Πολύ στεναχωρήθηκαν, πριν από λίγες ημέρες, ο «πρόεδρος της Ευρώπης» Τουσκ και ο πρόεδρος της Κομισιόν Γιουνκέρ, από τη συμπεριφορά που επέδειξε έναντί τους το μεγάλο αφεντικό, η Αγκελα Μέρκελ η οποία δεν τους κάλεσε στη άτυπη ευρωαμερικανική σύνοδο στο Βερολίνο, στην οποία οι ηγέτες των ισχυρών κρατών της Ε.Ε. αποχαιρέτησαν τον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα και… έκαναν τον σταυρό τους για το τι θα συμβεί με τον επερχόμενο Ντόναλντ Τραμπ, τον οποίο, δικαίως γιατί δεν θα τους είναι «εύκολος», έχουν πάρει πάρα πολύ από φόβο…

Το Βερολίνο αγνόησε πλήρως τους δύο «ηγέτες» των Βρυξελλών, οι οποίοι το έριξαν στη γκρίνια. Ορθώς τους αγνόησε. Τι να τους κάνει; Υπάλληλοί του είναι… Σήκωσαν ποτέ τους πραγματικά ανάστημα όσο καιρό βλέπουν την Ευρώπη να διαλύεται; Ασφαλώς και όχι. Ποτέ.

Το ίδιο ακριβώς έκανε, σε ένα άλλο επίπεδο, και ο Γερμανός υπουργός Σόιμπλε, ο οποίος πέταξε στον κάλαθο την πρόταση της Κομισιόν η οποία, για να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα και να βγει λίγο από τη δύσκολη θέση, τόλμησε να ψελλίσει κάτι για μερική και προσωρινή χαλάρωση της λιτότητας για το επόμενο έτος. Καλή η πρόταση, αλλά προτάσεις που δεν αρέσουν στο αφεντικό, δύσκολα γίνονται δεκτές. Και όταν υποβάλλονται, η απόρριψη έρχεται με τρόπο περίπου ταπεινωτικό.

Κακώς γκρινιάζουν Γιουνκέρ και Τουσκ. Θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι προκειμένου να βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται έχουν ουσιαστικά δεχθεί να προδώσουν την Ευρώπη και να υπηρετούν το Βερολίνο – αποκλειστικά και μόνον αυτό. Αλλιώς, δεν θα ήταν καν εκεί. Έχουν λοιπόν δυο καλές δουλειές οι άνθρωποι. Τι θέλουν τώρα και φωνάζουν; Θα πουν τώρα στο αφεντικό τους που θα τους καλεί και πότε;…

Δυστυχώς δε γι αυτούς, η προσωπική θλίψη των δύο ευρωπαίων «ηγετών» που δεν τους κάλεσαν στην πρωτεύουσα γίνεται ένα είδος γελοίας τραγωδίας, καθώς ήταν οι πρώτοι που φρόντισαν να κάνουν τα «καλά παιδιά» στο Βερολίνο με την εκλογή Τραμπ: έκαναν και οι δύο τους ιταμού ύφους ανακοινώσεις για τον νέο Αμερικανό πρόεδρο, σα να τους ρώτησε κανείς, ή σα να έχει την παραμικρή σημασία το τι λένε… Ήταν περίπου κάτι σαν την παλιά εμβληματική πολιτική πικρή κωμωδία «Το ποντίκι που βρυχάται», αλλά στο γελοίο.

Η ουσία όλων αυτών όμως, είναι άλλη. Και είναι σημαντική: ότι το Βερολίνο, χωρίς να το κατανοεί, απαξιώνει πλήρως όλο αυτό το σύστημα των Βρυξελλών και το παραμύθι ότι παίζει κάποιο ρόλο στις εξελίξεις. Στην ουσία, παραδέχεται εμμέσως την αλήθεια: ότι πρόκειται για ένα ανύπαρκτης σημασίας κατασκεύασμα, το οποίο χρησιμεύει μόνον για να κρύβεται η γερμανική πολιτική πίσω από το προκάλυμμα μιας δήθεν «ευρωπαικής». Αλλά, τι να γίνει, καμιά φορά τους ξεφεύγει και αφήνουν την αλήθεια να φανεί…