Δεδομένου ότι εντάσσεται στην ενότητα «Από τη δημιουργικότητα στην αιωνιότητα» του υπαρξιακού πεντάπτυχου της αισθαντικής έκθεσης (μαζί με τα οντολογικά ζητήματα Γένεση – Υπέρβαση – Ερως – Θάνατος), μπορεί να διαβαστεί και ως «η παγωμένη έκρηξη μιας στιγμής Big Bang», ως η «… ιερή στιγμή της γέννησης της δημιουργικής πράξης» σύμφωνα με το σκεπτικό των επιμελητών της έκθεσης, Μαρίας Μαραγκού και Δημήτρη Παλαιοκρασσά.
Εξίσου εκρηκτικά και απρόβλεπτα είναι τα περισσότερα έργα της 32χρονης Πανταζοπούλου. Τόσο ως προς τα υλικά τους –τσίχλες, μπουφάν, ακόμη και παλιά τιμολόγια της ΑΓΝΟ έχει χρησιμοποιήσει ως πρώτη ύλη –όσο και ως προς τις συνθέσεις που χτίζει από αυτά με τα χέρια της, το πολύτιμο εργαλείο σκέψης και μορφοποίησης της δουλειάς της. Οπως ο επιτάφιος από ζυμαρικά –δηλαδή το έργο «M.A.P» που παρουσίασε στο Chiostro di Voltorre στην πόλη Γκαβιράτε της Ιταλίας, εκεί όπου καλλιτέχνες της arte povera είχαν δείξει δουλειά τους στο παρελθόν -, ένα εφήμερο γλυπτό με ευτελή υλικά, προορισμένα στη συγκεκριμένη περίπτωση να παραδοθούν χωρίς αντίσταση στη φθορά του χρόνου, κοντά δηλαδή στη φιλοσοφία του κινήματος που επηρέασε την τέχνη της μέσα από τη δουλειά του Γιάννη Κουνέλλη.
Ωστόσο, η Πανταζοπούλου εμβαπτίζει τα έργα της με την πιο ανάλαφρη διάθεση των ποπ καταβολών της. Σε έναν βαθμό αυτές καλλιεργήθηκαν και χάρη στη συναναστροφή της με τον Δημήτρη Αντωνίτση, τον οποίο γνώρισε το 2009, όταν τελείωσε τις σπουδές της στην Αγγλία και γύρισε στην Ελλάδα, μια συναδελφική σχέση με έντονα στοιχεία μέντορα – μαθήτριας που οδήγησε και στην έκθεση «Soul Substitutes» στην γκαλερί Primetime της Νέας Υόρκης, αλλά και στην αναφορά των ονομάτων τους στους «New York Times». Και σε αυτή την περίπτωση η Πανταζοπούλου εκφράστηκε μέσα από τη μεγάλη κλίμακα για να φτιάξει ένα δέντρο από ελληνικά σανδάλια.
Δύσκολο να τη φανταστείς, όμως αυτή η ντελικάτη γυναίκα δυσκολεύεται να εκφραστεί μέσα από μικρά μεγέθη. Αυτή ακριβώς η «αδυναμία» την οδήγησε από τη ζωγραφική στη γλυπτική και στις εφήμερες εγκαταστάσεις, καθώς ήταν αδύνατον να βρει καμβάδες να χωρέσουν τις ιδέες της, αυτά τα ζωηρά ξεσπάσματα ενός πληθωρικού ταλέντου που αναγεννά διαρκώς τα υλικά μέσα από την ποιητική παρουσίασή τους.
«Flying over the Abyss –Η Υπέρβαση της Αβυσσος»: Ωδείο Αθηνών (Ρηγίλλης και Βασιλέως Γεωργίου Β ‘ 17-19), έως τις 29.01.17.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
