Η νέα δισκογραφική δουλειά του Ηλία Ζούτσου «Κρητιδική εποχή» κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες από τη δισκογραφική εταιρεία του Θανάση Παπακωνσταντίνου «Αχός» Ο Ηλίας Ζούτσος παρουσιάζει για πρώτη φορά την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» τη νέα του δισκογραφική δουλειά «Κρητιδική εποχή» που κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες από τη δισκογραφική εταιρεία του Θανάση Παπακωνσταντίνου «Αχός».
Συνεπής δημιουργός, έχει κατορθώσει να αγκαλιάσει την παράδοση με έναν προσωπικό τρόπο, βιωματικά αλλά και τεχνικά, αρνείται να ακολουθήσει τις φόρμες του mainstream και από ό,τι φαίνεται δεν περνά απαρατήρητος. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά για τη νέα του δισκογραφική δουλειά, τα επόμενά του σχέδια και τη σχέση με την παράδοση.
n Πώς θα περιέγραφες εσύ την «Κρητιδική εποχή»;
«Ο δίσκος αυτός είναι κομμάτι του εαυτού μου. Οπως άλλωστε είναι και όλα τα έργα ενός δημιουργού. Συνειδητοποιώ επίσης κάθε φορά ότι υπάρχει μια αμηχανία να μιλάει κανείς για κάτι που έχει φτιάξει ο ίδιος. Ο,τι και να πει, δε, πάντα κάτι θα λείπει. Και μάλλον αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Αυτό που δεν μπορείς να πεις με λόγια. Ευτυχώς, βέβαια, υπάρχει στο ίδιο το έργο. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια βασικά χαρακτηριστικά στοιχεία της εργασίας αυτής τα οποία αξίζει να αναφέρω. Η «Κρητιδική εποχή» είναι ένας δίσκος-πρόταση που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τη δισκογραφική εταιρεία του Θανάση Παπακωνσταντίνου «Αχός». Σε αυτόν τον δίσκο έχω γράψει μουσική και διασκευάσει παραδοσιακά μουσικά μοτίβα και στίχους άγνωστων λαϊκών ποιητών της Κρήτης.
«Μετά την πρώτη αυτή συναυλία στη Σφίγγα, θα ακολουθήσουν και άλλες. Στην Αθήνα σίγουρα, σκεφτόμαστε και για επαρχία» λέει ο Ηλίας Ζούτσος
Στιχουργικά συμμετέχουν επίσης οι: Γιάννης Αεράκης (Πολογιάννης), Μήτσος Σταυρακάκης και Μιχάλης Δραμουντάνης (Μίχαλος). Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους, όπως και τους οικείους του Μανώλη Βιτώρου (Μπάχλη) και του Μύρωνα Σκουλά, για την εγκάρδια επικοινωνία. Οι δύο τελευταίοι μαντιναδολόγοι δεν ζουν πια, υπάρχουν όμως και αυτοί στην «Κρητιδική εποχή» μέσα από τους στίχους τους. Τέλος, υπάρχει και η εμβληματική μορφή του Βιτσέντζου Κορνάρου με τον «Ερωτόκριτο» σε ένα επιλεγμένο απόσπασμα, επίσης διασκευασμένο από μένα, που ηχογραφείται για πρώτη φορά. Ο δίσκος αυτός ανακαλύπτει ένα νέο μουσικό ιδίωμα που συνδυάζει την κλασική, την παραδοσιακή και τη ροκ. Ουσιαστικά, τις βασικές μου επιρροές και βιώματα στη μουσική, καθ’ ότι ξεκίνησα με την κρητική λύρα και το λαούτο, στη συνέχεια ακολούθησαν οι κλασικές σπουδές στο σολιστικό βιολί, στην εφηβεία ήρθαν το ροκ και οι κιθάρες. Ακόμη, στο ιδίωμα αυτό συναντώνται και συνυπάρχουν η παγκόσμια μουσική μέσω των πολυφωνικών στοιχείων, της τεχνολογίας και των ευρέως διαδεδομένων οργάνων της Δύσης (κιθάρα, βιολί, βιόλα, κοντραμπάσο, πιάνο) με τις αρχέγονες μουσικές φόρμες της κρητικής τραγουδοποιίας. Οπως υπονοεί δε και ο τίτλος, υπό αυτήν την έννοια ίσως και ο ίδιος ο δίσκος να αποτελεί ένα ορόσημο».
n Τι είναι αυτό που οδηγεί έναν νέο άνθρωπο και δημιουργό να προσεγγίσει την παράδοση, την παραδοσιακή μουσική;
«Οι παραδοσιακές μουσικές έχουν δύναμη. Κουβαλάνε ιστορία αιώνων στην πλάτη τους. Και ομορφιά. Αλλιώς δεν θα άντεχαν και στον χρόνο. Οπως συμβαίνει πάντα με την ομορφιά –αν κάποιος τη δει μοιραία τον γοητεύει. Είναι ήδη στο παρόν του. Είναι σπουδαίο αυτό που συμβαίνει με την τέχνη. Δημιουργείται ένα νήμα που συνδέει τους ανθρώπους στο διάβα των αιώνων, καθώς μια δημιουργία σε δύο τελείως διαφορετικές ανθρώπινες χωροχρονικές πραγματικότητες μπορεί να διεγείρει αισθήσεις και διαστάσεις που διαφέρουν ελάχιστα. Επίσης, είναι σίγουρο ότι αν δεν ξέρεις ποιος είσαι μάλλον δεν ξέρεις και πού πας. Στα δύσκολα, από μόνο του ξεπηδάει το σημείο αναφοράς μας. Τα γονίδια, η γεωγραφία και οι καθημερινές συμπεριφορές που κοινωνείς είναι τις περισσότερες φορές καθοριστικά.
Ο τόπος και ο χρόνος είναι από μόνα τους ένας κόσμος. Οι παραδοσιακές μουσικές είναι γέννημα αυτού ακριβώς του κόσμου και είναι φυσικό να υπάρχει η ανάγκη να συντονιστεί κάποιος εκεί. Σε μεταβατικές περιόδους δε που όλα κλονίζονται, όπως μάλλον είναι και η περίοδος που ζούμε, έχεις ανάγκη να επιστρέψεις στα θεμέλια. Να συνδεθείς με τις πραγματικές σου ανάγκες και αλήθειες. Και την ομορφιά που υπάρχει στην ουσία των πραγμάτων. Χωρίς τα πολλά «μαλάματα», που λέει και ο Σεφέρης. Μια πολύ σημαντική και έλκουσα διάσταση της παραδοσιακής μουσικής είναι ότι απευθύνεται –εκτός από το πνεύμα και την ψυχή –στο σώμα και το πώς μέσα από εκεί οδηγεί στην έκσταση. Πάντως σε ό,τι με αφορά δεν ξέρω αν έχω την ανάγκη να επιστρέφω διαρκώς εκεί, αλλά σίγουρα έχω την ανάγκη να επιστρέφω. Οπως όμως έχω και την ανάγκη να αποκαθηλώνω. Να ανοίγω. Να βρίσκω εαυτό και πέρα από τον αυτοματισμό του οικείου. Προσπαθώντας να ψηλαφίσεις, να κατανοήσεις και να βιώσεις κάτι πέρα από τα γνωστά σου όρια, τελικά μαθαίνεις καλύτερα και τον εαυτό σου και ό,τι κουβαλάς. Η όλη διαδικασία της δημιουργίας και της ερμηνείας είναι ουσιαστικά μια πορεία αυτογνωσίας. Σε μένα τουλάχιστον έτσι λειτουργεί. Μου βγαίνει βέβαια και ως ανάγκη. Κάθε τόσο με συνεπαίρνουν ή ξεπηδούν μέσα μου μουσικές που είναι αρκετά διαφορετικές».
n Στη «Σφίγγα» θα παρουσιάσεις μόνο το τελευταίο άλμπουμ;
«Στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» την Κυριακή 18/12 (21.30) είναι η πρώτη συναυλία μας. Θα είναι δίωρη και θα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά την «Κρητιδική εποχή», αλλά θα παίξουμε και κομμάτια από τους προηγούμενους δίσκους μου, το «Σημείο», τη «Ρίζα» και το «Time», αλλά και κάποιες διασκευές ταιριαστές με τον ιδιαίτερο ηχητικό κόσμο μας. Ο Μιχάλης Βρέττας (βιολί, φωνητικά), ο Γιώργος Μπουλντής (μπάσο), ο Παναγιώτης (Τσίκο) Κατσικιώτης (τύμπανα, κρουστά), εγώ στην κιθάρα, στην κρητική λύρα, στη φωνή και ο Γιάννης Παξεβάνης στον ήχο, διαμορφώνουμε αυτόν τον κόσμο με την ελπίδα να μοιραστούμε και να επικοινωνήσουμε. Εκεί θα είναι και ο φίλος και παραγωγός Τάσσος Σουρούνης με τη Re-Define Productions, ώστε όποιος θέλει να μπορεί να αγοράσει τον καινούργιο δίσκο, αλλά και τους παλιότερους».
n Τα επόμενά σου σχέδια;
«Είναι πια φανερό σε μένα ότι οι ζωντανές εμφανίσεις, η αλληλεπίδραση του εκάστοτε κοινού και μουσικών είναι αυτά που τελικά δίνουν φτερά σε ψυχές και μουσικές. Μετά την πρώτη αυτή συναυλία στη «Σφίγγα», θα ακολουθήσουν κι άλλες. Στην Αθήνα σίγουρα, σκεφτόμαστε και για επαρχία. Οσον αφορά τα υπόλοιπα, τα τελευταία χρόνια αποτελούν για μένα μια πολύ δημιουργική περίοδο. Υπάρχει υλικό για αρκετές δουλειές μπροστά. Μένουν να ηχογραφηθούν. Αρχές του 2017 μπαίνουμε στούντιο για το επόμενο πρότζεκτ, το οποίο θα είναι και αυτό μια πρόταση. Οχι τόσο συναφές με την «Κρητιδική εποχή». Βασίζεται πάντως πάλι σε δικά μου τραγούδια, τα οποία όμως δεν παραπέμπουν καθόλου (ή τουλάχιστον τόσο εμφανώς) σε κρητικό ιδίωμα, ούτε μουσικά ούτε στιχουργικά. Θέλω επίσης να ηχογραφήσω μέσα στο 2017 τα έργα για βιολί και πιάνο του Γεωργίου Πλάτωνα, η κριτική έκδοση των οποίων ήταν και το θέμα της διδακτορικής μου διατριβής. Στόχος είναι να εκδοθούν τα έργα αυτά σε ένα βιβλίο μαζί με το CD με τις πρώτες εκτελέσεις. Σκεφτόμαστε να παίξουμε και κάποια κομμάτια μαζί με τη Λένα Πλάτωνος, κόρη του συνθέτη, η οποία εκτός από σπουδαία συνθέτρια είναι και εξαιρετική πιανίστα. Ιδωμεν. Κάθε φορά που τα σκέφτομαι πάλι πάντως, κάπως πολλά μου φαίνονται. Δεν πειράζει όμως. Οπως έλεγε και ο Καζαντζάκης: «Μιαν αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε»».
HeliosPlus
