Μόνο με συνέπεια, συνέχεια και σταθερότητα θα κερδηθεί το μέλλον, κύριε Τσίπρα!

Η ελληνική πολιτική, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, διακρίνεται για την ασυνέπεια και την απειθαρχία της. Γι’ αυτό και η ασυνέχεια του έργου και η διαρκής παλινδρόμηση μεταξύ προόδου και βύθισης.

Οσοι έχουν στοιχειωδώς παρακολουθήσει τα πολιτικά πράγματα της χώρας τα τελευταία σαράντα χρόνια γνωρίζουν του λόγου το αληθές. Απασες οι πολιτικές δυνάμεις και οι κατά καιρούς ηγεσίες κυριαρχήθηκαν κάποια στιγμή από αυτοκαταστροφικά σύνδρομα. Πάντα ερχόταν η στιγμή που ο αρχηγός και το κόμμα του κλωτσούσαν την καρδάρα με το γάλα.

Ακόμη και τα πιο φιλόδοξα σχέδια χάθηκαν ακριβώς επειδή δεν άντεξαν στον χρόνο, επειδή ο αγώνας για την εξουσία επικρατούσε της προσπάθειας για τη χώρα και τους πολίτες. Το 1979 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προτίμησε την ασφάλεια του Προεδρικού Μεγάρου από την επίπονη μάχη αναδιοργάνωσης της χώρας.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου επίσης όταν το 1987 χρειάστηκε να σηκώσει όλο το βάρος και να επιμείνει στη σταθεροποίηση της οικονομίας κατέφυγε στον λαϊκισμό προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία.

Και αργότερα το 2002 ο Κώστας Σημίτης υποχώρησε υπό το βάρος του πολιτικού κόστους εγκαταλείποντας τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

Το 2004 ο νεότερος Καραμανλής παρότι είχε προετοιμάσει καταλλήλως την κοινωνία δεν θέλησε να σηκώσει το βάρος της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Κέρδισε την εξουσία στο όνομα της δημοσιονομικής σταθεροποίησης και αντί αυτής επέλεξε να κυβερνήσει αμέριμνα και αστόχαστα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου το 2009 παρ’ ότι προειδοποιημένος δεν αντελήφθη το βάρος των συνθηκών και παρασύρθηκε από τα ελλείμματα κατανόησης που διέκριναν τη θητεία του.

Ο διάδοχός του Αντώνης Σαμαράς το 2014 κλώτσησε την καρδάρα με το γάλα που με κόπο είχε μαζέψει από το 2012, επειδή ακριβώς κατελήφθη από την αγωνία απώλειας της εξουσίας.

Τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καταλαμβάνεται από το αυτό εξουσιαστικό σύνδρομο και προτιμά να ρισκάρει ή και να θυσιάσει όσα με τις ατέλειωτες θυσίες του ελληνικού λαού εξασφαλίστηκαν στον δημοσιονομικό τομέα.

Κακά τα ψέματα, είναι η ασυνέχεια και ασυνέπεια της ελληνικής πολιτικής που ευθύνεται για την πολύχρονη παράταση της κρίσης.

Και ο σχεδόν μόνιμος τυχοδιωκτισμός αποδεικνύει αν μη τι άλλο την καθυστέρηση της ελληνικής πολιτικής.

Μόνο με συνέπεια, συνέχεια και σταθερότητα θα κερδηθεί το μέλλον, κύριε Τσίπρα.