Αναρωτιέμαι γιατί θα έπρεπε να έρθουν και πάλι οι δανειστές για να συμφωνήσουν η κυβέρνηση και οι κοινωνικοί εταίροι στα μέτρα για την καταπολέμηση της αδήλωτης ή διαφορετικά της «μαύρης» εργασίας που φούντωσε τα χρόνια της κρίσης…
Η απορία γίνεται μεγαλύτερη αν διαβάσει κανείς τις προτάσεις της ΓΣΕΕ ή της Εθνικής Συνομοσπονδίας των εμπόρων ή τις θέσεις των επαγγελματιών – εστιατόρων, κλάδος στον οποίο, όπως έχουν δείξει οι έρευνες, οι έξι στους δέκα εργαζομένους είναι ανασφάλιστοι, για την αντιμετώπιση του φαινομένου.
Τι προτείνουν λοιπόν;
Την ενίσχυση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας με προσωπικό και μέσα ώστε να κάνει τακτικούς ελέγχους σε χώρους εργασίας (και όχι μόνο ύστερα από καταγγελίες), τη διασύνδεση όλων των βάσεων δεδομένων του Δημοσίου, από την Εφορία και τα Ταμεία ως τη Στατιστική, ώστε να εντοπιστούν οι κλάδοι αλλά και οι επιχειρήσεις με τη μεγαλύτερη παραβατικότητα.
Τη θέσπιση αντικειμενικών τεκμηρίων –δεικτών απασχόλησης –για την αντιμετώπιση των υψηλών ποσοστών αδήλωτης εργασίας στους εντοπισμένους κλάδους δραστηριότητας όπως είναι τα εμπορικά καταστήματα, χώροι αναψυχής και διασκέδασης (καφέ, κέντρα, μπαρ), οι εταιρείες καθαρισμού και οι υπηρεσίες ταχυμεταφορών.
Με άλλα λόγια, όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει, όλοι αντιλαμβάνονται τι πρέπει να γίνει, αλλά μόνο υπό την πίεση των δανειστών κάθισαν στο τραπέζι για να συμφωνήσουν σε μια σειρά μέτρων που θα περιορίσουν την αδήλωτη εργασία, «σπορ» στο οποίο επιδίδονται τα μέλη τους!
Οι ίδιοι ασφαλώς και γνωρίζουν ότι αν το φαινόμενο εξέλιπε θα υπήρχε και η δυνατότητα μείωσης των δυσβάστακτων ασφαλιστικών εισφορών, οι οποίες δυστυχώς επιβαρύνουν τις υγιείς επιχειρήσεις και όχι τα «λαμόγια» της αγοράς.
Οσο κι αν αναζητούμε λοιπόν μια αχτίδα φωτός στην άκρη του τούνελ που έχουμε μπει εδώ και επτά χρόνια, δεν θα τη δούμε αν δεν βρούμε μόνοι τις λύσεις σε αυτά τα καυτά κοινωνικά προβλήματα της εκμετάλλευσης όσων έχουν ανάγκη από εργασία, της κλοπής των εισφορών των ασφαλιστικών ταμείων, των φόρων που αντιστοιχούν στη νόμιμη εργασία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
