Όταν τσακώνονται τα βουβάλια…

Κάποιος πρέπει να θυμίσει στο Μαξίμου τη λαϊκή παροιμία ότι όταν τσακώνονται τα βουβάλια, συνήθως την πληρώνουν τα βατράχια… Οι δήθεν ηρωισμοί και οι τσαμπουκάδες περί ανόητων τεχνοκρατών, δια στόματος μάλιστα του πρωθυπουργού, δεν προσθέτουν τίποτε στη διαπραγματευτική μας τακτική, αντίθετα την επιδεινώνουν.

Γιατί είναι σαφές ότι η κυβέρνηση και φυσικά η χώρα πληρώνει ξανά τους ανάλογους περυσινούς παλληκαρισμούς που κατέληξαν στα γνωστά πλέον σε όλους οδυνηρά για εμάς αποτελέσματα. Όσο κι αν ακούγονται βάρβαρα τα μέτρα που βάζει στο τραπέζι το ΔΝΤ για να μετέχει στο πρόγραμμα, άλλο τόσο βάρβαρα είναι τα αποτελέσματα της επιμονής – και της αποδοχής- για πλεονάσματα 3,5 %.

Όσο δεν είναι λύση – και δεν είναι – η περικοπή των συντάξεων,άλλο τόσο αδιέξοδο είναι να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αντέξει για πολύ καιρό το ασφαλιστικό σύστημα με αυτό το ποσοστό δαπανών. Με 2,7 εκατομμύσια συνταξιούχους και 3,5 εκατ. εργαζόμενους, οι μισοί εκ των οποίων με μερική απασχόληση η αριθμητική δεν βγαίνει. Αν η χώρα δεν καταφέρει να μπει σε αναπτυξιακή τροχιά, αν δεν διευκολυνθούν οι επενδύσεις ώστε να μειωθεί η ανεργία, το αδιέξοδο είναι μπροστά μας.

Με αυτή τη φορολογία,με αυτή τη γραφειοκρατία ,με αυτές τις αντιλήψεις για την επιχειρηματικότητα, τα πλεονάσματα των 3,5 % απλώς θα ξεζουμίζουν αυτούς που έχουν απομείνει να δουλεύουν, μέχρι να στερέψουν κι αυτοί.

Μπορεί να πετάμε το γάντι στους… ανόητους δανειστές και να επιμένουμε ότι δεν ψηφίζουμε νέα μέτρα, αλλά αυτά δεν αρκούν για να βγούμε από το αδιέξοδο. Ούτε πολύ περισσότερο η απειλή για εκλογές.Η αξιολόγηση επιβάλλεται να κλείσει ,με τους λιγότερο δυνατούς συμβιβασμούς,για να μη βρεθούμε και πάλι σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Διαπραγμάτευση τύπου καλοκαιριού 2015,δεν την αντέχει ούτε η χώρα,ούτε η οιοκονομία, ούτε η χειμαζόμενη κοινωνία.