Δεν πρόλαβαν καλά-καλά οι φιλοφρονήσεις του προέδρου Ομπάμα για τη Δημοκρατία του Περικλή να πάψουν να αντηχούν στα αφτιά μας για να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα της Δημοκρατίας του κ. Τσίπρα.
Στην οποία μια χούφτα κουκουλοφόροι καίνε ανενόχλητοι τα Εξάρχεια και ταμπουρώνονται στο Πολυτεχνείο, με την Αστυνομία σε ρόλο θεατή και ιδιότυπου προστάτη κάποιων γνωστών αγνώστων τσογλανιών που κρατούν ομήρους τους κατοίκους μιας ολόκληρης πόλης.
Και βέβαια, θα πρέπει να δαγκώθηκε πολλές φορές ο κ. Τσίπρας παρακολουθώντας την ιστορική ομιλία περί Δημοκρατίας, στην οποία ο αμερικανός πρόεδρος υπογράμμισε ως προϋποθέσεις ευημερίας των πολιτών την ελεύθερη οικονομία με κινητήριο δύναμη την ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά και την αναγκαιότητα μιας ισχυρής Ενωμένης Ευρώπης.
Οχι μόνο γιατί στην ελληνική πραγματικότητα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το επιχειρείν αντιμετωπίζεται με εχθρότητα και η ιδιωτική πρωτοβουλία με εμφανή καχυποψία, αλλά και επειδή πολλά απ’ όσα θεώρησε αδιαπραγμάτευτα δεδομένα μιας σύγχρονης δημοκρατίας ο κ. Ομπάμα παραμένουν ζητούμενα στη σημερινή Ελλάδα.
Από την ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου στην οποία αναφέρθηκε ο αμερικανός πρόεδρος έως τον διαχωρισμό των εξουσιών και τα ανεξάρτητα δικαστήρια που προστατεύουν τους πολίτες απέναντι στο κράτος.
Χαρακτηριστική ήταν η προσπάθεια της κυβέρνησης –πριν από το ηχηρό χαστούκι του ΣτΕ –να ελέγξει τον αριθμό των καναλιών και να ρίξει «μαυρο» σε κάθε τηλεοπτικό σταθμό που ασκεί κριτική στην κυβέρνηση (π.χ. Mega) αλλά και οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις για τη χειραγώγηση δικαστών και δικαστικών αποφάσεων.
Ο κ. Ομπάμα τόνισε ότι η Δημοκρατία απαιτεί συμβιβασμούς και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να επιδιώκει το 100% όσων θέλει να εφαρμόσει αλλά αντίθετα να επιζητεί συναινέσεις.
Δυστυχώς η κυβέρνηση Τσίπρα στα σχεδόν δύο χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία όχι μόνο έκανε του κεφαλιού της στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές –με αποτέλεσμα ενώ το 2015 η χώρα ήταν έτοιμη να βγει κανονικά στις αγορές, τώρα μια έξοδος ακόμη και το 2017 να θεωρείται παρακινδυνευμένη –αλλά και με τον παροιμιώδη αυταρχισμό της αρνήθηκε να αναζητήσει κάθε είδους συναίνεση.
Ακόμη και σε κομβικά ζητήματα διακυβέρνησης όπως η Παιδεία, η αλλαγή του Συντάγματος, η Υγεία αλλά και η άρνηση στη δημιουργία μιας διακομματικής ομάδας διαπραγμάτευσης για την ελάφρυνση του χρέους.
Δυστυχώς άλλο τα ωραία λόγια κι άλλο η μίζερη συριζαϊκή πραγματικότητα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ