Αυτό το οποίο δεν γίνεται στην Ελλάδα είναι ότι δεν εφαρμόζονται οι μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση και δεν προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες ανταγωνιστικότητας οι κανόνες οι οποίοι διέπουν την αγορά της. Οι μεταρρυθμίσεις δηλαδή που συμβάλουν στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και για τις οποίες έχει δεσμευτεί η χώρα για το δικό της συμφέρον».

Είναι μία δήλωση που συχνά επαναλαμβάνει ο Β.Σόιμπλε και μας ενοχλεί ιδιαίτερα στην Ελλάδα- κυρίως γιατί ο γερμανός υπουργός Οικονομικών φαίνεται να έχει δίκαιο αλλά αδυνατούμε να το παραδεχτούμε.

Διότι για ποιες μεταρρυθμίσεις μπορεί να μιλήσει κανείς στην δημόσια διοίκηση όταν ο «σύμβουλος» του Πρωθυπουργού κύριος Καρανίκας και η επικεφαλής του πρωθυπουργικού γραφείου Θεσσαλονίκης κυρία Νοτοπούλου, που επί της ουσίας δεν έχουν λόγο ύπαρξης σε ένα σύγχρονο κράτος, παίρνουν περισσότερα χρήματα κάθε μήνα (γύρω στα 2.000 ευρώ ο καθένας) από τον αρχηγό του γενικού επιτελείου στρατού (παίρνει περίπου 1800 ευρώ), τον καθηγητή πανεπιστημίου και τον γιατρό του ΕΣΥ που ξεκινούν με πρώτο μισθό γύρω στα 1100 ευρώ!
Όταν εξακολουθούν υπάλληλοι με τον ίδιο χρόνο προϋπηρεσίας και τα ίδια προσόντα να πληρώνονται διαφορετικούς μισθούς από υπουργείο σε υπουργείο, όχι με βάση την αποτελεσματικότητά τους αλλά με βάση την ισχύ που έχει κάθε σύλλογος υπαλλήλων στην δημόσια διοίκηση, ή ο κάθε υπουργός στην κυβερνητική ιεραρχία.
Πόσo μάλλον όταν οι μετακλητοί υπάλληλοι της κυβέρνησης Τσίπρα ( τα λεγόμενα «βύσματα» των υπουργών) έχουν ξεπεράσει τα 2000 άτομα -ρεκόρ όλων των εποχών – και κοστίζουν 135 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο ενώ τα νοσοκομεία της χώρας δεν έχουν αρκετά υλικά απολύμανσης των χειρουργείων με αποτέλεσμα η πιθανότητα ενδονοσοκομειακής λοίμωξης να ξεπερνάει πλέον -σύμφωνα με την ΠΟΕΔΗΝ- το 15 % των χειρουργηθέντων!
Πως να ισχυρισθεί κανείς ότι γίνονται μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση όταν μετά από 7 χρόνια σκληρής λιτότητας οι δαπάνες του δημοσίου συνεχίζουν να αυξάνονται – παραμένουν το 55% του μειούμενου κάθε χρόνο προϋπολογισμού – μαζί με τους φόρους (το 2017 θα αυξηθούν κατά 2,5 δισ, ευρώ σε σχέση με το 2016 ) ενώ όλες οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους υποβαθμίζονται συνεχώς .

Ποιος να μιλήσει για μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο όταν μια οποιαδήποτε δικαστική διαμάχη μπορεί να πάρει 10 χρόνια για να τελεσιδικήσει ενώ η περίφημη εξαγγελία για επιχειρήσεις που ιδρύονται μέσα σε μία μέρα ουσιαστικά οδηγεί σε εκ των υστέρων μαραθώνιο για την συγκέντρωσης των απαραίτητων πιστοποιητικών και αδειών που στις περισσότερες περιπτώσεις δημιουργούν μεγάλα γραφειοκρατικά προβλήματα που αντί να βοηθούν δυσχεραίνουν την λειτουργία τους.

Για ποιες μεταρρυθμίσεις μπορεί κανείς να μιλήσει όταν μία επιχείρηση περιμένει πάνω από 1,5 χρόνο για την η επιστροφή του ΦΠΑ, κι όταν πρέπει να πληρώσει προκαταβολή 100% για την εισαγωγή πρώτων υλών ,εφόσον καταφέρει να ξεπεράσουν το εμπόδιο των capital control.

Πως να μιλήσουμε για μεταρρύθμιση στον τρόπο λειτουργίας του κράτους όταν οι συνδικαλιστές κάποιας κρατικής επιχείρησης μπορούν για ψύλλου πήδημα (π.χ. για να συγκληθεί η γενική συνέλευση των εργαζομένων ) να σταματήσουν τα τρένα, τα αεροπλάνα και τα πλοία χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται για τις οικονομικές συνέπειες ή την ταλαιπωρία των πολιτών της χώρας.

Εάν αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε ότι η χώρα δεν είναι ένα απομονωμένο νησί αλλά μέρος μιας παγκόσμιας αγοράς.

Εάν δεν καταλαβαίνουμε ότι η χώρα και για να σταθεί στα πόδια της χρειάζεται να είναι διεθνώς ανταγωνιστική και να εκσυγχρονίσει την δημόσια διοίκηση της να υπηρετεί αυτό τον σκοπό ,προσελκύοντας ξένες επενδύσεις ή μειώνοντας τα εμπόδια για ελληνικές εξαγωγές.
Τότε η πολυπόθητη ανάπτυξη θα αργεί συνεχώς να έρθει και η ελληνική οικονομία θα αγκομαχά και θα σέρνεται για να ξεπεράσει τη στασιμότητα.