«Οσο φρικτά κι αν είναι τα πρωτοσέλιδα και τα εξώφυλλα των σκανδαλοθηρικών περιοδικών, εμείς πρέπει να τα αγνοήσουμε». Η χαρακτηριστική αυτή προτροπή της Τζένιφερ Ανιστον, ως καλεσμένης της εξαιρετικής Ελεν Ντε Τζενέρις, ήταν αρκετή για να συμπυκνώσει το νόημα της στάσης που οφείλει να υιοθετήσει κάθε νοήμων αναγνώστης. Στη συνέντευξη-ποταμό που έδωσε η αμερικανίδα σταρ μίλησε για την απίστευτη βαρβαρότητα που έχει δεχθεί από τον «κίτρινο» Τύπο σε σχέση με πιθανολογούμενες εγκυμοσύνες. Δίχως να διστάσει, ανέφερε πόσο άσχημα είχε νιώσει απέναντι στον κανιβαλισμό των μέσων, τα οποία κάθε φορά που διέκριναν ένα μικρό φούσκωμα στην κοιλιά της τής «χρέωναν» αμέσως μια κύηση. Κύκλωναν την περιοχή της κοιλιάς της και έκαναν αμέσως εξώφυλλο τη φωτογραφία. Η Ανιστον όμως ανέδειξε και μία ακόμη πτυχή. Αυτή του κοινωνικού ρατσισμού που υιοθετεί μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία δεν μπορεί επ’ ουδενί να δεχτεί ότι μια γυναίκα δεν θέλει να κάνει παιδί ή δεν μπορεί να σεβαστεί το γεγονός ότι ίσως δεν μπορεί να κάνει παιδί. Ουσιαστικά είναι σαν να σου λένε: «Εχεις μήτρα και σάλπιγγες, αξιοποίησέ τες λοιπόν!» εξομολογήθηκε on camera η ηθοποιός, η οποία περιέγραψε τις «άγριες» επιθέσεις που δέχεται εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια σε ό,τι αφορά την προσωπική ζωή της.
Σε μια κοινωνία εθισμένη στην κλειδαρότρυπα, τέτοιου είδους τοποθετήσεις ίσως και να μην κάνουν αίσθηση. Ο κάθε αναγνώστης που αρέσκεται να ξεφυλλίζει σελίδες περιοδικών ή να σερφάρει σε ανάλογες ιστοσελίδες αναζητώντας λίγη χαρά από τις ειδήσεις των διαζυγίων, των εφήμερων δεσμών, των σκανδάλων και των μπουγαδόνερων της σόουμπιζ, δεν καταλαβαίνει ότι ουσιαστικά διαπράττεται ένας βιασμός της προσωπικής ζωής των προσώπων. Ακόμη και αν οι ίδιοι αποφάσισαν να εκθέσουν ένα κομμάτι της προσωπικής ζωής τους σε αντάλλαγμα με ένα ποσοστό δημοσιότητας, αυτό που συμβαίνει με τον κίτρινο Τύπο, τα χλωμά πάνελ και τα αναίσχυντα δημοσιεύματα, είναι πλέον εκτός ελέγχου. Ανυπεράσπιστα παιδιά γίνονται και αυτά με τη σειρά τους θύματα του κίτρινου κανιβαλισμού, ζωές βγαίνουν στο σφυρί για να εξαργυρωθούν νούμερα τηλεθέασης και χτυπήματα επισκεψιμότητας ενώ το κοινό παρακολουθεί όλο αυτό το αλισβερίσι της κτηνωδίας από τον καναπέ προσποιούμενο το αθώο θύμα που απλά παγιδεύτηκε στη διαδικασία του ζάπινγκ.
Η εικόνα της τηλεόρασης είναι η μικρογραφία της κοινωνίας και σίγουρα η μεγέθυνση των παθογενειών μας. Την ώρα που χαμηλώνουμε τον ήχο της τηλεόρασης για να ακούσουμε καθαρά τον καβγά στο απέναντι διαμέρισμα, γινόμαστε συνένοχοι. Γιατί δεν το κάνουμε με σκοπό να υπερασπιστούμε τη γυναίκα που πέφτει θύμα της ενδοοικογενειακής βίας, της οποίας είμαστε μάρτυρες, αλλά για να ανταγωνιστούμε σε επίπεδο ενημέρωσης του συμβάντος τον ένοικο του ρετιρέ το επόμενο πρωινό. Το ίδιο και με την τηλεόραση. Παρακολουθούμε απόλυτα συνειδητά τη λασπολογία. Και αυτομάτως γινόμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της, όχι θύματά της.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
