Τι κρίμα. Η όλη συζήτηση για το περίφημο ταξίδι Τσίπρα στην Κούβα περιορίστηκε στα έξοδα που βάρυναν τους (βάναυσα) φορολογουμένους και στο εάν ο Κάστρο ήταν δικτάτορας ή όχι. Η απάντηση και στα δύο είναι προφανής: και υπερβολικά ήσαν τα έξοδα και ένας αρχηγός κράτους που αρνείται τις εκλογές για σχεδόν μισό αιώνα δεν μπορεί παρά να είναι δικτάτορας.
Η πραγματική ουσία της Κούβας βρίσκεται στα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Το 1962 η ΕΣΣΔ, σωστά, υποχώρησε στην απειλή του προέδρου Κένεντι κερδίζοντας την απομάκρυνση αμερικανικών πυραύλων μόνο από την Τουρκία. Το ταξίδι Ομπάμα στην Κούβα αποτέλεσε μια νέα και ιστορική στιγμή, αλλά ο δρόμος των ομαλών σχέσεων των δύο χωρών περνά μέσα από τις μελλοντικές δικαστικές αποφάσεις των διεκδικήσεων αμερικανών και εξόριστων κουβανών επιχειρηματιών εταιρειών καπνού, ζαχαροκάλαμου και ξενοδοχείων.
Οταν η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ αναγνώριζε την ουσιαστική πρωτοκαθεδρία και τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στο θέμα της Κούβας, προκαλεί ερωτήματα το σκεπτικό και η στρατηγική που εκφράζεται από το «αριστερό» ταξίδι του κ. Τσίπρα στην Αβάνα (ιδιαίτερα μάλιστα μετά την εκλογή Τραμπ) όσον αφορά την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Θα ήταν όχι μόνο λογικό αλλά και επιτακτικό να υπήρχε τουλάχιστον μια συνεννόηση με τον στρατηγικό εταίρο μας, τις ΗΠΑ.
Σήμερα μάλιστα που, λόγω της τεράστιας οικονομικής και προσφυγικής κρίσης, οι όλο και αυξανόμενες τουρκικές απειλές αυξάνουν τη σημασία των στρατηγικών συμμαχιών, είναι ιδιαίτερα χρήσιμο να σου απαντάνε στο τηλέφωνο. Τουλάχιστον ο άλλος στρατηγικός μας εταίρος έχει ξεχάσει το «Μέρκελ, go home».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
