Ο κ. Τσίπρας και η… δουνουτου-αντιπολίτευση

Μέσα σε μία εβδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας (φωτογραφία) έχει προχωρήσει σε τρεις εξαγγελίες παροχών, ενώ συνεχίζει ακάθεκτος και τα αστειάκια του. Αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη, όπου επισκέφθηκε το γραφείο του, τι αστείο νομίζετε ότι είπε κάνοντας τους δημάρχους που το άκουσαν να μείνουν… speechless. Ενας δήμαρχος όταν πήγε να τον χαιρετήσει, έτσι για να σπάσει τη μονοτονία τον ρώτησε: «Εξακολουθείς να είσαι Παναθηναϊκός, κύριε πρόεδρε;». Ο κ. Τσίπρας χαμογέλασε (με το γνωστό χαμόγελό του) και του είπε: «Είναι φυσιολογικό να είμαι Παναθηναϊκός, αφού γεννήθηκα στην Αθήνα». Εως εδώ καλά θα πείτε, έλα όμως που ο Πρωθυπουργός είχε κέφια (προφανώς επειδή εξακολουθεί να παραμένει Παναθηναϊκός) και το συνέχισε: «Αλλωστε ομάδα δεν αλλάζεις. Αυτοκίνητο αλλάζουμε, ζωή αλλάζουμε, κόμμα αλλάζουμε, γυναίκα αλλάζουμε, αλλά ομάδα ποτέ δεν αλλάζουμε» είπε στον άφωνο δήμαρχο, που ακόμα επιχειρεί να ερμηνεύσει τι ακριβώς ήθελε να πει ο κ. Τσίπρας. Τον πληροφορώ ότι τίποτε άλλο δεν εννοούσε παρά μόνον ήθελε να πει το αστειάκι του.

nnn

Ηταν όμως και γλωσσοπλάστης ο κ. Τσίπας στη Θεσσαλονίκη, επιχειρώντας πάλι να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου που έκανε συχνά σαρδάμ τα οποία άφηνε να περάσουν χωρίς να τα διορθώσει (παράδειγμα, «υπάρχει φως στην άκρη του τουνέλου» κ.ά.). Ετσι έπλασε τη λέξη… «δουνουτουαντιπολίτευση», θέλοντας να πει ότι η ΝΔ κάνει αντιπολίτευση ευθυγραμμισμένη με τις επιταγές του Δ(ου) Ν(ου) Τ(ου). Το είπε αυτό αν και ορισμένοι δήμαρχοι προερχόμενοι από το πάλαι ποτέ κραταιό ΠαΣοΚ θυμήθηκαν όχι τον Ανδρέα αλλά τον Κ. Λαλιώτη λέγοντας ότι κάτι τέτοια τα έλεγε και τα έγραφε μόνο ο Λαλιώτης.

Αλλά πώς ήταν η πρώτη ημέρα ουσιαστικής εργασίας του Πρωθυπουργού στο γραφείο στη Θεσσαλονίκη; Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να σας αναφέρω τη συνεισφορά της διευθύντριας του γραφείου του Κατερίνας Νοτοπούλου, η οποία ως καλή οικοδέσποινα υποδεχόταν τους δημάρχους, τους πρόσφερε τυροπιτάκια και σπανακοπιτάκια, σπιτικά κουλουράκια και τους σέρβιρε καφέ φίλτρου. Παρότι βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη ούτε μπουγάτσα είχε αλλά ούτε φραπέ. Ολοι (περιλαμβανομένου και του Πρωθυπουργού) τα τίμησαν δεόντως, αφού κάθισαν εκεί μέσα περί τις 3 ώρες συσκεπτόμενοι. Η κυρία Νοτοπούλου μπορεί να μην πολυμίλησε αλλά κρατούσε, επαγγελματικά θα έλεγα, τα πρακτικά της συναντήσεως. Εν συνεχεία υπήρξε μία ένταση ανάμεσα σε έναν δήμαρχο και τον υπουργό Επικρατείας Χριστόφορο Βερναρδάκη (για τη μετατροπή συμβάσεων), αλλά κανείς δεν θέλησε να παρέμβει και ο κ. Τσίπρας, όπως μου είπαν, απλώς προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε. Κατά τα άλλα υπήρξε η εξαγγελία για την επέκταση του προγράμματος σχολικών γευμάτων σε περιοχές της Δυτικής Θεσσαλονίκης που έχουν πληγεί από την κρίση. Το πρόγραμμα αφορά 30.000 μαθητές.

Ας πάμε τώρα στα πιο σοβαρά από όσα συνέβησαν στην «πρώτη φορά γραφείο πρωθυπουργού» στη Θεσσαλονίκη (και δεν μεταδόθηκαν από τα κρατικά ΜΜΕ). Πρώτον, αποφασίστηκε η ολοκλήρωση του Μουσείου Ολοκαυτώματος (ήδη ο Ι. Μπουτάρης πήγε στη Γερμανία ζητώντας στήριξη) και, δεύτερον, ειπώθηκε ότι η επόμενη τριμερής συνάντηση κορυφής Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ θα γίνει στα μέσα Ιανουαρίου στη Θεσσαλονίκη. Τέλος, ο κ. Τσίπρας στήριξε τον Πάνο Καμμένο στην πίεση των δημάρχων για αξιοποίηση των στρατοπέδων: «Ο Πάνος έχει δίκιο και επιμένει για τα στρατόπεδα» τους είπε πολλές φορές.

Ρώτησα τον Κώστα Ζουράρι (που το τελευταίο διάστημα κάνει ό,τι μπορεί για να βρεθεί στη δημοσιότητα –δείτε αυτό που είπε «δεν πειράζει να χάσουμε και μερικά νησιά») πώς αισθάνεται τώρα που έγινε μέλος της κυβέρνησης, ένας άνθρωπος που έως τώρα δήλωνε «αντισυμβατικός». «Κοίταξε», μου είπε, «για να πάρω μία απόφαση απαιτείται η λήψη υπογραφών πέντε διευθυντών. Πολλή γραφειοκρατία υπάρχει στο Παιδείας» ήταν η πρώτη αντίδρασή του. Μεγαλύτερη όμως αντίδραση είχε από την κόρη του που όταν της ανακοίνωσε πως θα γίνει υφυπουργός και μάλιστα Παιδείας (αλλά με αρμοδιότητες μόνο για τα σχολεία του εξωτερικού) του είπε: «Ναι, να γίνεις υφυπουργός, τουλάχιστον θα μπορείς από μέσα να πραγματοποιήσεις αυτά που έλεγες. Αλλά πρόσεχε, κάθισε εκεί φρόνιμα, πρόσεξε να μη μας κάνεις ρεζίλι…». Τι λέτε; Την άκουσε;

Από τους δημοσιογράφους έμαθε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) έβαλε προσωρινά στον «πάγο» τις αποφάσεις για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, έως ότου ο Αλέξης Τσίπρας πάρει πίσω τα όσα εξήγγειλε για τους συνταξιούχους και τον ΦΠΑ των νησιών. Προσερχόμενος στη συνάντηση με τους θεσμούς οι παριστάμενοι δημοσιογράφοι του μετέφεραν τα μαντάτα. Ο Ευκλείδης αιφνιδιάστηκε αλλά καμώθηκε πως είναι ενήμερος. Οταν μπήκε δε στην αίθουσα συσκέψεων, εκεί πληροφορήθηκε από τους ίδιους τους θεσμούς πως κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι σύμφωνες με το πρόγραμμα και ότι τα μέτρα που θα εφαρμόζονταν στις 22 Δεκεμβρίου πρέπει να ξηλωθούν. Απλά να αναφέρω πως όταν μπήκε στη συνάντηση ο Ευκλείδης Τσακαλώτος καλούσε τους δημοσιογράφους να είναι ήρεμοι. Οταν βγήκε από τη συνάντηση έμοιαζε να θέλει εκείνος ηρεμιστικά.

Ποτέ δεν θα καεί…

Σύγχρονο σύστημα πυρασφάλειας και πυροπροστασίας αποκτά η Βουλή των Ελλήνων. Στην ουσία πρόκειται αναβάθμιση του υπάρχοντος με νέα μέσα τα οποία περιλαμβάνουν την εγκατάσταση και λειτουργία ενός «διευθυνσιοδοτούμενου» συστήματος πυρανίχνευσης και συναγερμού, φωτισμού ασφαλείας – σήμανσης κατεύθυνσης, πυράντοχων διαχωρισμάτων με σύστημα ξηράς δόμησης με γυψοσανίδες κλπ. Τα τεχνικά συνεργεία έχουν «γαζώσει» τους τοίχους από τους οποίους περνούν ειδικά καλώδια και τοποθετούν ανά διαστήματα την ειδική φωτεινή σήμανση και τους αισθητήρες που θα «εντοπίζουν» τυχόν φωτιά. Θα υπάρχει κεντρικός πίνακα ελέγχου με σταθμό επίβλεψης και ελέγχου (Η/Υ, λογισμικό, πρόγραμμα, monitor), τοπικοί πίνακες και διευθυνσιοδοτημένες συσκευές και μέσα με φωτισμό, συνδέσεις, δίκτυα και καλωδιώσεις. Αν και οι τοίχοι έχουν γεμίσει ψηλά με πλαστικά «κανάλια», από τα οποία περνούν τα καλώδια, και φωτεινές ενδείξεις ανά 3-5 μέτρα για την κατεύθυνση εξόδου, θεωρήθηκε σκόπιμο να ληφθούν αυτά τα πρόσθετα μέτρα για την πρόληψη και αποτροπή εκδήλωσης και εξάπλωσης πυρκαγιών –αν και μας χωρίζουν κάποια χρόνια από τις θερμές εκείνες περιόδους που το οργισμένο πλήθος φώναζε έξω από το κτήριο του Κοινοβουλίου «Να καεί, να καεί ….».