Το ‘χει, φαίνεται, η μοίρα του Κυπριακού να επιβεβαιώνει, κάθε φορά που υποτίθεται ότι πλησιάζουμε σε κάποια λύση, ότι πρόκειται για μια ιστορία χαμένων ευκαιριών, όπου η κάθε επόμενη ευκαιρία είναι χειρότερη της προηγούμενης. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το γαϊτανάκι κρατάει εδώ και δεκαετίες, ακόμη και πριν από την τουρκική εισβολή του 1974. Το σενάριο είναι γνωστό και επαναλαμβάνεται αυτούσιο κάθε φορά. Μετά το αδιέξοδο ακολουθεί πάντα το λεγόμενο «blame game», δηλαδή η επίρριψη ευθυνών, που έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα να αποδεικνύει ότι τελικά καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει την πολιτική βούληση να προχωρήσει σε συμφωνία. Απλούστατα διότι η συμφωνία προϋποθέτει επώδυνους συμβιβασμούς. Και, ως γνωστόν, οι συμβιβασμοί έχουν πολιτικό κόστος, το οποίο προφανώς ουδείς είναι διατεθειμένος να πληρώσει.
Ετσι λοιπόν συνέβη και τη φορά αυτή, και το ερώτημα είναι τι μπορεί τώρα να αλλάξει, ώστε να σταματήσει επιτέλους αυτό το θέατρο του παραλόγου, το οποίο μαθηματικά οδηγεί στην παγίωση της διχοτόμησης. Πέρασαν ήδη 42 χρόνια από την εισβολή και τίποτα δεν έχει αλλάξει, ενώ μέσα στη γνωστή εθνικιστική έξαψη που επικρατεί την περίοδο αυτή στην Τουρκία, επανέρχονται οι απειλές για προσάρτηση του τουρκοκυπριακού τομέα. Μήπως λοιπόν, αντί να φθάσουμε εκεί αιφνιδίως, θα ήταν καλύτερα (και εφόσον αναγνωρίσουμε ότι τελικά δεν υπάρχει σοβαρή προοπτική για επανένωση του νησιού) να προχωρήσουμε σε μια διαπραγμάτευση με στόχο «να χωρίσουμε τα τσανάκια μας» έναντι, εννοείται, ουσιαστικών εδαφικών ανταλλαγμάτων; Το παράδειγμα του διαχωρισμού της Τσεχοσλοβακίας υπάρχει ήδη. Αρκεί φυσικά να τα βρούμε πρώτα ανάμεσά μας. Και όχι μόνον η Αθήνα με τη Λευκωσία, αλλά και τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης μεταξύ τους. Διότι αυτό που δυστυχώς έδειξε η τελευταία εξέλιξη είναι ότι δεν υπάρχει ενιαία γραμμή στην ελληνική πλευρά.
Είναι θλιβερό κάθε φορά να επιχειρεί η Λευκωσία να διαψεύσει ότι υπάρχει διάσταση απόψεων με την Αθήνα και είναι ακόμη θλιβερότερο να κυκλοφορεί η πληροφορία ότι ο έλληνας υπουργός Εξωτερικών απείλησε με παραίτηση, διαφωνώντας προφανώς με τη γραμμή του Πρωθυπουργού. Ο οποίος Πρωθυπουργός προγραμματίζει (ή έστω προγραμμάτιζε) συνάντηση με τον τούρκο ομόλογό του, μη αντιλαμβανόμενος ότι χωρίς να έχει προϋπάρξει οριστική λύση του προβλήματος, το ενδεχόμενο αποτυχίας σε μια τέτοια συνάντηση θα οδηγούσε σε βέβαιη ανοιχτή κρίση τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Σε μια περίοδο που ο Ταγίπ Ερντογάν έχει περίπου παραφρονήσει, παίζοντας το εθνικιστικό του χαρτί και ερχόμενος σε ανοικτή ρήξη με την Ευρώπη. Προκειμένου να καλλιεργήσει ένα κλίμα οθωμανικού μεγαλείου στη χώρα του, που θα τον βοηθήσει να κερδίσει το δημοψήφισμα την ερχόμενη άνοιξη για τις έκτακτες προεδρικές εξουσίες, με τις οποίες επιδιώκει να περιβληθεί.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
