Την ώρα που οι δύο πρωταγωνιστές του νέου διπολισμού επιχειρούν ο καθένας από την πλευρά του την πλαγιοκόπηση του φιλελεύθερου κέντρου, του κεντροαριστερού ή όπως αλλιώς θέλει να αποκαλείται χώρου, οι συγκροτημένες και οι διάσπαρτες δυνάμεις που τον συναπαρτίζουν συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε… παιδική χαρά. Ξεχειλίζουν οι εγωισμοί νυν και φιλόδοξων μικροαρχηγίσκων, το βόλεμα σε καρέκλες που τρίζουν και κυρίως η αδυναμία να αντιληφθούν ότι η πάλαι ποτέ ηγεμονεύουσα παράταξη βρίσκεται σε καθεστώς παρακμής ή και πλήρους αποσάθρωσης.
Με εξαιρέσεις προφανώς, που επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα, τα πρόσωπα που ηγεμονεύουν στον χώρο και φιλοδοξούν να έχουν ρόλο στο μέλλον εμφανίζονται κατώτερα των περιστάσεων. Ατέρμονες συζητήσεις που καταλήγουν συνήθως σε αδιέξοδο, προσωπικές ανασφάλειες και βεντέτες από το παρελθόν, ανεπαρκές αίσθημα αυτοσυντήρησης, υπονομεύουν προκαταβολικά κάθε προσπάθεια συνεννόησης.
Στο ΠαΣοΚ της κυρίας Γεννηματά κυριαρχεί η αντίληψη ότι παραμένει… προνομιακό μαγαζάκι που, έστω και αν δεν πείθει κανέναν από τους δυσαρεστημένους, θα καταφέρει να εκλέξει 15-20 βουλευτές, οπότε δεν έχουν κανέναν λόγο να μπλέξουν σε συναγωνισμό με άλλους για τις καρέκλες τους. Το Ποτάμι φυλλορροεί, θέλει κάτι να γίνει, αλλά έχει χάσει την ευκαιρία να γίνει καταλύτης εξελίξεων. Και δίπλα πρόσωπα και κινήσεις, με ενδιαφέρουσες προτάσεις και ιδέες πολλές φορές, που όμως συνήθως σκοντάφτουν στις φιλοδοξίες ή στην ανασφάλεια αυτών που τις εκφέρουν.
Δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί κανείς ότι αν δεν θέλουν να περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου ο χώρος του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού κέντρου από τον νέο διπολισμό που διαμορφώνεται, πρέπει τώρα, όχι αύριο, να υπερβούν τα προσωπικά πάθη και συμφέροντα και να δώσουν στους πολίτες, που περιμένουν, την αίσθηση μιας νέας συλλογικότητας.
Είναι πραγματικά τραγικό ότι ενώ στον χώρο αυτόν ευδοκιμούν πρόσωπα και δημιουργικές δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν με τις γνώσεις και την πείρα τους στην ανασυγκρότηση της χώρας δεν μπορούν να συνεννοηθούν για τα αυτονόητα που θα καθορίσουν την πολιτική τους ύπαρξη. Περιμένοντας έναν ηγέτη-σωτήρα που δεν υπάρχει κινδυνεύουν, ενώ δεν το αξίζουν, να μείνουν στο περιθώριο της Ιστορίας και της πολιτικής.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
