Δεν πρόλαβε καλά – καλά να στεγνώσει το μελάνι από τους ύμνους του Ομπάμα στην ελληνική φιλοξενία για τους πρόσφυγες και για μια φορά ακόμα, ένα ακριτικό νησί, η Χίος μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Κάτοικοι και μετανάστες μετρούν τις πληγές τους, το κέντρο φιλοξενίας καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς και η συμβίωση γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Όταν σε μια πόλη 20.000 κατοίκων φιλοξενούνται σε ιδιαίτερα προβληματικές συνθήκες σχεδόν 4.000 πρόσφυγες και μετανάστες από διαφορετικές εθνότητες, με διαφορετικές πολιτισμικές καταβολές, που νοιώθουν εγκλωβισμένοι και απογοητευμένοι, αρκεί μια σπίθα για εξελιχθούν φαινόμενα, όπως της προχθεσινής νύχτας. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν, ενώ ανάλογες συγκρούσεις και διαμαρτυρίες υπάρχουν και στα άλλα νησιά που σηκώνουν το μεγάλο βάρος του προσφυγικού κύματος.
Προφανώς υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες, αλλά και μεγάλες καθυστερήσεις και από την ελληνική και από την ευρωπαϊκή πλευρά στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης. Τα προβλήματα διαβίωσης, η αδυναμία συνεννόησης,η αίσθηση παγίδευσης, σε συνδυασμό με τις οικονομικές συνέπειες που επέφερε το κύμα των προσφύγων στα νησιά, αποτελούν το υπόστρωμα που τροφοδοτεί εξεγέρσεις και ακρότητες.
Είναι επιτακτική ανάγκη και να αποσυμφορηθούν τα νησιά,από το δυσανάλογο βάρος που σηκώνουν ,να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ασύλου αλλά και να βελτιωθούν δραστικά οι συνθήκες διαβίωσης. Διαφορετικά όχι μόνο θα έχουμε επαναλήψεις αυτών των φαινομένων,αλλά θα τροφοδοτούνται ακραίες αντιδημοκρατικές στάσεις από τις κοινωνίες που βιώνουν την προβληματική αυτή συμβίωση.
Όσο μεγάλο κι αν είναι το βάρος των προσφύγων που σηκώνει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, επιβάλλεται η κυβέρνηση να το διαχειριστεί με μεγαλύτερη συνέπεια και οργάνωση. Δυστυχώς με εξαίρεση τη Γερμανία οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι κατώτερες των περιστάσεων και της ιστορίας τους με αποτέλεσμα η διαδικασία ασύλου να λιμνάζει και να μην διαφαίνεται φως στον ορίζοντα.
Για το άμεσο μέλλον τουλάχιστον θα ζήσουμε με το πρόβλημα στην πόρτα μας. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον να μην το μετατρέψουμε σε ένα ακόμα εσωτερικό μας αδιέξοδο
TO BHMA
