Θοδωρής Αθερίδης: «Το ψέμα είναι αναγκαίο»

Σκηνοθετεί για τρίτη φορά στο σινεμά, αυτή τη φορά τoυς «Τέλειους ξένους», την ελληνική εκδοχή μιας ιταλικής κωμωδίας που έκανε θραύση στη χώρα της: τι θα μπορούσε να συμβεί αν κατά τη διάρκεια ενός δείπνου επτά φίλοι (Ευαγγελία Συριοπούλου, Μαρία Ναυπλιώτου, Μάκης Παπαδημητρίου, Σμαράγδα Καρύδη, Γιάννος Περλέγκας, Αλκις Κούρκουλος και ο ίδιος ο Θοδωρής Αθερίδης) αποφάσιζαν να μοιραστούν μεταξύ τους όλες τις κλήσεις και τα μηνύματα που έρχονται στα κινητά τους; Το αποτέλεσμα ισορροπεί με άνεση ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, την αλήθεια και το ψέμα, τη λογική και την τρέλα, το όνειρο και την πραγματικότητα. Οσο για τον Αθερίδη, μέσα σε όλα, κάνει στην ταινία κάτι που δεν συνηθίζει: μαγειρεύει…

Η ιδέα της ταινίας

«Με κάλεσε ο (παραγωγός) Κώστας Λαμπρόπουλος να δω την ιταλική ταινία «Perfetti sconosciuti», με σκοπό να τη διασκευάσω στα ελληνικά και να τη σκηνοθετήσω. Πρόθεσή μου ήταν να πω «όχι». Στο σινεμά μού αρέσει να λέω τις δικές μου ιστορίες. Οταν όμως είδα την ταινία, ζήλεψα που δεν σκέφτηκα αυτή την ιδέα. Το χαρακτηριστικό αυτής της ταινίας είναι ότι το θέμα της είναι τόσο απλό, τόσο μέσα στην πραγματικότητα και την καθημερινότητά μας που είναι η κατ’ εξοχήν ιδέα της δημιουργίας. Κάποιος σου αποκαλύπτει κάτι που είναι μπροστά σου αλλά δεν το βλέπεις».

«Ακούγοντας τη λέξη «μυστικό» το μυαλό μου πηγαίνει σε δύο έννοιες. Η μία έννοια είναι του μυστηρίου –είτε με τη θρησκευτική απόδοσή της, είτε της μύησης, δηλαδή της εκπαίδευσης, αυτό που λέμε τα μυστικά της δουλειάς. Η άλλη έννοια είναι του κοινού μυστικού, αυτού που όλοι ξέρουμε αλλά ποτέ δεν λέμε. Τα πολύ προσωπικά μυστικά μού δημιουργούν ένα αίσθημα απομόνωσης, άσχημο, αρνητικό. Θέλω συνενόχους στα μυστικά. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι κουβαλώ ένα μυστικό μόνος μου ως τον τάφο».

«Κακά τα ψέματα… το ψέμα, ενίοτε, είναι απολύτως αναγκαίο. Παράδειγμα: Βλέπω έναν καλλιτέχνη που δεν μου αρέσει. Αν του πω την αλήθεια θα του κόψω τα πόδια, ίσως και την προοπτική. Αν του πω ένα ψέμα μπορεί να τον ενθαρρύνω και αύριο να τα πάει καλύτερα. Πάντα και μόνο με την αλήθεια ο άλλος δεν γίνεται κατ’ ανάγκην καλύτερος. Πολλές φορές γίνεται και με το ψέμα. Εξαρτάται από τον άνθρωπο, από τον χαρακτήρα, από τα όνειρά του. Πολλές φορές το ψέμα είναι απαραίτητο –νομίζω ότι δείχνει ακόμα και αγάπη. Από την άλλη πλευρά, αν πω ψέματα για να κερδίσω κάτι εναντίον σου, αυτό είναι ανήθικο».

«Εχει τα αρνητικά και τα θετικά του και τα θετικά είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά. Δεν είναι χαζός όλος ο πληθυσμός του πλανήτη που έχει ένα κινητό και δεν το παρατάει. Η πρώτη χαρά που μου έδωσε το κινητό ήταν όταν το παιδί μου βρισκόταν στην τρυφερή ηλικία της εφηβείας και μπορούσα ανά πάσα στιγμή να έχω πρόσβαση σε αυτό χωρίς να ανησυχώ. Την ίδια χαρά είχε απολαύσει και η μητέρα μου όταν οδηγούσα συνέχεια Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Το αρνητικό του πράγματος είναι ότι το κινητό έχει κυριολεκτικά γίνει το μαύρο κουτί της ζωής μας, εμπεριέχει τον χαρακτήρα, την ψυχολογία μας!».

«Εχω την αίσθηση ότι εν μιά νυκτί τα έχουμε παραχωρήσει όλα στα κοινωνικά δίκτυα, λέγοντας πού βρισκόμαστε, πού κάνουμε check-in, πού λέμε τις απόψεις μας. Δίνουμε όλα τα στοιχεία μας στον Μεγάλο Αδελφό που είτε λέγεται google ή έχει το όνομα οποιασδήποτε μυστικής υπηρεσίας. Αν κάποιος θέλει να μάθει πράγματα για εμένα και κάνει μια άρση του απορρήτου στο Ιnternet θα τα βρει».

«Το 1992 έκανα για πρώτη φορά ομοιοπαθητική και ο γιατρός μού έδωσε φώσφορο διότι δίδεται στους ανθρώπους που το «οξυγόνο» τους είναι οι παρέες και οι άνθρωποι. Το οξυγόνο μου είναι το κουβεντολόι με τους ανθρώπους, να μοιράζομαι μαζί τους μυστικά, κοινούς στόχους, σχέδια, διακοπές, στενοχώριες, τα πάντα».

«Καμία σχέση, μόνο μακαρόνια ξέρω να φτιάχνω, κι αυτά με έτοιμη τη σάλτσα. Πάντως για να δείξω ότι ως ηθοποιός μπορώ να μιμηθώ κάποιον που μαγειρεύει –δεν ξέρω αν το πέτυχα -, μιμήθηκα τον βιορυθμό εκείνου που μαγειρεύει. Αυτός που μιμείται τις φωνές, για παράδειγμα ο Γιώργος Μητσικώστας ενώ μιμείται τον Νίκο Χατζηνικολάου, κάνει ελάχιστες αλλαγές στην πραγματική του φωνή. Στην ουσία ο Μητσικώστας μιμείται τον ρυθμό του Χατζηνικολάου. Βέβαια, όταν κάνεις πολλές μιμήσεις υπάρχει πάντα ένας ενδόμυχος φόβος του ενδεχομένου να εγκλωβιστείς στη μίμηση που κάνεις. Δοκίμασε να κάνεις τον κεκέ για πολλή ώρα και θα δεις ότι θα κολλήσεις».

«Κάτι χωρίς ταυτότητα. Είναι κατά περίπτωση. Κατά δημιουργό. Ο καθένας με τον εσωτερικό του κόσμο. Δεν έχουμε καταφέρει μέσα στα χρόνια να δώσουμε μια ταυτότητα στο ελληνικό σινεμά. Τη δεκαετία του ’80 κάτι πήγε να γίνει που κατ’ εμέ δεν ήταν τελικά αξιόλογο. Πέρα από την περίπτωση του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όλα τα υπόλοιπα παρέπαιαν από μιμήσεις, από μια θεματολογία- καρκίνο –έλεος πια με αυτόν τον Εμφύλιο! Ασφαλώς υπήρξαν μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων, όπως ο Νίκος Νικολαΐδης ας πούμε, όμως ταυτότητα πραγματική το ελληνικό σινεμά είχε τα παλιά χρόνια στις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Τότε μπορούσες να μιλάς για ελληνικό σινεμά».

«Δεν με ενδιαφέρει το πώς αλλά το τι. Το τι μου καθορίζει το πώς. Αυτό που θέλω είναι να αφηγηθώ γοητευτικά την ιστορία και η ιστορία μού δείχνει τον δρόμο για να κάνω όσο το δυνατόν πιο ωραίο το παραμύθι που θέλω να πω».

πότε & πού:

Η ταινία «Τέλειοι ξένοι» θα προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου σε διανομή ODEON