Άκουσα στην τηλεόραση – μεταξύ θλιβερών δημοσιογραφικών σχολίων – τον επικήδειο του Τσίπρα στον Φιντέλ Κάστρο, σαν επικήδειο στον «μεταρρυθμιστή» εαυτο του.
Έπρεπε να πάει τόσο μακριά για να ξαναβρεί τό λυρικό φωτοστέφανο που περιβάλλει την Ιστορία;
Ας προκηρύξει εκλογές και ας χάσει.
Η Ιστορία δεν προχωρά με συμβιβασμό αλλά με λυρισμό. Γιατί η πιο ριζική ιστορία του ανθρώπου, η ιστορία που αφορά το ίδιο του το «είναι», ομιλεί για τη δημιουργία και όχι για τις ιδεοληψίες και τις συνθήκες παραγωγής.
Μας θέτει διαρκώς το ερώτημα: «Πού είναι το Αύριο που βλέπαμε χθες;»
Στην Αβάνα, ο Τσίπρας προχθές (διερωτώμενος),νεκρολόγησε και την Ελλάδα.
