Ανήκει στη γενιά των τριαντάρηδων, μια ταλαντούχα θεατρική γενιά. Πώς θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση; Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, ηθοποιός αλλά και πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης, έχει κάνει το θέατρο τρόπο ζωής του. Εφέτος, λίγο μετά τα τριάντα, αναμετριέται με τον Αμλετ, τον ρομαντικό ήρωα του Σαίξπηρ, στην παράσταση που υπογράφει για το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά ο Γιάννης Κακλέας. Και έχει πολλά να πει.
Ο Αμλετ είναι ένας ρόλος-όνειρο;
«Ούτε ο Αμλετ ήταν ούτε κανένας άλλος ρόλος δεν είναι όνειρο. Αλλά τώρα που είμαι μέσα, ο Αμλετ καταλαβαίνω γιατί μπορεί να είναι πραγματικά όνειρο, ενώ την ίδια στιγμή είναι πραγματικότητα. Είναι μια μεγάλη εμπειρία, πολύ ξεχωριστή για τον ηθοποιό που μπαίνει στα χωράφια του».
Αλήθεια, πώς προσεγγίζεται ένα τέτοιο κείμενο;
«Μπαίνοντας στη διαδικασία της πρόβας κατάλαβα πόσο σπουδαίο κείμενο είναι, κι ας το έχω διαβάσει πολλές φορές, παλιότερα. Προσπαθώντας να σωματοποιήσω τον Αμλετ και να κάνω δικό μου λόγο όλες αυτές τις σκέψεις, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι και γιατί τα λέει όλα αυτά. Επρεπε να βάλω σε λειτουργία και το νευρικό μου σύστημα. Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω όλο αυτό. Μοιάζει πολύ με την εμπειρία της θέασης, όταν βλέπουμε μια παράσταση και ο ηθοποιός με την ερμηνεία του μας αγγίζει βαθιά».
Τι είναι για εσάς αυτό το έργο;
«Είναι ένα βαθιά φιλοσοφικό κείμενο με κορυφαία ερωτήματα, θέματα που μας απασχολούν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας».
Η παράσταση ανήκει στον σκηνοθέτη; Εχει τη σφραγίδα του; Στην προκειμένη περίπτωση είναι του Γιάννη Κακλέα;
«Ο κόσμος ενός σκηνοθέτη είναι ένα ολόκληρο θέμα. Προσπαθώ να είμαι με ανθρώπους που έχω θαυμάσει και θαυμάζω, με ανθρώπους από τους οποίους έχω πάρει πράγματα χωρίς να το ξέρουν οι ίδιοι, είμαι λίγο κλέφτης. Είναι γοητευτική και εξελικτικής σημασίας για εμένα η συνάντηση με έναν σκηνοθέτη. Ανήκω σε εκείνους που όντως συνεργάζονται με τον σκηνοθέτη αλλά φέρω κι εγώ τον δικό μου κόσμο. Δεν είμαι απλά αυτός που θα εκτελέσει έναν ρόλο. Μιλάω, μιλάω κι εγώ. Από τη σχολή ήμουν λίγο ζιζάνιο, ψάχνω. Δεν κάνω το δικό μου. Εδώ με τον Κακλέα είναι η τρίτη φορά μετά την «Αυλή των Θαυμάτων» και το «Κουρδιστό Πορτοκάλι»».
Ηταν η κατάλληλη στιγμή σας για τον Αμλετ;
«Ναι, έτσι ένιωσα όταν ήρθε η πρόταση. Εχω μια μικρή αλλά αρκετά ικανή εμπειρία ώστε να μπορώ να πατήσω στον ρόλο και είμαι σχεδόν συνομήλικός του. Ο Αμλετ είναι τριάντα, κι εγώ τριάντα κάτι… Είμαι σε μια καλή φάση ζωής για να μην τρελαθώ τόσο».
Εχουν ηλικία οι ρόλοι;
«Οταν ήμουν στη σχολή του ΚΘΒΕ είχα έναν δάσκαλο, τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη. Μια φορά μου είχε βάλει έναν κακό βαθμό αν και μου έλεγε ότι έχω δυνατότητες. «Στα τριάντα σου θα είσαι ένας καλός ηθοποιός. Στα σαράντα σου θα είσαι ο καλύτερος» μου είχε πει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα νευριάσει πολύ για τις ηλικίες. Μου είχε εξηγήσει ότι ένας ηθοποιός πρέπει να περάσει μέσα από τον εαυτό του για να μπορέσει να παρατηρήσει και να κατανοήσει. Χρειάζεται μια εμπειρία ζωής. Τώρα το καταλαβαίνω. Οσο μεγαλώνει ο ηθοποιός γίνεται καλύτερος».
Νιώθετε ταλαντούχος; Τι είναι το ταλέντο;
«Ταλέντο είναι μια φυσική τάση προς κάτι, μια φυσική λάμψη. Αν δεν το εξελίξεις, μένει εκεί. Μετά θέλει δουλειά, πολλή δουλειά. Πιστεύω περισσότερο στη δουλειά από το ταλέντο».
Πιστεύετε ότι κάποιοι ρόλοι καθορίζουν έναν ηθοποιό; Οπως συνέβη σε εσάς στο «Rocky Horror Show»…
«Πράγματι. Ομολογώ ότι συνέβη στο «Rocky», που και για εμένα ήταν μια αποκάλυψη. Και ναι, πιστεύω ότι ο Αμλετ μπορεί να λειτουργήσει έτσι, σαν μια στροφή προς τα πάνω. Ηδη από τις πρόβες το καταλαβαίνω. Αλλά όλο αυτό βασίζεται στις συνεργασίες. Αν δεν ήταν ο Ρήγος στο «Rocky» δεν θα ήταν το ίδιο αποτέλεσμα. Ετσι και τώρα με τον Κακλέα. Χρειάζεται εμπιστοσύνη αλλά και ψυχολογική υποστήριξη η εποχή μας. Είναι εξαιρετικά δύσκολες οι συνθήκες».
Η κρίση πόσο σας έχει επηρεάσει;
«Βιώνω την κρίση και τις αλλαγές που έχει επιφέρει. Ωστόσο εμείς στο θέατρο είμαστε πάντα πιο εκπαιδευμένοι σε αυτό. Την τελευταία διετία είναι ακόμα χειρότερα».
Οι χώροι επιβάλλουν τις παραστάσεις; Οπως τώρα στον Πειραιά;
«Μου αρέσουν οι χώροι όπως η αίθουσα στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά ή το Τσίλλερ στο Εθνικό. Αλλά μου αρέσουν και οι πιο σκοτεινοί, ένα μικρό εργοστάσιο. Ομως δεν νομίζω ότι οι χώροι επιβάλλουν παραστάσεις. Και ούτε θέλω. Είμαι από τους ιερόσυλους που πιστεύουν ότι ο Αισχύλος μπορεί να γίνει σε ένα μικρό δωματιάκι».
Είναι για εσάς το θέατρο τρόπος ζωής; Σκηνοθετείτε κιόλας…
«Ναι, έτσι όπως λειτουργώ και ζω. Εκμεταλλεύομαι το παραμικρό, κοιμάμαι και ξυπνάω με την παράσταση ή τον ρόλο που ετοιμάζω. Διαρκεί πολύ λίγο το διάστημα που είμαι εκτός θεάτρου. Δεν βλέπω άλλον δρόμο. Οσο για τη σκηνοθεσία, μια εσωτερική ανάγκη με ώθησε. Σκέφτομαι έργα, μεγάλα κείμενα. Μεγάλωσα θαυμάζοντας την «Ιλιάδα» και τον Ομηρο. Θαύμαζα και θαυμάζω εκείνους που μπαίνουν πίσω από μια ιδέα και την υποστηρίζουν. Aλλωστε δεν έχω βρει κάτι σύγχρονο που να με γοητεύει όσο ο Σαίξπηρ».
«Επιτυχία σημαίνει πρώτα να είμαι εγώ ικανοποιημένος»
Γιατί γίνατε ηθοποιός;
«Δεν το είχα από την αρχή στο μυαλό μου. Η γενιά μου δεν είχε μεγάλη σχέση με το θέατρο, δεν μας πήγαιναν με το σχολείο. Ο,τι ήξερα ήταν από την τηλεόραση. Είχα όμως μια τάση να φτιάχνω ιστορίες, να παίρνω τις φιγούρες του Καραγκιόζη και να κάνω θέατρο, να φτιάχνω σκετς. Ηθελα να σκηνοθετήσω τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» που διδασκόμασταν τότε στο σχολείο, χωρίς να ξέρω τι θα πει σκηνοθεσία. Ηθελα όμως να τα ζωντανέψω. Πήγα σε ένα εργαστήριο και μετά είδα τη «Νόρα» του Ιψεν από τη Νικαίτη Κοντούρη στο ΚΘΒΕ, με τη Λυδία Φωτοπούλου και τον Δημήτρη Καταλειφό. Αυτό ήταν. Ηθελα να δημιουργήσω σε άλλους το συναίσθημα που ένιωσα εγώ σε εκείνη την παράσταση».
Ποιοι είναι οι στόχοι σας;
«Τραβάω έναν δικό μου δρόμο. Και έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Στο θέατρο ο κάθε ηθοποιός είναι μοναδικός. Είναι, όπως μας έλεγε ο Ανδρέας Βουτσινάς, σαν τα δακτυλικά αποτυπώματα. Ο καθένας έχει το δικό του. Δεν μπορεί κανένας να κάνει αυτό που κάνω εγώ».
Τι σημαίνει επιτυχία για εσάς;
«Επιτυχία σημαίνει πρώτα να είμαι εγώ ικανοποιημένος για αυτό που κάνω, σε ένα μεγάλο ποσοστό. Σίγουρα είναι και το καθρέφτισμα της δουλειάς μου στον κόσμο. Οταν κάποιος μου πει κάτι, τότε ναι, νιώθω πολύ καλά».
Φοβάστε;
«Οσο μεγαλώνω φοβάμαι περισσότερο τον θάνατο. Κάνω και Αμλετ τώρα, οπότε έχω επηρεαστεί. Πριν τα τριάντα ένιωθα ότι όλα είναι μπροστά μου. Τώρα, λίγο μετά τα τριάντα, δεν το βλέπω έτσι. Το ελπίζω όμως. Είμαι ευχαριστημένος με ό,τι έχω κάνει ως τώρα. Οσα είναι μπροστά είναι μόνον ελπίδες και φόβοι».
πότε & πού:Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Πρεμιέρα 10 Νοεμβρίου 2016. Παραστάσεις: Τετάρτη – Πέμπτη – Παρασκευή (20.30), Σάββατο (18.00 & 21.00), Κυριακή (19.00).
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣΜετάφραση: Διονύσης Καψάλης.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας.
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης.
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη.
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος.
Χορογραφίες-κίνηση: Αγγελική Τρουμπούκη.
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος.
Βίντεο: Νίκος Δημητριάδης.
Παίζουν: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Ευγενία Δημητροπούλου, Θανάσης Δήμου, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Ελενα Τοπαλίδου κ.ά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
