Ηταν Νοέμβριος του 1976, Τρίτη βράδυ, όταν χιλιάδες Αθηναίοι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους της πρωτεύουσας, γιορτάζοντας την προεξοφλούμενη από πολλούς νίκη του Τζίμι Κάρτερ, φιστικοπαραγωγού.
Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών εθεωρείτο περίπου «Αγγελος Κυρίου» που θα έκοβε τα δεσμά της Κύπρου.
Εύπιστοι, οι Αθηναίοι είχαν κατακλύσει την περιοχή του Χίλτον. Στο μεγαλύτερο ξενοδοχείο της χώρας η αμερικανική πρεσβεία είχε δημιουργήσει ένα τεράστιο Κέντρο Τύπου με μεγάλες οθόνες, όπου προβάλλονταν τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών, όπως αυτά έφθαναν στην Αθήνα ώρα με την ώρα.
Ελάχιστα, συγκριτικώς, σπίτια της πρωτεύουσας διέθεταν τότε δέκτες τηλεοράσεως, γύρω από τους οποίους συγκεντρώνονταν οι γείτονες ενδιαφερόμενοι, σχεδόν όλοι, για τη νίκη του Τζίμι Κάρτερ.
Το ισόγειο του Χίλτον είχε γεμίσει από χιλιάδες σάντουιτς (χοτ ντογκ) και στα δάπεδα έρρεαν χιλιάδες φιάλες κόκα-κόλα, προσφορά της πρεσβείας.
Ολοι αυτοί οι εορτάζοντες πολύ σύντομα κατάλαβαν ότι ο Κάρτερ δεν ήταν φιλέλλην, αλλά φιλοαμερικανός. Ετσι, σε λίγες μέρες, διελύθησαν τα όνειρα και οι προσδοκίες. Στους δρόμους της Αθήνας άρχισαν και πάλι να ακούγονται συνθήματα του είδους: «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι!».
Ο μύθος δηλοί ότι όπως πάντα οι Αμερικανοί και λοιποί σύμμαχοί μας βάζουν πάνω απ’ όλα το συμφέρον τους.
Επ’ ευκαιρία της έκπληξης που προκάλεσε σε πολλούς η επιτευχθείσα συναίνεση μεταξύ των δύο κομμάτων για τη λύση της τηλεοπτικής κρίσης, υπενθυμίζεται και η φράση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη: «Δεν υπάρχουν, στην εποχή μας τουλάχιστον, μόνιμοι φίλοι και μόνιμοι εχθροί».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
