Με την κυβέρνηση να συνεχίζει τα ίδια στο ήδη κουρασμένο σήριαλ των αδειών με νέα επεισόδια χωρίς περιεχόμενο και ελπίδα, εδώ και λίγο καιρό η υπόθεση του επικείμενου ανασχηματισμού της κυβέρνησης έρχεται και επανέρχεται στην επικαιρότητα, σα να έχει την όποια σημασία για την τραγική πορεία στην οποία βρίσκεται η χώρα. Όμως, στην πραγματικότητα, δεν έχει καμία απολύτως.
Ο επί θύραις ανασχηματισμός έχει περιεχόμενο μόνον για τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την διαρκώς αυξανόμενη επικοινωνιακή ανάγκη του να δείξει ότι ηγείται μιας κυβέρνησης που κάτι κάνει, την ώρα που, επί της ουσίας, η κατάσταση της έχει ξεφύγει πλήρως και σε όλα τα κρίσιμα για τη χώρα μέτωπα: δημοσιονομικό, κοινωνική εξαθλίωση, «ισορροπία» με την Τουρκία, μεταναστευτικό.
Ο ανασχηματισμός έχει βεβαίως σημασία και για τους υπουργούς που θα φύγουν ή θα έρθουν. Όχι όμως και για τα υπουργεία τους – η σημασία είναι καθαρά… προσωπικού χαρακτήρα. Γιατί οι δυνατότητες άσκησης πολιτικής, εδώ που φτάσαμε, είναι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, περίπου μηδαμινές: η πραγματική εξουσία βρίσκεται αλλού. Η μόνη εξουσία που έχει απομείνει πάντως, ασκείται με σπουδή από την κυβέρνηση: όπου μπορεί, διορίζει «κάτω απ’ το χαλί» όσους δικούς της μπορεί…
Δεν σώζουν τον Τσίπρα οι ανασχηματισμοί, όσο «εντυπωσιακοί» αν υποτεθεί ότι είναι. Και πολύ περισσότερο, βεβαίως, δεν σώζουν τη χώρα. Προσφέρουν υλικό για μικροπολιτική κουβέντα και φτηνή ίντριγκα, αλλά τίποτα περισσότερο.
Τώρα πια, δεν αλλάζουν σε τίποτα την πορεία των πραγμάτων…
