offstage

Για πολλά χρόνια η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση επένδυσε σε ένα μείγμα προγράμματος κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των προσώπων. Ο παρουσιαστής και η παρουσιάστρια ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες διαμόρφωσης τόσο της ψυχαγωγίας όσο και της ενημέρωσης σε βαθμό που το περιεχόμενο περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Τα κασέ εκτοξεύθηκαν σε βαθμό υπερβολικό, και μάλιστα σε βάρος των υπολοίπων συνεργατών, καθώς το κεντρικό πρόσωπο έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος.

Ακολούθησε μια φρενίτιδα, η οποία εκδηλώθηκε ποικιλοτρόπως: στην περίπτωση των καναλιών με μεταγραφές και στην περίπτωση του Τύπου με εξώφυλλα, συνεντεύξεις και αποθέωση. Είτε όλοι αυτοί άλλαζαν πλευρό είτε γινόταν πόλεμος στη Μέση Ανατολή, ίδιας βαρύτητας είδηση ήταν για μεγάλη μερίδα του ελληνικού περιοδικού Τύπου. Κάπως έτσι ξέφυγε η κατάσταση, ξέφυγε η τηλεόραση, ξέφυγαν και οι παρουσιαστές. Μέσα από έναν ατελείωτο εγωκεντρισμό τα πρόσωπα αυτά προσπάθησαν να μείνουν αλώβητα στο πέρασμα του χρόνου ακόμη και απέναντι στις τεράστιες αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στο τηλεοπτικό τοπίο. Το χειρότερο δε είναι πως οι περισσότεροι ήταν πρόσωπα που στερούνταν βασικής μόρφωσης, με δυσκολία μιλούσαν ελληνικά και ο μόνος λόγος για τον οποίο απαθανατίζονταν στις σελίδες των περιοδικών ήταν για να ανακοινώσουν ανούσιες λεπτομέρειες της προσωπικής τους ζωής και να κάνουν επίδειξη του νεοπλουτισμού τους.

Ευτυχώς η ζωή κάνει κύκλους και ήρθε επιτέλους η στιγμή όπου όλο αυτό το συνονθύλευμα αμορφωσιάς βρέθηκε αντιμέτωπο με τον χειρότερο εφιάλτη του: τη χαμηλή ως και μονοψήφια τηλεθέαση. Οσες κουζίνες και ψυγεία κι αν ξεπουλήσει, και τα τελευταία ψίχουλα της εν οίκω ζωής, ο κόσμος λάκισε… Πόση ανοησία να αντέξει και πώς να τον πείσεις να πιστέψει σε ψεύτικα είδωλα, σε προϊόντα της υποκουλτούρας; Πώς να ανεχθείς έναν άνθρωπο που δεν ξέρει να κάνει τίποτα εκτός από το να παίρνει πόζες μπροστά στις κάμερες και να ακκίζεται με συνεργάτες και καλεσμένους. Πόσο να αντέξεις να ζεις τη μέρα της Μαρμότας παρακολουθώντας τα ίδια και τα ίδια σε εκπομπές που ανακυκλώνονται από το πρωί ως το βράδυ δίχως κάτι το ουσιαστικό, δίχως να έχουν πρόταση, δίχως καν να απευθύνονται σε εσένα. Θαρρείς και μαζεύονται όλοι αυτοί στα στούντιο για να περάσουν καλά μεταξύ τους.

Και κάπως έτσι ο κόσμος τούς γύρισε την πλάτη. Φέτος, περισσότερο από ποτέ, τα πρόσωπα θάμπωσαν. Κάποιοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή, κάποιοι άλλοι προσπαθούν με σπασμωδικές κινήσεις να αναζωογονήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου. Μάταιος κόπος. End of story. Η κοινωνία και η συνθήκη προσπέρασαν κάθε φελλό που νόμιζε ότι θα επιπλέει εσαεί. Ολη αυτή η εικόνα παρακμής θεωρείται ήδη παρελθόν. Ας κοιτάξουν και τους αριθμούς αν έχουν αμφιβολία.