Λάτρης του Χάρολντ Πίντερ ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος επέλεξε το «Πάρτι γενεθλίων» («Τhe Birthday Party», 1958), για το Από Μηχανής Θέατρο που του πρότεινε συνεργασία. Εχοντας ξεχωρίσει το έργο από τη Δραματική Σχολή, βρήκε ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή: «Πραγματικά ταιριάζει απόλυτα με την εποχή μας. Βασικά του θέματα είναι η απειλή και ο φόβος. Και τα δύο τα βιώνουμε σήμερα» λέει καθώς σκέφτεται τον χαρακτηρισμό του παράλογου που συνοδεύει τον βρετανό συγγραφέα.

«Πάντα αναρωτιόμουν και αμφισβητούσα γιατί ο Πίντερ ή ο Μπέκετ θεωρούνται εκπρόσωποι του θεάτρου του παραλόγου. Παρακολουθώντας το έργο συνειδητοποιείς ότι μιλάει ακριβώς για το τώρα και ότι τελικά δεν είναι θέατρο του παραλόγου αλλά θέατρο που περιγράφει το παράλογο του κόσμου και της ζωής μας» εξηγεί.
Κεντρικός ήρωας είναι ένας πρώην πιανίστας και ο μοναδικός ένοικος μιας πανσιόν που διατηρεί ένα φιλήσυχο ζευγάρι που τον αντιμετωπίζει σαν γιο του. Ξαφνικά η ζωή του μετατρέπεται σε εφιάλτη όταν δύο μυστηριώδεις άνδρες διοργανώνουν ένα πάρτι για τα γενέθλιά του.

«Τοποθετώ αισθητικά το έργο στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 γιατί πιστεύω ότι θυμίζει και παραπέμπει στην αντίστοιχη εποχή των δικών μας οικογενειών. Βλέπουμε τις αρρωστημένες, δικές μας, οικογενειακές σχέσεις, με την υπερπροστατευτική και λίγο χαζούλα μαμά και τον κακομαθημένο γιο. Παράλληλα αφήνω άχρονους τους δύο αγνώστους, καθώς είναι και οι μόνοι που διαθέτουν ονόματα, και μάλιστα ξενικά, που δύσκολα μπορεί να προφέρει κανείς. Οπως τότε που πρωτοακούσαμε στη χώρα μας για τους Ντάισελμπλουμ…» λέει, αλλά ξεκαθαρίζει: «Κάνω μια άκρως ελληνική παράσταση. Υπάρχει ένα πικάπ που παίζει μουσική, κυρίως Ελβις. Δημιουργώ πάνω στη σκηνή ένα ηχητικό σύμπαν, και ένα δεύτερο, με το εσωτερικό τοπίο των ηρώων».
Με είκοσι χρόνια στο θέατρο (και μεταξύ πολλών άλλων έναν ξεχωριστό τηλεοπτικό Καρυωτάκη) ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος αισθάνθηκε προ εξαετίας την ανάγκη να φύγει: εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, έμαθε τη γλώσσα και κατάφερε να δουλέψει στο θέατρο –πρωταγωνίστησε και σε Σαίξπηρ. Από πέρυσι ωστόσο επέστρεψε και πηγαινοέρχεται, ίσως γιατί του έλειψε ο ήλιος…

«Σίγουρα επηρεάστηκα από τη διαμονή μου στη Γερμανία, κυρίως από τον τρόπο δουλειάς, αλλά όταν σκηνοθετώ θέλω οι παραστάσεις μου να είναι ελληνικές, να μιλάω στην τωρινή κοινωνία. Πάντα ήταν αυτή η ματιά μου. Σαν να σκηνοθετώ κάθε φορά την ίδια παράσταση. Χρειάζεται μέθοδος και οργάνωση για να επιτύχεις τον στόχο και το αποτέλεσμα που θέλεις. Η ματιά μου ήταν πάντα ίδια αλλά σίγουρα έχω προχωρήσει».
Και με το «Πάρτι γενεθλίων» πού καταλήγει; «Αυτό που βγαίνει από την παράσταση, γιατί αυτό είδα εγώ στο έργο, είναι ότι ο φόβος και η ανασφάλεια προέρχονται από μια νοσηρή οικογένεια κι αυτό ξεκινάει από πολύ νωρίς. Οι νοσηρές σχέσεις με τον γιο αναδεικνύουν τις νοσηρές σχέσεις που βίωσαν και οι ίδιοι οι γονείς, και οι γονείς τους… Αρα το ίδιο το σύστημα είναι νοσηρό και δεν μπορεί να γιατρευτεί» καταλήγει.
Διόλου τυχαίο το γεγονός ότι μετά τον Πίντερ σκηνοθετεί, στο Ανεσις, «Το στρίψιμο της βίδας» του Τζέιμς Τζόις, άλλη μια ιστορία εσωτερικού φόβου.

πότε & πού:

«Πάρτι γενεθλίων» του Χάρολντ Πίντερ.
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Παπαδόπουλος.
Παίζουν: Ακις Βλουτής, Μίνα Αδαμάκη, Φώτης Αρμένης, Γιώργος Κοψιδάς, Δήμητρα Κόκκορη.
Από Μηχανής Θέατρο. Πρεμιέρα στις 11 Νοεμβρίου. Παραστάσεις από Τετάρτη ως Κυριακή.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ