Από το e-mail Χαρδούβελη στο e-mail Τσακαλώτου

Οσο κι αν ο Αλέξης Τσίπρας αναζητεί τα αίτια του δημοσκοπικού κατήφορου στα μέτρα που ξόρκιζε από τη θέση της αντιπολίτευσης και τελικά αναγκάστηκε –όπως θέλει να ισχυρίζεται –να εφαρμόσει δεν πρόκειται να βρει απάντηση και λύση.

Για να εξηγούμαστε, το πρόβλημα της κυβέρνησής του βρίσκεται όχι στα μέτρα που πήρε –όπως η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, οι περικοπές των επικουρικών συντάξεων, οι αυξήσεις των φόρων –αλλά στο γεγονός ότι τα καταδίκαζε ως τις εκλογές του 2015 και δεν φρόντισε να προχωρήσει εγκαίρως σε άλλες πολιτικές που θα τον έβγαζαν από το διαφαινόμενο αδιέξοδο.

Το πρώτο παράδειγμα είναι ότι το 2015 αρνήθηκε να καταργήσει τις εξαιρέσεις –την έκπτωση 30% στους συντελεστές του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου –κι έτσι φθάσαμε στη γενική αύξηση του βασικού συντελεστή από 23% στο 24% και την κατάργηση της έκπτωσης μόνο για τις Κυκλάδες.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι ότι εδώ και δύο χρόνια οι φορολογούμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να συγκεντρώνουν αποδείξεις δεδομένου ότι καταργήθηκε κάθε έκπτωση από το φορολογητέο εισόδημα ενώ ποτέ, παρά τις εξαγγελίες του ιδίου, υπουργών και υφυπουργών, δεν εφαρμόστηκε το μέτρο της υποχρεωτικής χρήσης πλαστικού χρήματος στις καθημερινές συναλλαγές.

Ποτέ δεν συνδέθηκε η συγκέντρωση των αποδείξεων με το αφορολόγητο όριο ώστε να υπάρχει ένα πραγματικό κίνητρο για τους ταλαιπωρημένους μισθωτούς, συνταξιούχους και συνεπείς φορολογουμένους να επιλέγουν τον τρόπο πληρωμής.

Ετσι φθάσαμε στη μείωση του αφορολόγητου ορίου και σε νέα αύξηση των φοροσυντελεστών.

Το τρίτο παράδειγμα είναι ότι ποτέ ως σήμερα δεν αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά η μάστιγα της «μαύρης» εργασίας αλλά αντίθετα προκρίθηκε ως λύση για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων των Ταμείων η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. Δηλαδή δόθηκε ένα ακόμη κίνητρο για να μεγαλώσει η στρατιά των ανασφάλιστων ανέργων.

Αυτές οι απλές καθημερινές διαπιστώσεις αποκαλύπτουν γιατί από το 2010 μέχρι σήμερα πορευόμαστε με τα Μνημόνια και μπούσουλα τα e-mail των υπουργών στην τρόικα και πώς φθάσαμε από το e-mail του Γκίκα Χαρδούβελη το 2014 στο e-mail του Ευκλείδη Τσακαλώτου το 2016.

Αυτό που με τρομάζει είναι πόσα e-mail ακόμη θα χρειαστούν και για πόσα χρόνια θα καθορίζουν τη ζωή μας.