Στην ωραία κωμωδία των Αδελφών Μαρξ, «Μία μέρα στις ιπποδρομίες», στο ιπποδρόμιο βρέχει καταρρακτωδώς. Το νερό της βροχής σχηματίζει με το χώμα μια απέραντη λάσπη που σκεπάζει ακόμα και τους αριθμούς των αλόγων που παίρνουν μέρος στην κούρσα. Ο Γκράουτσο φωνάζει: « Πω πω, τόση πολλή λάσπη έχω να δω από την τελευταία προεδρική προεκλογική εκστρατεία!».

Ο γνωστός μας Τζορτζ Στεφανόπουλος που δούλευε για τον Μπιλ Κλίντον παραχωρώντας το γραφείο του για τα «quickies του προέδρου» απεφάνθη για την προεκλογική εκστρατεία του 2016 πως ήταν: «Η πιο βρόμικη προεκλογική μάχη στη Ιστορία των ΗΠΑ».

Οντως ,τα περίφημα χτυπήματα κάτω από τη μέση (hit below the belt) έδιναν και έπαιρναν. Για τον Ντόναλντ Τραμπ παρουσιάστηκαν πολλές γυναίκες που ισχυρίστηκαν ότι ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ αποπειράθηκε να τις βιάσει (ή τις βίασε, τελικά) βάζοντας βέβηλη χείρα στο πιο ελαφρύ εσώρουχό τους. Τους φερότανε χυδαία, σεξιστικά κτλ.

Ειδικότερα μια από αυτές, η ξακουστή σταρ του σινεμά και ντίβα σεξουαλικών προδιαγραφών, κυρία Σάλμα Χάγεκ (καμιά συγγένεια με τον διακεκριμένο αντικομουνιστή οικονομολόγο και νομπελίστα Φρίντριχ φον Χάγεκ) έλεγε πως φορτικά της ζητούσε να βγουν έξω μαζί, ενώ αυτή επίμονα του αρνιόταν. Αντιδρώντας ο Τραμπ αποκάλυψε εαυτόν ρατσιστή του… ύψους, ισχυριζόμενος ότι ποτέ δεν θα έβγαινε μαζί της γιατί ήταν υπερβολικά… κοντή. Φτηνιάρικη αντίδραση ενός εγωπαθούς άνδρα που τρώει τη χυλόπιτα, αλλά δε θέλει να βγει με το γόητρό του στραπατσαρισμένο και αντεπιτίθεται κατά έναν τρόπο που δεν συνάδει σε υποψήφιο πρόεδρο δημοκρατίας οιασδήποτε χώρας..

Από την άλλη η Χίλαρι Κλίντον, μολονότι ευνοούμενη-υποτίθεται- του Τύπου, διασύρθηκε υπέρ το δέον. Σε μια τηλεοπτική της εμφάνιση κουνούσε καταφατικά αλλά συνεχώς το κεφάλι της πάνω κάτω και αμέσως βγήκε η είδηση ότι η υποψήφια πρόεδρος έπασχε από τη νόσο Πάρκινσον. Αργότερα, όταν σωριάστηκε μπροστά στο αυτοκίνητό της, οι δημοσιογράφοι διέγνωσαν εγκεφαλικό. Ο Τραμπ της ευχήθηκε «καλή ανάρρωση αλλά δεν παρέλειψε να προβεί σε βιτριολικά σχόλια.

Αλλά και οι δύο υποψήφιοι δεν πήγαιναν πίσω φυλάσσοντας επιμελώς πολλούς σκελετούς στα ερμάριά τους. Παρενθετικά, ο ιδιωματισμός ήταν αρχικά «skeletons in the cupboard»: ‘σκελετοί στο ντουλάπι’, αλλά μετά, επειδή το ντουλάπι παρουσίαζε το αδιαχώρητο, ο ιδιωματισμός επεκτάθηκε σε ζωτικό χώρο για λόγους λεξικοσημασιολογικής ακρίβειας σε «skeletons in the closet», «στο ερμάρι», ώστε να χωρέσουν όλοι.

Αφενός, ο Τραμπ αποδείχθηκε φοροφυγάς πολύ υψηλών προδιαγραφών (υποσχέθηκε όμως μα τακτοποιήσει τις φορολογικές του εκκρεμότητες εν ευθέτω χρόνω, ενώ δεν παρέλειψε να προβαλει ανενδοίαστα τον υποτιθέμενο αυτοέπαινο με δόση εξυπνακισμού («I was smart» : ‘ήμουν ξύπνιος’) .

Αφετέρου η Κλίντον προκάλεσε μεγάλο σάλο με τα e-mail της, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ «ιδιωτικοποίησε» το e-mail μεταφέροντας το από το State Department (ήταν τότε ΥΠ.ΕΞ) στο σπίτι της στην Νέα Υόρκη και παραβιάζοντας έτσι όλους τους κανόνες ασφαλείας και αγνοώντας όλους τους κανόνες για διαφάνεια και ευθύνη υπουργών. Η « σοβαρή» δικαιολογία της ήταν πως πολλοί υπουργοί, είχαν κάνει το ίδιο πράγμα πριν από αυτή και δεν έβρισκε λόγο να μην το κάνει και αυτή

Remember, remember the eighth of November.Και πώς να ξεχάσεις μια Τρίτη γεμάτη αγωνία, και δυσάρεστες ανατροπές. Κανείς δε μίλησε για «ντέρμπι», καίτοι έτσι έπρεπε να είχε χαρακτηριστεί. Κατά τους δημοσκόπους , ήταν εξασφαλισμένο το 60% ( από Κλίντον) έναντι 40 % (από Τραμπ). Εμενε μόνο η Φλόριντα για να «κλείσει» με θρίαμβο της Κλίντον. Ολα τα προγνωστικά στην συντριπτική τους πλειονότητα έδιναν σταθερό προβάδισμα στην Χίλαρι. Αλλά κάποιοι «Τραμπ-ικοί» αισιοδοξούσαν, λόγω «ηγέτη» ενώ κάποιοι « Κλιντον-ικοί», πάλι εξέφραζαν φόβους ήττας, λόγω της αντιπαθούς προσωπικότητας της Κλίντον.

Γιατί , ως γνωστό, τις εκλογές δεν τις κερδίζει κάποιος, αλλά τις χάνει ο αντίπαλός του. Ορα και περίπτωση Σαμαρά με Τσίπρα. Και είναι απορίας άξιο πώς η Κλίντον με τη στήριξη των γυναικών, των Αφρο-αμερικανών και των «Λατίνος», με όλες αυτές τις πολιτείες που ήταν παραδοσιακά Δημοκρατικές, κατάφερε να χάσει, παρά πάσα προσδοκία.

Αλλά το κακό έγινε και άφησε άφωνους εκατομμύρια ανθρώπους. Για τους περισσότερους υπήρξε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη διότι ο Τραμπ παρείχε όλα τα εχέγγυα μιας προβληματικής Αμερικής με αντι-ισλαμισμό, ρατσισμό, απομονωτισμό (επιστρoφή στα μέσα του 19ου αιώνα με το «Δόγμα Μονρόε»). Κατάργηση του προνοιακού κράτους (το Obamacare, ήταν ο πρώτος του στόχος) και η αποκατάσταση του «Λευκού Αμερικανού», θύματος της αποβιομηχάνισης στη μεγάλη «σκουριασμένη» περιοχή των ΗΠΑ, όπου κάποτε ανθούσε η βιομηχανία . Και μολονότι ο μέσος αμερικανός αλλά και Ευρωπαίος δε θα τρελαινόταν από τη χαρά του, αν κέρδιζε η Χίλαρι, ένιωσε ωστόσο μια δυσάρεστη έως οδυνηρή έκπληξη- ένα σφίξιμο στην καρδιά-, όταν έχασε για να κερδίσει ο Τραμπ.

Ουδόλως απορίας άξια είναι και η αυθόρμητη αντίδραση των νέων κυρίως ανθρώπων που αρνήθηκαν να φάνε στη μούρη τον Τραμπ και βγήκαν στους δρόμους κραυγάζοντας: « You are not my president. Go away!» Οι νέοι νομίζουν που ζουν ένα κακό όνειρο και θέλουν να ξυπνήσουν από αυτό. Περιττό να πούμε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα αφού η… μειοψηφία (ο Τραμπ πήρε λιγότερες ψήφους) έχει αποφανθεί.

Τι σημαίνει νίκη Τραμπ; Σημαίνει εγκατάσταση στο Λευκό Οίκο μιας πολύ αμφιλεγόμενης προσωπικότητας που ενδεχόμενα να γίνει πρόξενος πολλών κακών στο μέλλον, λόγω αλαζονείας Ο καθηγητής ψυχολογίας του Βορειοδυτικού Πανεπιστημίου του Ιλινόι(ς), Νταν Μακάνταμς για τρεις μήνες μελέτησε εκ του σύνεγγυς την προσωπικότητα του Τραμπ συμπέρανε πως είναι εξαιρετικά ασταθής και θεωρεί ότι είναι ένας «νευρωτικός ναρκισσιστής».

Αφετέρου η Χιλαρι Κλίντον κατάφερε επιτέλους-πολύ αργά, βέβαια- να γίνει συμπαθής. Στον πρώτο της λόγο μετά την εκλογική ήττα της μίλησε μετρημένα χωρίς εκείνο το φαρδύ ψευδοχαμόγελο με το χέρι υψωμένο σαν τηλεπαρουσιάστρια παιχνιδιού που μοιράζει λεφτά και ταξίδια στη Χαβάη. Η πικρία της ήταν συγκρατημένη, όταν είπε: «Ας του δώσουμε μια ευκαιρία να κυβερνήσει (“να ηγηθεί”)».

Δεν ανέφερε όμως το κόστος και τις συνέπειες μιας τέτοιας «ηγεσίας»: ό,τι δηλαδή ακριβώς φοβούνται οι μισοί Αμερικανοί ψηφοφόροι αλλά και ο Τύπος που μιλάει για «σοκ και δέος» ή, τραγωδία. Ολοι έμφοβοι από τον απρόβλεπτο Ντόναλντ Τραμπ.

Είναι ευτύχημα πως οι Ρεπουμπλικάνοι δεν συγκεντρώνουν τα 2/3 των εδρών στη Γερουσία οπότε θα δινόταν η ευκαιρία στον Τραμπ για τροπολογίες κατά το δοκούν ..

Ποιος ξέρει; Θα διαπράξει την αθλιότητα να υψώσει ένα τοίχος στα σύνορα των ΗΠΑ και Μεξικού και μάλιστα θα αναγκάσει τους Μεξικανούς να καταβάλουν τα έξοδα για την ανέγερσή του; Ο πρόεδρος του Μεξικού αντέδρασε δεόντως σε ό,τι αφορά το fuck. Wall.

Η ξενηλασία είναι το καλό του κοστούμι που το φοράει πολύ επιδεικτικά για να το δουν οι «Ξεχασμένοι Αμερικανοί». Οι δυσαρεστημένοι που τον υπερψήφισαν πιστεύοντας ακράδαντα ότι «Θα ξανακάνει την Αμερική μεγάλη». Προσομοιάζει κάπως εδώ με τον «αλυτρωτισμό» του Ταγίπ Ερντογάν: πίσω στη εποχή των παλαιών μεγαλείων. Ο αριθμός των ξένων που υπόσχεται να διώξει ξεπερνάει τα όρια κάθε φαντασίας. Από 2 έως και τρία εκατομμύρια παράτυποι μετανάστες αντιμετωπίζουν το φάσμα της απέλασης.

Σίγουρα σε λίγο καιρό να συγκαταλέγεται στην ακροδεξιά, ρατσιστική χορεία των Βίκτορ Ορμπάν και Ζαν Μαρίν Λεπέν κ.ά. γιατί έχουν πολλά κοινά : Ομοιος τω ομοίω αεί πελάζει ή, στη διεθνή γλώσσα της διπλωματίας : «Βirds of a feather flock together».