«Ονομάζομαι Ουμ Λιν και είμαι μητέρα επτά παιδιών. Το μικρότερο είναι ένα αγοράκι τριών μηνών. Τον γέννησα ένα μήνα πιο νωρίς, εξαιτίας των κρίσεων πανικού και του σφοδρού βομβαρδισμού». Πώς είναι να φέρνεις μια νέα ζωή στον κόσμο, όταν ζεις στο πολιορκημένο ανατολικό Χαλέπι; Η μαρτυρία της Ουμ Λιν στο in.gr συγκλονίζει.
Για τις μητέρες είναι εξαιρετικά δύσκολο, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, να βιώνουν εγκυμοσύνη και τοκετό σε τέτοιες συνθήκες απελπισίας.
«Λόγω της έλλειψης τροφίμων καθώς και της έλλειψης επαρκούς και σωστής διατροφής, πολλές έγκυες γυναίκες υποφέρουν από σοβαρή αναιμία και χαμηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα, το οποίο μπορεί να προκαλέσει έμετο ή απώλεια των αισθήσεών τους» λέει η Ουμ Γουασίμ, μαία που βοηθά ετοιμόγεννες γυναίκες να γεννήσουν στο ανατολικό Χαλέπι εδώ και 20 χρόνια. «Συχνά η αναιμία είναι τόσο σοβαρή, ώστε χρειάζονται μετάγγιση αίματος».
Λόγω της κακής διατροφής της μητέρας τους, πολλά μωρά γεννιούνται ελλιποβαρή. Το άγχος της ζωής υπό συνθήκες πολιορκίας και βομβαρδισμών έχει οδηγήσει επίσης σε αύξηση των πρόωρων γεννήσεων. «Όταν οι συνθήκες είναι πραγματικά άσχημες, πολλές γυναίκες φοβούνται και υποφέρουν από ψυχολογικό στρες» λέει η Ουμ Γουασίμ. «Έτσι, ο αριθμός των πρόωρων βρεφών έχει σαφώς αυξηθεί».
Η Ουμ Λιν δεν έχει βγει ποτέ έξω από το ανατολικό Χαλέπι από την ημέρα που γεννήθηκε. «Είχα κι έναν γιο 12 ετών που σκοτώθηκε όταν ένα κομμάτι από τα θραύσματα διαπέρασε την καρδιά του» λέει.
Τα τελευταία δύο χρόνια είχε τη μία αποβολή μετά την άλλη. Η τελευταία της εγκυμοσύνη ήταν γεμάτη προβλήματα.
«Ξεκίνησε επαπειλούμενος πρόωρος τοκετός κατά το δεύτερο και τρίτο μήνα και έπρεπε να πηγαίνω στο νοσοκομείο κάθε 10 ημέρες. Είχα χαμηλή αρτηριακή πίεση, σοβαρή αναιμία και χαμηλά επίπεδα ασβεστίου. Ήμουν συνέχεια κουρασμένη και ζαλιζόμουν. Λόγω της πολιορκίας υπάρχουν ελλείψεις σε όλα τα είδη των τροφίμων. Υπάρχουν πολλά ελλιποβαρή μωρά εξαιτίας της διατροφής της μητέρας τους» περιγράφει.
Την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου, η μαία της είπε να προετοιμαστεί για τον τοκετό και να αγοράσει τα φάρμακα που χρειαζόταν, καθώς δεν υπήρχαν διαθέσιμα στα νοσοκομεία.
«Δύο ημέρες αργότερα, στις 5 το πρωί, έσπασαν τα νερά. Δεν υπήρχε κανείς να με πάει στο νοσοκομείο και δεν υπήρχαν ούτε μέσα μαζικής μεταφοράς. Δεν μπορούσαμε να καλέσουμε ασθενοφόρο – υπάρχουν τόσο λίγα καύσιμα, που τα ασθενοφόρα έρχονται μόνο για τις πλέον κρίσιμες περιπτώσεις. Τελικά ο σύζυγός μου κατάφερε να σταματήσει ένα αυτοκίνητο στο δρόμο και ικέτευσε τον οδηγό να μας μεταφέρει σε οποιοδήποτε νοσοκομείο» λέει.
Ήταν εκείνη ακριβώς την ώρα που η περιοχή βομβαρδιζόταν σφοδρά. Ο οδηγός ανέπτυξε απίστευτη ταχύτητα και κατάφεραν εγκαίρως να φτάσουν στο νοσοκομείο.
«Οι περισσότερες γυναίκες έχουν γεννήσει στο δρόμο ή στο σπίτι, ειδικά αν ο τοκετός προκύψει κατά τη διάρκεια της νύχτας» λέει η μαία. «Συχνά οι γυναίκες δεν φθάνουν στο νοσοκομείο παρά μόνο αφού έχουν ήδη γεννήσει».
Όπως περιγράφει η Ουμ Λιν, κατά τη διάρκεια του τοκετού, ήταν μόνη της. «Δεν υπάρχει κανείς στο ανατολικό Χαλέπι από την οικογένεια τη δική μου ή του συζύγου μου. Είμαστε οι μόνοι που απομείναμε. Ο σύζυγός μου περίμενε κάτω. Πέντε ώρες αργότερα γέννησα. Αφού γέννησα το μωρό, ξεκίνησαν νέα προβλήματα. Καθώς αιμορραγούσα, μου έβαζαν πάγο στο στομάχι και μέσα στη μήτρα μου. Έβαλα τα δυνατά μου για να θηλάσω το μωρό, παρά το γεγονός ότι δεν είχα τίποτα να φάω και ήμουν υποσιτισμένη» συνεχίζει η Ουμ Λιν.
Πήρε εξιτήριο την ίδια μέρα, καθώς ο βομβαρδισμός ήταν σφοδρός και το νοσοκομείο δεν ήταν επαρκώς προστατευμένο. «Αφού έφυγα από το νοσοκομείο, τέσσερις πύραυλοι εξερράγησαν ακριβώς μπροστά από το κτίριο» είπε.
Μετά τον τοκετό, πολλές υποσιτισμένες μητέρες αγωνίζονται για να παράγουν αρκετό γάλα ώστε να θηλάσουν το μωρό τους. Βρεφικό γάλα σε σκόνη δεν είναι πλέον διαθέσιμο, επομένως οι γονείς αναγκάζονται να ταΐσουν τα μωρά τους με ακατάλληλα τρόφιμα όπως αλεσμένο ρύζι ή πλιγούρι.
Το μωρό της Ουμ Λιν έμεινε για 15 ακόμη ημέρες στο νοσοκομείο, καθώς ζύγιζε μόλις 1,2 κιλά. «Δεν περίμενα να ζήσει. Αλλά άντεξε. Τώρα δεν υπάρχει καθόλου βρεφικό γάλα σε σκόνη. Αλέθω ρύζι και τον ταΐζω αντί για γάλα. Χάνει βάρος και είναι πολύ αδύναμος. Πώς μπορώ να καθίσω και να βλέπω το παιδί μου να πεθαίνει μπροστά μου;» αναρωτιέται.
Και συνεχίζει: «Όλα τα παιδιά μου είναι επίσης απίστευτα αδύνατα. Δεν έχουμε σχεδόν τίποτα να φάμε. Δεν έχουμε καθόλου πάνες εδώ και τρεις μήνες και έτσι ο κόσμος χρησιμοποιεί κουρέλια αντί γι’ αυτές, αλλά αυτό προκαλεί εξανθήματα στα μωρά. Η μία από τις κόρες μου έχει πολύ άσχημο βήχα. Το νοσοκομείο έχει βομβαρδιστεί και δεν ξέρω πού να την πάω. Το μωρό έχει δυσκολία στην αναπνοή, καθώς και άλλα προβλήματα υγείας, αλλά δεν μπορούμε να το βγάλουμε έξω από το ανατολικό Χαλέπι. Απλά περιμένουμε τα παιδιά μας να πεθάνουν».
»Όταν γεννιέται ένα μωρό, μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αναπληρώνουν τα παιδιά που έχουν χάσει. Αλλά για μένα, σε αυτές τις συνθήκες, νομίζω ότι τελικά είναι ένα τεράστιο λάθος. Αφού τον γέννησα, ένιωσα μεγάλη θλίψη. Γέννησα το παιδί μου για να δει μια ζωή σαν αυτή; Δεν ξέρω καν αν θα επιβιώσουμε. Τα παιδιά φοβούνται τόσο πολύ κάθε φορά που ακούν αεροπλάνο – τρέχουν προς το μέρος μου. Αυτή η κατάσταση μου ραγίζει την καρδιά. Δεν μπορώ να βλέπω τα παιδιά μου να πεθαίνουν μπροστά μου» σημειώνει η Ουμ Λιν.
*Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα υποστηρίζουν με τη δράση τους νοσοκομεία στο ανατολικό Χαλέπι
