Προ τριετίας παρουσιαζόταν ως είδηση ότι παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα. Επί ΣΥΡΙΖΑ, οι ειδήσεις τέτοιου τύπου χάθηκαν και θα μπορούσαμε να κάνουμε υποθέσεις –ότι δεν λιποθυμούν πια ή ότι οι καταγγελίες είχαν κομματικά κίνητρα. Πλην όμως δεν θα κάνουμε υποθέσεις, καθώς δημοσιεύτηκαν αριθμοί που αποδεικνύουν ότι αυξήθηκε ο αριθμός των παιδιών που ζουν στην απόλυτη φτώχεια. Αυξήθηκε ο αριθμός των παιδιών που μεγαλώνουν σε σπίτια με μηδενικό εισόδημα. Η Ελληνική Στατιστική Αρχή έχει τα ακριβή στοιχεία. Σε απόλυτους αριθμούς, 230.774 παιδιά ζουν σε νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο.
Σε ποσοστό, ο αριθμός σημαίνει ότι το 12% των ατόμων ηλικίας 0 έως 17 ετών ζει σε σπίτι που δεν εισπράττει μισθό. Αυτό συνεπάγεται δυσκολία στην πληρωμή λογαριασμών, ικανοποιητικής θέρμανσης, καλής διατροφής. Υπάρχουν και άλλα αποτελέσματα απόλυτης φτώχειας, όπως η έλλειψη πλυντηρίου και έγχρωμης τηλεόρασης. Ας απομονώσουμε το ζήτημα του φαγητού για να πούμε ότι υπάρχει κοινωνική ευαισθησία. Γίνονται θεατρικές παραστάσεις όπου ο θεατής πληρώνει με μακαρόνια που στέλνονται σε οικογένειες. Στις πλατείες οι φορείς μαζεύουν τόνους ξηρά τροφή όταν γίνει έκκληση. Στις γειτονιές ο κόσμος είναι σε εγρήγορση ώστε τα πιάτα να διοχετεύονται σε άτομα με ανάγκη.
Δεν θα υποτιμήσουμε την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία, πλην όμως το μακαρόνι του γείτονα είναι μια πρόσκαιρη λύση. Οι σακούλες με τις προσφορές κάποια μέρα αδειάζουν και ο άνεργος, ο πένητας, έχει πάλι ανάγκη, έχει πάλι παιδιά που πεινούν, έχει πάλι πρόβλημα επιβίωσης. Τη λύση στη φτώχεια μπορεί να τη δώσει μόνο η κυβέρνηση με πολιτικές αποφάσεις και όχι με την κλάψα που είχε συνηθίσει στην αντιπολίτευση. Ποιες είναι, όμως, οι πρωτοβουλίες για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας; Ας μιλήσουμε για τις πρωτοβουλίες στην ανάπτυξη. Για να θυμηθούμε… Υπήρξε καμιά καλή ιδέα που να εφαρμόστηκε και να έφερε αποτελέσματα; Oχι.
Ποια θα ήταν η καλή ιδέα; Μήπως η ειδική φορολογική μεταχείριση σε επενδύσεις που δημιουργούν πολλές θέσεις εργασίας; Πάμε πιο πίσω ενάμιση χρόνο, να θυμηθούμε κάποιες ειδήσεις. Υποτίθεται ότι τρεις μεγάλες γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες θα άνοιγαν μονάδες παράγωγής, στα Σπάτα, στην Πύλο και στο Ρέθυμνο, προσλαμβάνοντας συνολικά 15.000 άτομα. Πέρασαν οι μήνες, δεν ακούστηκε κάτι και διαβάζουμε: «Η αποτελεσματικότητα της διοίκησης και του προσωπικού στο Κέκσκεμιτ της Ουγγαρίας οδήγησαν τη Mercedes-Benz στην απόφαση να κατασκευάσει μέσα στα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια και δεύτερο εργοστάσιο στον ίδιο χώρο. Η επένδυση θα πλησιάζει το 1 δισ. ευρώ».
Χίλια συγγνώμη, δεν σκέφτηκα καθόλου ότι τα εργοστάσια μολύνουν το περιβάλλον και καταστρέφουν το τοπίο. Ας φύγουν οι εργοστασιάρχες κι ας βρούμε μια άλλη καλή ιδέα. Μήπως να έρχονταν να αγοράσουν ακίνητα διάφοροι συνταξιούχοι και να ξοδεύουν το εισόδημά τους επί ελληνικού εδάφους; Κάτι τέτοιο έκαναν η Πορτογαλία και η Μάλτα. Σας προτείνω να φανταστείτε το ζευγαράκι των υπερηλίκων που μπλέκει με το ελληνικό Δημόσιο και προσπαθεί να καταλάβει μέσω δικηγόρου και μεσίτη γιατί πρέπει να βγάλει σε φωτοτυπία έγγραφα που σε όλα τα πολιτισμένα κράτη υπάρχουν online. Στο τέλος, το ζευγαράκι μαθαίνει ότι η φορολόγηση αλλάζει απροειδοποίητα και πηγαίνει σε άλλη χώρα να λιαστεί και να επενδύσει.
Να επανέλθουμε στα παιδιά που ζουν με δύο άνεργους γονείς. Μια πολιτική απόφαση μπορεί να οδηγήσει σε θετική διάκριση, δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να δημιουργήσει κάποιο κίνητρο για τους εργοδότες που θα προτιμούσαν υπάλληλο από μια τέτοια οικογένεια. Θα μπορούσε, αλλά δεν το κάνει. Θα μπορούσε, αλλά βρίσκεται σε μόνιμη κόντρα με την επιχειρηματικότητα και αυτό έχει συνέπειες. Τα φτωχά παιδιά είναι μία από αυτές τις συνέπειες.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
