Τέτοιες μέρες του 2014 ήταν που ο Αλέξης Τσίπρας διακήρυττε παντού ότι με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση της Ελλάδας αρχίζει η αλλαγή πλεύσης της Ευρώπης από την νεοφιλελεύθερη δεξιά στην δημοκρατική αριστερά , ότι δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να μην αποδεχθεί η συντηρητική Καγκελάριος Μέρκελ το σβήσιμο του μισού – τουλάχιστον – ελληνικού χρέους και ότι οι Έλληνες αριστεροί θα βαράνε τα νταούλια και οι αγορές όλους του κόσμου θα χορεύουν.
Την ίδια πολιτική εκτίμηση με επαναστατική πάντα φρασεολογία επανέλαβε πολλές φορές μέσα στο ένδοξο 2015 ο κ. Τσίπρας – βέβαιος μάλιστα τότε ότι τον δρόμο που άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον ακολουθήσουν οι Ποδέμος στην Ισπανία.
Τελικά ο Πρωθυπουργός δεν αποδείχτηκε και πολύ καλός στις εκτιμήσεις τους- για την ακρίβεια έγινε σαφές ότι ζούσε στα σύννεφα. Όχι μόνο η κυρία Μέρκελ αρνήθηκε να κουρέψει το ελληνικό χρέος, όχι μόνο οι διεθνείς αγορές δεν χόρεψαν στα ελληνικά νταούλια αλλά έγινε ακριβώς το αντίθετο: ο κ.Τσίπρας υπέγραψε τρίτο μνημόνιο, χρεώνοντας τη χώρα άλλα 85 δισεκατομμύρια ευρώ, και καθυστέρησε για δύο τουλάχιστον χρόνια την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στην ανάπτυξη και κανείς δεν μπορεί να πει ακόμη για πόσο καιρό θα παραμείνουν τα capital control που μπήκαν στις ελληνικές τράπεζες πριν το δημοψήφισμα της ντροπής και της κοροϊδίας του ελληνικού λαού.
Βέβαια, αντίθετα με τις προβλέψεις του κ.Τσίπρα ούτε οι Ποδέμος βγήκαν πρώτο κόμμα στην Ισπανία (παρέμεινε ο συντηρητικός Ραχόι ο οποίος κυβερνά πάλι τη χώρα), η Βρετανία στράφηκε αντιευρωπαϊκά με νίκη των ακραίων συντηρητικών «κλόουν» του Φάρατζ και των καιροσκόπων του δεξιού Μπόρις Τζόνσον ενώ στη Γαλλία όλα δείχνουν ότι ο σοσιαλιστής Ολάντ θα παραδώσει την Προεδρία στην Δεξιά (του Φιγιόν ή του Ζιπέ) αν όχι στην ακροδεξιά της Μαρί Λεπέν.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ακόμη τι θα συμβεί στο δημοψήφισμα της Ιταλίας στις αρχές Δεκεμβρίου. Ωστόσο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η συνταγματική αναθεώρηση που προωθεί ο κ. Ρέντσι δεν φαίνεται να περνάει με την Λίγκα του Βορρά, τον Μπερλουσκόνι και τον Μπέμπε Γκρίλο να κερδίσουν την μονομαχία και οι αντιευρωπαϊστές να κερδίζουν κι εκεί έδαφος.
Με την μεγαλύτερη πιθανότητα ,μάλιστα , ότι τον Σεπτέμβριο στις γερμανικές εκλογές η κυρία Μέρκελ θα εκλεγεί Καγκελάριος για τέταρτη φορά γίνεται απολύτως σαφές πως η Ευρώπη το 2017 θα έχει στρίψει ολόκληρη δεξιά πολιτικά – ακολουθώντας την αμερικανική στροφή στην αντισυστημική δεξιά επιλογή του απερίγραπτου κ. Τράμπ.
Έχει προηγηθεί, εδώ και χρόνια, η ξεκάθαρη στροφή όλου του κόσμου προς την φιλελεύθερη οικονομία – τις ιδιωτικοποιήσεις, την αποδυνάμωση της οικονομικής σημασίας του δημοσίου τομέα , την πιο ευέλικτη αγορά εργασίας την μείωση της διαπραγματευτικής ισχύος των συνδικάτων , την παντοδυναμία της παγκοσμιοποίησης – την οποία με κάθε τρόπο η Αριστερά αντιμαχόταν ώσπου να αναγκασθεί να αποδεχθεί .
Τώρα η στροφή αυτή φαίνεται να ολοκληρώνεται σε μία νέα εποχή όπου η ισχύς των αγορών θα έχει επιβληθεί παντού, όπου η άνθηση της τεχνολογίας θα οδηγεί συνεχώς στη μείωση θέσεων εργασίας και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις θα παραμένουν ισχυρότερες από τις κρατικές οντότητες .
Στη νέα παγκόσμια ισορροπία οι ανισότητες στις δυτικές κοινωνίες θα μεγαλώνουν ( περίπου το 70% του πληθυσμού στη Δύση βγάζει σήμερα λιγότερο χρήματα σε σχέση με όσα έβγαζε πριν από 10 χρόνια ,ενώ περίπου το 30% βγάζει πολύ περισσότερα απ όσα έβγαζε την προηγούμενη δεκαετία) αν και οι ανισότητες μεταξύ αναπτυγμένου και αναπτυσσόμενου κόσμου θα μειώνονται.
Στις νέες συνθήκες η Αριστερά πρέπει να πετάξει από τα μάτια τους παραμορφωτικούς φακούς της ιδεοληψίας και να προσαρμόσει τις προτεραιότητές της και τις διεκδικήσεις της προς όφελος των εργαζομένων στο θαυμαστό καινούργιο κόσμο που ορθώνεται μπροστά της.
Με άλλα λόγια να αναζητήσει μια νέα πρόταση μακριά από τους εύκολους λαϊκισμούς, τους ταξικούς διαχωρισμούς, τις έτοιμες ρετσέτες και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που έχουν πλέον ξεπεραστεί από τα πράγματα.
