Αδύναμη να ανταποκριθεί στη σωρεία των ταυτόχρονων προκλήσεων που αντιμετωπίζει στο εξωτερικό μέτωπο εμφανίζεται η κυβέρνηση, καθώς παραμένει προσκολλημένη στις γνωστές ιδεολογικές αγκυλώσεις του παρελθόντος, οι οποίες όπως είναι φυσικό δεν μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την επίλυση των σημερινών προβλημάτων. Καθώς μάλιστα εξέλιπαν σχεδόν όλες οι σταθερές που καθόριζαν τις εξελίξεις από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως σήμερα. Και δεν πρόκειται μόνο για την αντιμετώπιση του εθνικιστικού παραληρήματος του νέου σουλτάνου της Τουρκίας, που τείνει να λάβει επικίνδυνες προεκτάσεις για την εθνική μας ασφάλεια αλλά και για την πορεία της Ευρώπης, με τη στροφή προς την Ακροδεξιά και την κατάρρευση των παραδοσιακών σχηματισμών της Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροδεξιάς, καθώς και για την αλλαγή σκηνικού στις ΗΠΑ, με την επικράτηση ενός αλλοπρόσαλλου ατόμου, το οποίο την προσεχή τετραετία θα επηρεάσει τις τύχες ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Πρόκειται λοιπόν για τεκτονικές αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και ειδικότερα στην περιοχή μας. Και αντί η Αθήνα να έχει καταστρώσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση όλων αυτών, εμφανίζεται να ακολουθεί μιαν αντιφατική πολιτική. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το ότι ο έλληνας πρωθυπουργός τη μία μέρα συναγελάζεται στην Κούβα με τον αιμοσταγή Ρόμπερτ Μουγκάμπε και άλλους ηγέτες παρόμοιου τύπου, συγκρίνοντας τον διεφθαρμένο δικτάτορα Μπατίστα με τους «δικούς μας δυνάστες» για τους οποίους «δίνουμε τον δικό μας αγώνα», και την επομένη να εκλιπαρεί από τηλεφώνου τον χειρότερο «δυνάστη» (τη γνωστή μας «Μαντάμ Μέρκελ») να μεσολαβήσει για την εκτόνωση της κρίσης με την Τουρκία. Ή να αποδεχόμαστε ξαφνικά τον ορισμό πενταμερούς διάσκεψης για το Κυπριακό, όταν πριν από λίγες ημέρες οι σχετικές συνομιλίες είχαν καταρρεύσει, επειδή δεν είχαν γίνει δεκτά τα ελληνικά αιτήματα για το Εδαφικό και τις εγγυήσεις, πριν από τη συμφωνία για πενταμερή.
Μέσα σε όλα χάνουμε τώρα και τον «Ολαντρέου», ο οποίος, παρά τις ύβρεις που δέχθηκε, αποδείχθηκε το κύριο στήριγμα του Αλέξη Τσίπρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, και η πιθανότερη εξέλιξη μέσα στο 2017 θα είναι ένα δίδυμο ακραιφνών δεξιών με τον Φιγιόν στη Γαλλία και τη Μέρκελ πάλι στη Γερμανία. Για να μη μιλήσουμε για τις ανατροπές που μπορεί να προκύψουν από ένα ενδεχόμενο «Οχι» των Ιταλών στο σημερινό δημοψήφισμα και την επικράτηση του αυστριακού ακροδεξιού υποψηφίου στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας. Με τον εκτός ελέγχου πλέον Ερντογάν να απειλεί τους πάντες (και κυρίως εμάς) προσδοκώντας, προφανώς, τη στήριξη της νέας αμερικανικής διοίκησης και του νέου συμβούλου εθνικής ασφαλείας (που διετέλεσε επικεφαλής του φιλοτουρκικού λόμπι στην Ουάσιγκτον), τα σύννεφα σωρεύονται επικίνδυνα και δεν επιτρέπονται πλέον άλλοι πειραματισμοί στη βάση ιδεολογικών εμμονών για τη χάραξη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
