«Το κεφάλι του βασιλιά»

Λοιπόν, έχουμε μία «κυβέρνηση υπακοής», με τη μοναστική σημασία του όρου;

Και έχουμε ως εκ θαύματος ένα δεύτερο κόμμα εξουσίας (όταν ο Μητσοτάκης σύντομα θα αποδειχθεί «η δεξιά παρένθεση»);

Εγινε και ο ΣΥΡΙΖΑ αρχηγικός; Ο Τσίπρας, ένας αριστερός γερο-Καραμανλής (αλλά με «αξάν» μόνο στα αγγλικά);

Εγινε η ριζοσπαστική Αριστερά προοδευτική ΕΡΕ (με Βούτση ως Ροδόπουλο και τον Παυλόπουλο ως Φρειδερίκη);

Εδειξε ο ανασχηματισμός το τέλος μιας αυταπάτης;

Ξεμπέρδεψε ο Πρωθυπουργός από τα «βαρίδια» με μια χρυσή τομή για τον Σκουρλέτη (και τον «Ελληνικό Χρυσό»);

Και ο Φίλης έμεινε με ψήγματα αρχηγικού χρυσού κάτω από το καρό πουλόβερ;

Θέλει ο Πρωθυπουργός να κυβερνά με τη γενιά του, αφού ο Δρίτσας τίποτε άλλο πλέον δεν πουλά στον διάβολο;

Ο Δραγασάκης διατηρεί πάντοτε τον εγγυητικό του ρόλο για τον οποίο εμπιστευόμαστε με υπομονή τον ΣΥΡΙΖΑ (και κάθε τόσο απορούμε τι συμβαίνει);

Θα ήταν δυνατό να κυβερνά ο Γεωργιάδης;

Μπορεί να συγκριθεί με τον Παππά;

Τα ερωτήματα βέβαια αυτά δεν είναι μόνο ρητορικά, διότι υπάρχει μία απάντηση ουσιαστική που έχει δοθεί τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τους δανειστές: στις 5 Δεκεμβρίου ολοκληρώνεται η αξιολόγηση και αρχίζει η συζήτηση αλλά και τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος.

Αλλο είναι κατά τη γνώμη μου το ζήτημα: πότε και από ποιον θα κοπεί «το κεφάλι του βασιλιά»; Πότε η Αριστερά θα απαλλαγεί από τη «νομική μοναρχία»; Πότε θα είναι σε θέση να αποκωδικοποιήσει την κρίση σπάζοντας τον κώδικα: την κατ’ επίφαση αντιπροσωπευτική δημοκρατία;

Για να το πω σαν τον Φουκό: πότε θα διαμορφώσει «έναν τύπο κοινωνίας όπου το νομικό στοιχείο όλο και λιγότερο θα είναι σε θέση να κωδικοποιεί την εξουσία ή να της χρησιμεύει ως σύστημα αντιπροσώπευσης»;

Αλλά επειδή «η φθήνια φθάνει κάποτε να στοιχίζει τόσο ακριβά, που ανάγκη πάσα να γίνεις μέγας επιφυλλιδογράφος», όπως μας έλεγε ο Ελύτης (το «φως» του οποίου επικαλείται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας), θα προτιμούσα να παραμείνω ένας γραφιάς που γράφει «για τον λαό των νεκρών, τη γνώση για τη μοναξιά». Διότι, πώς να το κάνουμε Αλέξη Τσίπρα, «η μοναξιά είναι η πιο βέβαιη δόξα μας».

Πριν από δύο χρόνια μου είχες πει στην Αίγινα πως με «παρακολουθείς». Κυριολεκτούσες;