«Είναι πάντα ωραίο οι άνθρωποι να σε εκπλήσσουν» είναι μία από τις φράσεις που βρήκα στο βιβλίο της Ξένιας Κουναλάκη «Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές» (Πόλις). Και ομολογώ ότι το βιβλίο αυτό με εξέπληξε με τη νευρώδη, έξυπνη προσωπική γραφή του. Πρόκειται για μια σειρά από 73 σύντομες αυτοβιογραφικές ιστορίες –θα έλεγα μια θρυμματισμένη αυτοβιογραφία –όπου η συγγραφέας μιλάει για τον εαυτό της, συχνά με μια τολμηρή διάθεση αυτοέκθεσης, παρότι μέσα από τα κείμενα μπορούμε να καταλάβουμε ότι είναι μάλλον εσωστρεφές και ντροπαλό άτομο. Ας πιάσω μερικά θραύσματα αυτής της αυτοβιογραφίας: οι αναγνώσεις της και τα βιβλία της, οι συγγραφείς που ερωτεύτηκε, οι ταινίες που βλέπει, το κρεβάτι της σαν ένας προσωπικός χώρος οχύρωσης, το σέξ, παρότι ένα από τα κείμενα έχει τίτλο «δυσκολεύομαι να γράψω για το σεξ», οι άνδρες που αγάπησε, ο γάμος της, η κόρη της, τα τατουάζ της, τα ταξίδια της, οι φίλες της και οι γυναικείες φιλίες, τα μπαρ, η παιδική της ηλικία, ο πατέρας της, η μητέρα της που την έχασε όταν ήταν 15 ετών, η τεχνολογία και τα social media (ωραία τα κείμενά της «σημειολογία του like» και «αυτογκουγκλάρομαι, άρα υπάρχω»), η πολιτική και η Αριστερά, κάτι σαν σχέση καταγωγής, οι γειτονιές που έζησε και που αγαπάει, η δουλειά της στην εφημερίδα, τα βράδια της Παρασκευής στο γραφείο –ένα είδος προσωπικού χρόνου -, οι άνθρωποι που συνάντησε και που την εκπλήσσουν (αν μάλιστα πρόκειται για τον Σόιμπλε, τον Χέλμουτ Σμιτ, τον Σημίτη).
Η γερμανική κουλτούρα και η γερμανική εμπειρία (η Ξένια Κουναλάκη έχει γεννηθεί στο Αμβούργο, όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό της) αποτελούν από τις σταθερές αυτού του βιβλίου. Αλλά τελικά όλες οι ιστορίες μοιάζουν να συνδέονται περισσότερo με μια αμερικανική παράδοση αυτοβιογραφικών short stories, σαν αυτές που δημοσιεύονται, για παράδειγμα, στο περιοδικό «The New Yorker» και υπογράφονται από συγγραφείς όπως ο David Sedaris: προσωπικό ύφος, χιούμορ, ειρωνεία, αυτοσαρκασμός.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
