Ξεχωρίζει για τη διακριτικότητα και τη χαρούμενη διάθεση ως άνθρωπος. Ξεχωρίζει για τη δύναμη και την αφοσίωση ως ηθοποιός. Η Αννα Μάσχα ανήκει στη γενιά του Αμόρε και, όπως οι περισσότεροι μετά το κλείσιμο του Θεάτρου του Νότου, παραμένει στην πρώτη γραμμή. Με ρόλους κλασικούς και σύγχρονους, η μέχρι πρόσφατα πρωταγωνίστρια του Θωμά Μοσχόπουλου επιστρέφει στο Εθνικό, από τη σχολή του οποίου αποφοίτησε: την Παρασκευή έχει πρεμιέρα στο Rex με τον «Ανεμο» του Κωνσταντίνου Ρήγου, ενώ στη συνέχεια θα παίξει στον «Θερισμό» του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου (Κεντρική Σκηνή).
Ο «Ανεμος» είναι ένα επινοημένο – device έργο, ένα παζλ από κείμενα, μουσικές, χορευτικά και λίγα τραγούδια, φτιαγμένο από έναν καλλιτέχνη που αγαπά και τον χορό και το θέατρο, και επιστρέφει στη σκηνή του Rex έχοντας ήδη στο ενεργητικό του το «Bossa Nova» και τον «Τιτανικό».
«Με τις τέσσερις εποχές να αποτελούν τη δομή της παράστασης και τον άνεμο να είναι ο κοινός τους παρονομαστής, μιλάμε για το φυσικό φαινόμενο, αλλά όχι μόνο. Γιατί ο άνεμος είναι αυτός που μας παίρνει τα μαλλιά αλλά είναι κι αυτός που μας παίρνει τα μυαλά» λέει η Αννα Μάσχα, η οποία χρειάστηκε να μάθει αρκετά πράγματα για τους ανέμους, μια που κάθε εποχή ξεκινά επί σκηνής με ένα δελτίο καιρού…
«Παράλληλα όμως ο άνεμος», εξηγεί η ηθοποιός, «εμπεριέχει την έννοια του τυχαίου και της σύμπτωσης στη ζωής. Στην παράσταση κάθε εποχή έχει το θέμα της. Η άνοιξη τη φρεσκάδα, το καλοκαίρι τα συναισθήματα, το φθινόπωρο τα αντικείμενα που τα παίρνει ο άνεμος και ο χειμώνας την καταστροφή… Είναι ένα έργο που συνδέεται με κάποιον υπόγειο τρόπο, έχει μια ροή, ενώ οι χαρακτήρες έχουν τη διαδρομή τους. Δεν είναι οι κλασικοί ρόλοι βέβαια».
Για την Αννα Μάσχα ο άνεμος ήταν πάντα το δικό της στοιχείο της φύσης, πιο πολύ από τη γη και το νερό. Οσο για εποχές, «από τα παιδικά μου χρόνια ήταν το καλοκαίρι, που ειδικά στην Ελλάδα είναι η εποχή που σου επιτρέπει να έρθεις σε επαφή με τη φύση. Να βγάλεις τα ρούχα σου, να γδυθείς. Ισως είναι η μόνη εποχή απόδρασης. Παράλληλα έχει έναν πρωτογονισμό κι έναν αισθησιασμό». Την άνοιξη την αγαπούσε όταν ήταν νεότερη, ενώ τώρα λέει πως την κουράζει, σε αντίθεση με το φθινόπωρο που παλιά τη μελαγχολούσε και τώρα την ευχαριστεί. Οσο για τον χειμώνα, όχι, δεν τον αγαπάει.
Και ο άνεμος; «Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή σε κάποιο νησί τον αέρα να μου παίρνει τα μαλλιά, να μου φέρνει μια ανατριχίλα στο σώμα, τη διάθεση να θέλεις να πετάξεις… Από την άλλη, η έλλειψη τον ανέμου, η άπνοια, μπορεί να είναι οδυνηρή».
Αλήθεια, τι θα ήθελε να πάρει ο άνεμος; «Ολα τα κακά… Και να μας έφερνε λίγη γαλήνη. Ζω στο κέντρο της Αθήνας και, από αυτό που βλέπω κάθε μέρα, ομολογώ ότι το κέντρο τουλάχιστον βρίσκεται σε μια τρομερή παρακμή, βλέπεις την εγκατάλειψη. Δεν ξέρω πού μας πάει ο άνεμος, αλλά τουλάχιστον να μας πάρει από εκεί. Αναρωτιέμαι αν είμαστε σε πτώση. Γι’ αυτό και είμαι πολύ χαρούμενη που ο άνεμος μου έφερε τον «Ανεμο», μια παράσταση που με ανανέωσε πολύ».
Μετά τον κύκλο του Αμόρε η Αννα Μάσχα δεν μπορούσε ούτε καν να φανταστεί το μέλλον. Κι όμως: η μία πρόταση διαδεχόταν την άλλη, και στη διετία της απουσίας της έκανε τον επτάχρονο, σήμερα, γιο της. «Μου αρέσει πολύ αυτό που ζω. Ο,τι μου έχει τύχει είναι καλό. Από το 2010 δουλεύω ανελλιπώς. Επαιξα δύο φορές στην Επίδαυρο, έκανα παιδικό και μωρουδιακό θέατρο, βρέθηκα σε σημαντικές παραστάσεις, συνέχισα στην Πόρτα και τώρα που ίσως οι ανάγκες μας είναι διαφορετικές μπορεί να μη δουλεύουμε με τον Θωμά (σ.σ.: Μοσχόπουλο) αλλά είναι πάντα μια οικογένεια για μένα» λέει.
Αν και έχει μάθει να λειτουργεί ομαδικά, αρχίζει να διαμορφώνεται μέσα της, σιγά-σιγά, η ανάγκη να γίνει κάτι πάνω της. «Μπαίνω σε μια περίεργη ηλικία», μονολογεί σχεδόν, «όπου ούτε πιτσιρίκα είμαι, ούτε τριαντάρα, αλλά ούτε και μεγάλη, οπότε γίνεται λίγο δύσκολο με τους ρόλους». Kαι αν συνυπολογίσει κανείς και την εφηβική της κοψιά, τα πράγματα φαινομενικά μπερδεύονται λίγο. «Αλλά δεν με ανησυχεί καθόλου που μεγαλώνω. Το βλέπω με περιέργεια» προσθέτει, καθώς περιμένει να δει πού θα την πάει ο άνεμος, τώρα που «νιώθω πιο έμπειρη και πιο χαλαρή. Εχω αποκτήσει μια τεχνική, και όχι μια μανιέρα, ελπίζω, που με κάνει καλύτερη στη δουλειά μου». Και το ταλέντο; «Τι να πω… Δεν μπορώ να πω κάτι σχετικά. Υπάρχουν σε όλους κάποιες στιγμές έκλαμψης, μιας ιδιοφυΐας, που σε κάνουν να επικοινωνείς με το κοινό. Ναι, θεωρώ ότι είμαι καλή σε κάποια πράγματα, αλλά δεν έχω κόλπα στο τσεπάκι μου. Δουλεύω πολύ, προσπαθώ. Και χαίρομαι που κάποιοι άνθρωποι μέσα στον χώρο με βλέπουν στα έργα και στις διανομές που ετοιμάζουν» καταλήγει.
πότε & πού:
Εθνικό Θέατρο – Θέατρο Rex – Σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη.
Πρεμιέρα την Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου στις 20.00.
Παραστάσεις: Από Τετάρτη ως Σάββατο (20.00) και Κυριακή (19.00).
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σύλληψη – σκηνοθεσία – χορογραφία – σκηνικά: Κωνσταντίνος Ρήγος.
Δραματουργία: Ξένια Αηδονοπούλου.
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής.
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας.
Συνεργάτης σκηνογράφος: Μαίρη Τσαγκάρη.
Κοστούμια: Νατάσα Δημητρίου.
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου.
Παίζουν: Αννα Μάσχα, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Ορφέας Αυγουστίδης, Ηρώ Μπέζου, Αρης Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Ρόζα Προδρόμου, Αλεξάνδρα Ρογκόβσκα, Αντώνης Στρούζας, Γιάννης Τσιγκρής.
Τέσσερις μουσικοί ζωντανά στη σκηνή.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
