Μια καλή φίλη στο νησί άκουγε συνέχεια γύρω της το όνομα του Γιώργου Νταλάρα. Ηταν μια εποχή που τα ΜΜΕ αναδείκνυαν με κουτσομπολίστικο τρόπο μια διαμάχη του τραγουδιστή μας με κάποιους συναδέλφους του. Πρέπει να σας πω ότι η φίλη δεν ενδιαφερόταν καθόλου ούτε για τα κουτσομπολιά ούτε γενικότερα για τα ανούσια της επικαιρότητας. Ακούγοντας λοιπόν ένα όνομα που δεν γνώριζε, στράφηκε στην παρέα και με μια αφοπλιστική αμεσότητα ρώτησε: «Τι είναι το Νταλάρα;».
Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία, πολλοί από εμάς δεν γνωρίζαμε τα εσωτερικά του και κάθε τόσο αναφωνούσαμε: «Μα τι είναι το ΣΥΡΙΖΑ; Τι θέλει και κάνει κυβέρνηση με ακροδεξιούς;». Κι αυτή ήταν ακόμη η αρχή. Γιατί έκτοτε το ερώτημα ερχόταν και ξαναρχόταν. Το πιο απλοϊκό, που ακούγεται ακόμη και σήμερα, είναι: «Μα τι είναι τούτοι εδώ;». Και οι απαντήσεις είναι συνήθως με ερωτηματικό που θυμίζει το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη. «Μην είναι ευρωπαϊστές;». «Μην είναι μεταμοντέρνοι κομμουνιστές;». «Μην είναι σοσιαλδημοκράτες;». Πολλά έχουν γραφτεί για το ζήτημα. Θα περιοριστώ στα δύο πιο πρόσφατα δημοσιεύματα, που ίσως φωτίσουν το σκότος. Και πάλι…
Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «The Books’ Journal» δημοσιεύεται άρθρο-μελέτη του Πέτρου Παπασαραντόπουλου με τίτλο «Η Μαύρη Βίβλος του ΣΥΡΙΖΑ». Στο κείμενο αναφέρονται τα χαρακτηριστικά του «άσχημου προσώπου του αριστερού και δεξιού λαϊκισμού», του Cas Mudde.
Ο Mudde καταγράφει τα πέντε πεδία στα οποία εργάζονται τέτοιου τύπου κυβερνήσεις για να επιβάλουν τη «λαϊκιστική εξουσιαστική πράξη».
Προβαίνουν σε συνταγματικές αναθεωρήσεις. Ελέγχουν τη Δικαιοσύνη. Ποδηγετούν τις Ανεξάρτητες Αρχές. Οργανώνουν φορολογικές επιδρομές σε αντιφρονούντες και βάζουν εμπόδια στην αδειοδότηση των ραδιοτηλεοπτικών μέσων.
Με συστηματικό τρόπο ο Π. καταγράφει τις «επιτυχίες» ή τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης και στους πέντε τομείς, τη ρητορεία που αποσκοπεί στην παραπλάνηση των πολλών και στη σπίλωση των αντιπάλων.
Πάνω που έξυνα την κεφαλή μου, θυμήθηκα ένα άρθρο του περιοδικού «Der Spiegel» που γράφτηκε λίγες ημέρες πριν εκδοθεί το περιοδικό του Ηλία Κανέλλη, στις 29/10, και αναφέρεται στη Νικαράγουα του Ορτέγκα. Στη μνήμη μου ο Κομαντάντε Ντανιέλ ήταν ένας επαναστάτης που οδήγησε τους Σαντινίστας στην εκδίωξη του διαβόητου δικτάτορα Σομόζα. Η λυσσώδης αντίδραση των Αμερικανών και η ένοπλη βοήθεια προς τους αντεπαναστάτες καθυστέρησαν την κατάκτηση της εξουσίας από τους νικητές. Ωστόσο την εποχή του Μπους πατρός η πολιτική της Αμερικής, της στήριξης των στρατιωτικών πραξικοπημάτων, άλλαξε και πλείστοι όσοι αντάρτες ήρθαν στην εξουσία. Τα φώτα έπεσαν στον Τσάβες και ο Ορτέγκα χάθηκε από τη δημοσιότητα. Γιατί αυτό όμως; Ακούσατε, ακούσατε, Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Σπανιόλοι και Γραικοί…
Ο Ορτέγκα, ο πιο διάσημος επαναστάτης της εποχής, σταμάτησε τον ένοπλο, κέρδισε μια πρώτη τετραετία εκλογικά, έχασε και από τους αντιπάλους και από το 2006 κυβερνά αδιάλειπτα. Με τη δεύτερη εκλογή του άρχισε συστηματικά να αλώνει τις δομές της εξουσίας. Και με την πολιτική του απέκτησε χρήσιμους φίλους από το δεξιό στρατόπεδο.
Συμμάχησε με τον πρώην δήμαρχο της Μπογκοτά Αλεμάν, εμπλεκόμενο με σκάνδαλα. Με τη βοήθειά του απέκτησε τον έλεγχο της Δικαιοσύνης. Η Καθολική Εκκλησία βρέθηκε στο πλευρό του με τη γενική απαγόρευση των αμβλώσεων. Ο επιχειρηματικός κόσμος συμμάχησε με την απαγόρευση των ελεύθερων συνδικάτων. Η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ ικανοποιήθηκαν με τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που εφάρμοσε, τα οποία τού έδωσαν τη δυνατότητα λόγω ανάπτυξης να στηρίζει τους φτωχούς. Και οι Αμερικανοί τον ανέχονται όχι μόνο για την προστασία στην επιχειρηματικότητα, αλλά και γιατί πολεμάει στη ζούγκλα μαζί του κατά των εμπόρων ναρκωτικών σε γειτονικές χώρες.
Ολοι αυτοί ανέχθηκαν το καθεστώς και παραβλέπουν τη συστηματική αντιδημοκρατική του πρακτική που οδήγησε, μέσω αλλαγής του συντάγματος, στην απόκτηση της ιδιοκτησίας 100 ραδιοφωνικών σταθμών και στην υποταγή των σταθμών τηλεόρασης. Είναι φανερό, πάντα κατά τον ρεπόρτερ, ότι το καθεστώς οδηγήθηκε σε μια προσωπική επιχείρηση, αν λάβουμε υπόψη πως οι επτά γιοι του κατέχουν θέσεις-κλειδιά στην κυβέρνηση και στον ιδιωτικό τομέα. Ακόμη και η σύζυγός του, «μάγισσα» Murillo, κατά τους αντιπάλους του, από κυβερνητική εκπρόσωπος προήχθη σε αντιπρόεδρο της Δημοκρατίας με τις τελευταίες εκλογές. Οσοι από τους παλαιούς του συντρόφους στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα δεν ανέχθηκαν τις «κωλοτούμπες», βρέθηκαν στο στόχαστρο με όπλο την οικονομική τους εξόντωση. Οι υπόλοιποι μοιράζονται την εξουσία με την οικογένεια.
Οσο και αν οι ομοιότητες σε πολλά της διακυβέρνησης της Αριστεράς είναι εκκωφαντικές, δεν πιστεύω ότι θα έχουμε τελικά παρόμοιες εξελίξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με τρεις κύριες συνιστώσες. Η πρώτη, των παλαιοκομμουνιστών, εκτοπίστηκε από την κυβέρνηση και το κόμμα. Οι άλλες δύο πάλι δεν μπορούν να συνυπάρξουν για πολύ. Οι παλαιοί γνωρίζουμε τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου και μετά τους ανθρώπους του ΚΚΕ εσ. και μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι είναι πιστοί δημοκράτες και ευρωπαϊστές. Η τρίτη ομάδα, που είναι κοντά στον κ. Τσίπρα, έχει αναφορές στη λατινοαμερικάνικη νεοαριστερά και κοινές επιδιώξεις με τους «Αμερικανούς» ριζοσπάστες, αλλά το αντίβαρο τελικά υπερισχύει.
Επιπλέον η Ελλάδα είναι –ακόμη –μέλος της ΕΕ. Και τέλος, όση οργή κι αν υπάρχει στην κοινωνία, όταν το ζήτημα γίνεται ζήτημα Δημοκρατίας, τότε οι Ελληνες βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Με κύριο όπλο το χιούμορ και την ειρωνεία.
Εσείς τι λέτε;
Ο κ. Αντώνης Τριφύλλης είναι τέως στέλεχος της ΕΕ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
