Ο Σαίξπηρ όμως έχει αλλη γνώμη.
Βάζει στο στόμα του Ριχάρδου του Β’, πριν το θλιβερό του τέλος, αυτά τα λόγια που δεν τα διανοούνται όσοι μας κυβερνούν κι όσοι τους λιβανιζουν _ ή τους κακολογούν μετά την πτώση:
«Γιατί μέσα στο κοίλο στέμμα που αγγίζει τους θνητούς κροτάφους ενός βασιλιά, ο Χάρος έχει εγκαταστήσει την ακολουθία του, κι εκεί έχει την έδρα του, ο μέγας γελωτοποιός, που κοροϊδεύει την ισχύ τού βασιλιά, χλευάζοντας τη δόξα του αφήνοντάς τον λίγο ν’ ανασάνει, να υποκριθεί για λίγο τον μονάρχη που όλοι φοβούνται το βλέμμα του.
Μέσα σ’ αυτό τό στέμμα ενσταλάζει ο Χάρος εγωισμό καί ματαιοδοξία, λες κι’ φθαρτή μας σάρκα που εμπεριέχει τη ζωή να ήταν μπρούντζος άτρωτος- κι’ αφού για λίγο κοροϊδεύει, έρχεται κάποια στιγμή που με μία καρφίτσα τρυπάει την πανοπλία: καί τότε, αντίο βασιλιά!».
Ποιός είπε πως η εξουσία ειναι απέθαντη; Αγράμματη είναι και επηρμένη.
