Η ώρα της αλήθειας για την Εθνική του Σκίμπε

Τα ως σήμερα επιτεύγματα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στην προσπάθειά της να καρπωθεί τη μία από τις δύο θέσεις του ομίλου της, που οδηγούν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 (χώρα διεξαγωγής η Ρωσία), θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως φυσιολογικά. Για την ακρίβεια, σε πρόσφατες εποχές, επί της ουσίας κατά τη χρυσή 12ετία 2002-2014, νίκες επί του Γιβραλτάρ, της Κύπρου και της Εσθονίας θα αντιμετωπίζονταν ως αυτονόητες. Ωστόσο επειδή συνιστά νομοτελειακή εξέλιξη και για το ποδόσφαιρο ο ερχομός της παρακμής μετά την καλπάζουσα ακμή, η Ελλάδα έπρεπε να εκκινήσει με την υποχρέωση να θυμηθεί πώς είναι να πετυχαίνει τα βασικά.

Η επιστροφή των επιτυχιών

Ο κ. Μίχαελ Σκίμπε έλαβε το χρίσμα για να την οδηγήσει πάλι στο φως μέσα από το σκοτεινό τούνελ στο οποίο είχε εγκλωβιστεί. Η λοξοδρόμηση κράτησε αρκετά και ουδείς μπορεί να ισχυριστεί αυτή τη στιγμή με βεβαιότητα ότι η Εθνική Ελλάδας, αυτή που το καλοκαίρι του 2004 στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και έκτοτε μετέτρεψε σε λατρεία τη συνήθεια να παρευρίσκεται στις μεγάλες διοργανώσεις, έχει επιστρέψει στον δρόμο της αρετής. Αναμφίβολα το πράγμα έχει μαζευτεί, οι επιτυχημένες αρχές λειτουργίας επιστρέφουν, οι ποδοσφαιριστές δείχνουν να ευχαριστιούνται τη συνύπαρξή τους και να διψούν για διακρίσεις φορώντας το εθνόσημο. Ωστόσο το πρώτο αληθινά μεγάλο τεστ, αυτό που θα μας δώσει πιο καθαρή εικόνα για το πού η Ελλάδα βρίσκεται και τι πρέπει να περιμένουμε από αυτήν, είναι το αποψινό.

Ο νίκες επί του Γιβραλτάρ, της Κύπρου και της Εσθονίας αφενός απέτρεψαν ζημιογόνες βαθμολογικές απώλειες, αφετέρου κουλάντρισαν την αχαλίνωτη επιθυμία για ψυχολογική ανάταση. Πέραν από την ανάγκη κατάκτησης του απόλυτου σε βαθμούς, η νέα Εθνική υπό την καθοδήγηση του κ. Σκίμπε διψούσε για ηρεμία στο εσωτερικό της και περισσότερη πίστη στον ίδιο τον εαυτό της. Πήρε αυτό που ήθελε ενώ ποδοσφαιριστές που τώρα γνωρίζονται μεταξύ τους και χτίζουν τη δική τους καριέρα με τη γαλανόλευκη άρχισαν να βρίσκονται και να ικανοποιούνται μέσα από τις συνεργασίες τους. Αυτά τα φυσιολογικά βήματα ήταν συνάμα και τόσο βασικά ώστε να γίνει με τόλμη το επόμενο. Το αποψινό.

Διατήρηση του απόλυτου

Η Βοσνία δεν είναι μεγαθήριο, όμως διαθέτει ποδοσφαιριστές με πολύ υψηλή ποιότητα, σύνολο δοκιμασμένο σε σκληρές μάχες ομίλων, ασχέτως αν στο τέλος δεν δικαιώνεται (έχασε τη συμμετοχή στο Euro 2012 και στο Μουντιάλ του 2010 στα πλέι οφ, δις μάλιστα από την Πορτογαλία!), προεξαρχόντων του σταρ της ιταλικής Ρόμα Εντιν Τζέκο, του πολυεργαλείου της Γιουβέντους Μίραλεμ Πιάνιτς και του μπόμπερ της Χέρτα Βερολίνου Βένταν Ιμπίσεβτς. Ουσιαστικά αυτή είναι και η τελευταία ευκαιρία για αρκετά μέλη της παρέας που πορεύεται με σταθερό κορμό εδώ και περίπου μια εξαετία προκειμένου να πατήσει το σκαλί του κορυφαίου ποδοσφαιρικού τουρνουά για εθνικές ομάδες.

Ο κ. Σκίμπε περιμένει με τη σειρά του να διαπιστώσει όσα και όλοι όσοι μάθαμε να παρακολουθούμε τους αγώνες της Ελλάδας τα τελευταία 14 χρόνια (από το ξεκίνημα της αλλαγής το 2002), απομονώνοντας δηλαδή τα οπαδικά συναισθήματα: Θέλει να δικαιωθούν τα πιστεύω του, σύμφωνα με τα οποία η Εθνική γίνεται και πάλι μια παρέα η οποία θα μπορεί να παίρνει τα αποτελέσματα που θέλει με κύρια όπλα την ομοψυχία και το δέσιμο των ποδοσφαιριστών της. Γνωρίζει και ο ίδιος καλά ότι είναι ακόμη νωρίς για αυτό το συγκρότημα να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις εφάμιλλες του πρόσφατου παρελθόντος. Για να συμβεί αυτό πρέπει να προηγηθούν σημαντικές νίκες. Σε αγώνες κρίσιμους. Ο αποψινός είναι τέτοιος.

«Η συγκέντρωση, η αλληλοβοήθεια και η τακτική πειθαρχία θα σας δώσουν την ταυτότητα για να πετύχετε τις νίκες. Το μυστικό είναι να το ζείτε όλοι μαζί, όλοι το ίδιο» είναι μία από τις συνήθεις ατάκες του Γερμανού, ο οποίος δεν λέει πολλά, ωστόσο, όπως και ένας εκ των προκατόχων του, για την ακρίβεια ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της γαλανόλευκης ποδοσφαιρικής ιστορίας κ. Οτο Ρεχάγκελ, αναζητεί την επαφή στοχεύοντας απευθείας στην ψυχοσύνθεση των παικτών. Μέχρι σήμερα αποδεικνύεται ότι πετυχαίνει εκεί που σημαδεύει.