Γενικά στη ζωή, τα πάντα έχουν μια εξήγηση. Ενίοτε όμως έχουν δύο, ή ενδεχομένως και περισσότερες. Και το ποια είναι η αληθινή, αργεί να φανεί: προκύπτει εκ του αποτελέσματος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τις χθεσινές εξαγγελίες Τσίπρα: η πραγματική σημασία τους θα φανεί εκ του αποτελέσματος, αν και, εν προκειμένω, οι πιθανότητες είναι τρεις:
Η πρώτη είναι ότι ο Τσίπρας στήνει την ηρωική του έξοδο από μια πραγματικότητα η οποία δεν τον οδηγεί πια πουθενά. Κατρακυλάει διαρκώς σε ποσοστά, απαξιώνεται μέρα με τη μέρα ενώ, ταυτόχρονα, αποτυγχάνει να φέρει και αληθινά σταθεροποιητικά αποτελέσματα. Εχοντας έναν εκλογικό νόμο που του διασφαλίζει ότι οι μεθεπόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική, «συγκρούεται» με τους δανειστές και στις επόμενες εκλογές οδηγείται στην αντιπολίτευση, αλλά παραμένει αρχηγός του δεύτερου κόμματος και αρχίζει πάλι να παίζει την κασέτα με τις ομιλίες του πριν γίνει πρωθυπουργός. Το κόστος για τη χώρα, τεράστιο. Για τους « «ωφελημένους» από τις εξαγγελίες του, επίσης. Για τον ίδιο όμως, που τον φάγανε οι κακοί δανειστές επειδή ήθελε να μοιράσει χρήματα, ίσως πιστεύει ότι αυτή είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας…
Η δεύτερη, πολύ μικρότερη αλλά όχι ανύπαρκτη πιθανότητα, είναι ότι οι δανειστές, που για απείρως λιγότερα έχουν ρίξει κυβερνήσεις, κάνουν ξαφνικά για λίγο τα στραβά μάτια και του δίνουν έτσι ένα (ακόμα) ισχυρό μπουστάρισμα εξουσίας – δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε.
Η τρίτη όμως πιθανότητα, παραλλαγή με στοιχεία και των δύο, φαντάζει πιο ισχυρή και από τις δύο: κάποιοι εκ των δανειστών του «κλείσανε το μάτι» σε αυτή την ιδέα και τον ενθάρρυναν να προχωρήσει, για να έρθουν τώρα κάποιοι άλλοι εξ αυτών και να τον ανατινάξουν με την ίδια «μολότοφ» που εκείνος πέταξε χθες το βράδυ, λειτουργώντας και πάλι, όπως και στο δημοψήφισμα, σε μια λογική «αντάρτικου πόλης».
Όμως ο Σόιμπλε, δεν λέγεται Τόσκας.
Ακόμα Σόιμπλε λέγεται…
