Ένας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της Αμερικής (επικεφαλής ενός κολοσσού πληροφορικής τύπου .com) προειδοποιούσε πριν 10 χρόνια περίπου στο περιοδικό «Fortune» ότι εάν η Δύση και οι πλέον κερδοφόρες παγκοσμιοποιημένες εταιρείες της, που βλέπουν τα κέρδη τους να απογειώνονται ,δεν μοιράσουν μέρος της ωφέλειας με τους εργαζόμενους αυξάνοντας, ας πούμε τους μισθούς τους, θα βρεθούν μια μέρα να τους κυνηγάει ο κόσμος με τις πέτρες .
Βλέπετε η υψηλή τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση δίνει τη δυνατότητα στις μεγάλες επιχειρήσεις να υπερδιπλασιάσουν τα κέρδη τους μειώνοντας το κόστος παραγωγής τους μεταφέροντας τα εργοστάσια παραγωγής τους σε χώρες με φθηνότερα εργατικά και παράλληλα να πληρώνουν μηδαμινή εφορία σε φορολογικούς παραδείσους στην άλλη άκρη του κόσμου.
Μετά τις προειδοποιήσεις ήρθε η Λίμαν Μπράδερς και το «μεγάλο σορτάρισμα» που βύθισε την παγκόσμια οικονομία στην ύφεση, εξαφάνισε εκατομμύρια δουλειές σε όλο τον δυτικό κόσμο, οδήγησε εκατομμύρια αμερικανούς (και ευρωπαίους) να χάσουν τις περιουσίες τους και σπίτια τους και γονάτισε την μεσαία τάξη- τη ραχοκοκαλιά τους καπιταλισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας στον πλανήτη. Άφησε ,όμως, ουσιαστικά ανέπαφες τις περισσότερες μεγάλες τράπεζες κάποιες απο τις οποίες ,αν και ήσαν υπεύθυνες για την κρίση, συνέχισαν να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους και να αναπροσαρμόζουν τις μεθόδους τους στις νέες συνθήκες.
Θυμάστε την διαφημιστική καμπάνια του Κλιντ Ιστγουτντ για το Ντιτρόιτ ,την καρδιά της αυτοκινητοβιομηχανίας των ΗΠΑ που έπαψε για μερικά χρόνια να χτυπάει από την αποβιομηχάνιση , την μεταφορά εργοστασίων στο εξωτερικό και την μαζική ανεργία;
Γιατί ο άνεργος εργάτης στο εργοστάσιο της όποιας Φορντ που μεταφέρθηκε στη όποια Μαλαισία , που έχασε τη δουλειά του και μετά το σπίτι του και είδε τη ζωή του να διαλύεται – όχι από δικό του λάθος – αλλά λόγω των νέων παγκοσμιοποιημένων συνθηκών παραγωγής να μην πιστέψει την υπόσχεση Τραμπ «ας κάνουμε την Αμερική Μεγάλη ξανά», «ας διώξουμε τους ξένους που πήραν τις δουλειές μας», «ας μαυρίσουμε το σύστημα που κατέστρεψε τη ζωή μας»;
Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο άνθρωπος που πόνταρε στη δυστυχία των Αμερικανών και υποσχέθηκε με απέραντο λαϊκισμό καλύτερες μέρες ,κόντρα στην παγκοσμιοποίηση, χωρίς Μεξικανούς, απέναντι στην συστημική πολιτική και τη μιντιακή ελίτ πείθοντας εκατομμύρια πολίτες που βρέθηκαν μετέωροι από την αναταραχή στην οικονομία να τον ψηφίσουν.
Όπως ακριβώς , δηλαδή ,ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές του 2015 υποσχόμενος σε όλους τους ταλαιπωρημένους από τα μνημόνια Έλληνες ,κατάργηση της λιτότητας, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, μειώσεις στους φόρους, ραγδαία ανάπτυξη και καλύτερες μέρες με τις διεθνείς αγορές να χορεύουν στο ρυθμό των ελληνικών νταουλιών και τους συστημικούς πολιτικούς της χώρας να πληρώνουν για την συγκαταβατική στάση απέναντι στους δανειστές παρέα με τα «μίντια της διαπλοκής» που υπηρέτησαν τις επιλογές της ΕΕ.
Δυστυχώς το παραμύθι του αντισυστημικού λαϊκισμού – που βρήκε απήχηση και στην Βρετανία με το ΒΡΕΧΙΤ του Φάρατζ ενώ δεν αποκλείεται να δώσει πόντους και στην ακροδεξιά της Μαρί Λεπέν – δεν έχει χάπι εντ .
Τα «ΟΧΙ» στο διεθνές σύστημα γίνονται με μια κωλοτούμπα «ΝΑΙ»,οι Βρετανοί ήδη αναζητούν οδό διαφυγής και ο κ. Τράμπ θα ξεχάσει σύντομα τις επιπόλαιες υποσχέσεις οικονομικής απομόνωσης όταν αντιληφθεί τις ευθύνες του απέναντι στον αμερικανικό λαό.
Το μεταπολεμικό σύστημα παραγωγής και οικονομικής συνεργασίας -παρα τις σημαντικές αστοχίες του- έδωσε πρωτοφανή ανάπτυξη και ευημερία στον πλανήτη , μείωσε τις ανισότητες μεταξύ των χωρών, αυξησε κατακόρυφα το προσδόκιμο ζωής, έβαλε φρένο στους παγκόσμιους πολέμους,
Με συνωμοσιολογικές γραφικότητες ,ρητορική μίσους κατά πάντων και πολιτικάντικους εξυπνακισμούς δεν θα βρεθούν λύσεις στις αστοχίες του καπιταλισμού , στην τρομοκρατία των τζιχαντιστών και στις οικονομικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης.
Πόσο μάλλον όταν ο άνθρωπος – Πρόεδρος πλέον- που θέλει να δώσει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο στο σύστημα είναι -αντίθετα απ όσα λέει- το πιο αρπακτικό γεράκι του σμήνους .
