Μετρά ήδη 35 χρόνια στην πολιτική ζωή της Γαλλίας, με λίγα λόγια είναι μέρος του συστήματος. Αν απέναντί του είχε τον Τραμπ, αυτό θα ήταν το βασικό του επιχείρημα για να τον αντιμετωπίσει στη μάχη για το Μέγαρο των Ηλυσίων.
Ο λόγος για τον Φρανσουά Φιγιόν, τον φαβορί των Ρεπουμπλικάνων για την πολιτική αλλαγή στη Γαλλία.
Ο Φιγιόν ήταν στην τρίτη θέση των δημοσκοπήσεων για το χρίσμα. Και για να τηρηθεί πλέον η παράδοση που θέλει τις έρευνες να πέφτουν έξω, αναδείχθηκε στο φαβορί της Κεντροδεξιάς για τις προεδρικές εκλογές του το 2017, αφήνοντας έξω τον τέως πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί.
Ο βρετανικός Guardian σπεύδει να θυμίσει στο κοινό του ότι ο Φιγιόν είναι ένας αμετανόητος θαυμαστής της Μάργκαρετ Θάτσερ. Είναι ο πολιτικός που υπόσχεται ένα σοκ για τη Γαλλία, τουλάχιστον στην οικονομία.
Και ας ήταν πρωθυπουργός του Σαρκοζί επί 5 δύσκολα (οικονομικά) έτη. Τώρα έρχεται να υποσχεθεί μειώσεις φόρων και δημοσίων δαπανών, περιορισμό του Δημοσίου και των προνομίων στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο Φιγιόν διαπιστώνει ότι η χώρα έχει κάνει μια άνευ προηγουμένου συντηρητική στροφή. Ίσως, επομένως, είναι ο πλέον κατάλληλος να διεκδικήσει την ψήφο των συντηρητικών συμπατριωτών του: ευσεβής Καθολικός, δεν είχε χαρεί ιδιαίτερα με τη νομοθεσία για τους γάμους των ομόφυλων ζευγαριών. Την είχε καταψηφίσει, ενώ το 1982 –νεαρός βουλευτής τότε- είχε αντίστοιχα καταψηφίσει την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας.
«Η οικογένεια δεν είναι το εργαστήριο για επικίνδυνους πειραματισμούς» δήλωσε σε πρόσφατη προεκλογική συγκέντρωση, για να εισπράξει το έντονο χειροκρότημα των παρευρισκομένων.
Και αν ορισμένοι έσπευσαν να του υπενθυμίσουν (για να τον σπιλώσουν, προφανώς) ότι κάποτε είπε σε μια υπουργό ότι δεν θα προχωρήσει την καριέρα της, «επειδή είναι έγκυος», εκείνος ήταν ετοιμόλογος: «κακό χιούμορ, αδέξιο σχόλιο για το οποίο απολογήθηκα» είπε. Και το θέμα έκλεισε.
Ο Φιγιόν είναι και οπαδός των παραδοσιακών αξιών. Τάσσεται υπέρ της επιστροφής στα χρόνια που οι μαθητές φορούσαν στολή, ενώ αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό όσους επιδίδονται σε αναλύσεις της γαλλικής ιστορίας, λες και την αμφισβητούν.
Αρκετοί εκτιμούν ότι η δημοτικότητά του «τσίμπησε» πριν από λίγους μήνες, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του Vaincre le totalitarisme islamique. Το θέμα του ισλαμικού εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας είναι ασφαλώς το δυνατό σημείο, τόσο της κεντροδεξιάς όσο και της Μαρίν Λεπέν.
Άλλωστε, οι επιδόσεις της κυβέρνησης Ολάντ δεν ήταν καλές. Η χώρα μέτρησε 230 νεκρούς σε επιθέσεις μόνο το 2016.
Σε πρόσφατη ομιλία του ο Φιγιόν είπε ότι «το ριζοσπαστικό Ισλάμ διαφθείρει μερίδα των μουσουλμάνων συμπατριωτών μας», σε μια ξεκάθαρη και ψύχραιμη προσπάθεια να διαχωρίσει τα πράγματα. Παράλληλα, υπόσχεται ριζικά μέτρα για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.
Αλλά και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής έχει τις ιδιαιτερότητές του: τάσσεται κατά των κυρώσεων της ΕΕ στη Ρωσία, διατηρεί καλή προσωπική σχέση με τον Πούτιν, ενώ δεν αποκλείει τη συνεργασία με τον Άσαντ στη Δαμασκό για να μπει τέλος στο Ισλαμικό Κράτος.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι αν ο Φιγιόν θα αποδειχθεί το ανάχωμα που ψάχνει η Γαλλία για να σταματήσει την επέλαση της Μαρίν Λεπέν. Οι δημοσκοπήσεις την δίνουν σίγουρη για τον β΄γύρο και η ίδια βλέπει αέρα Τραμπ στα πανιά της.
Ο πολιτικός του λόγος και η προσήλωσή του σε παραδοσιακές γαλλικές αξίες, σαφώς βρίσκουν απήχηση σε τμήμα του εκλογικού σώματος που φλερτάρει με την Λεπέν.
Επιπλέον, έχει μια ακόμα ιδιαιτερότητα: δεν έχει εμπλοκή σε σκάνδαλα και υποθέσεις διαφθοράς, όπως άλλα στελέχη των κεντροδεξιών κυβερνήσεων (ακόμα και η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ έχει ανοικτά μέτωπα με τη Δικαιοσύνη), επομένως η Λεπέν δεν θα βρει κάτι να του προσάψει.
Ούτε φυσικά υπάρχουν σκάνδαλα με συζύγους, πρώην συζύγους και ερωμένες. Ο Φιγιόν είναι παντρεμένος με την Πηνελόπη του από την Ουαλία, με την οποία έχει πέντε παιδιά και μετρά ήδη τρία εγγόνια.
Παραμένει, όμως, κομμάτι του συστήματος. Η λέξη «σύστημα» πουλά τελευταία στους ψηφοφόρους. Ο Τραμπ έφτιαξε και μια ολόκληρη έκφραση: «Θα αποξηράνω τον βάλτο του Κογκρέσου» είπε στους Αμερικανούς, που βαρέθηκαν και εξοργίστηκαν με την κυβερνητική γραφειοκρατία της Ουάσινγκτον και τους έπεισε.
Κατά του συστήματος και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών φώναζε και ο Νάιτζελ Φάρατζ στους Βρετανούς (κουνώντας το διαβατήριο του Ηνωμένου Βασιλείου) και εκείνοι –οι Άγγλοι και οι Ουαλοί τουλάχιστον- έφεραν Brexit.
Ο δρόμος μέχρι να στηθεί η γαλλική προεδρική κάλπη του Απριλίου 2017 είναι μακρύς. Καταρχήν ο Φιγιόν πρέπει να επιβεβαιώσει τα προγνωστικά και να κερδίσει το χρίσμα απέναντι στον Αλέν Ζιπέ, φαβορί μέχρι την ανατροπή που πέτυχε ο Φιγιόν στον α’ γύρο των προκριματικών.
Στη συνέχεια, πολλά θα εξαρτηθούν και από τις εξελίξεις στην ΕΕ, τις φωνές κατά του συστήματος που ακούγονται στην Ιταλία (έχει δημοψήφισμα στις 4 Δεκεμβρίου 2016), στην Αυστρία (έχει προεδρικές εκλογές στις 4 Δεκεμβρίου 2016), τις βουλευτικές εκλογές στην Ολλανδία (15 Μαρτίου 2017), αλλά και το νέο στίγμα πολιτικής που θα έχει δώσει τους πρώτους μήνες του 2017 ο Ντόναλντ Τραμπ.
