Στην αντίστροφη μέτρηση έχει εισέλθει πλέον η κυβέρνηση Τσίπρα, έχοντας πια απέναντί της τους δανειστές (ουσιαστικά για πρώτη φορά, ειδικά μετά το δημοψήφισμα του «όχι» που έγινε «ναι») καθώς η περίοδος της χρησιμότητάς του γι αυτούς φτάνει στο τέλος της.
Ήταν από την αρχή ξεκάθαρο ότι η επιλογή που έκανε ο πρωθυπουργός να βρεθεί μέσα σε ένα βράδυ από τη σκληρή αντιμνημονιακή ρητορική στην πιο απόλυτη υποχώρηση είχε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Στην ουσία «πούλησε» το κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα το οποίο ο ίδιος είχε δημιουργήσει προκειμένου να «αγοράσει» χρόνο για τον εαυτό του στο Μέγαρο Μαξίμου. Τώρα, μετά από τόσα ψέματα και τέτοια απογοήτευση, δεν μπορεί πια να ξαναπουλήσει την ίδια υπηρεσία, το «κεφάλαιό» του «σώθηκε»…
Σε αυτή τη διαδικασία ο κ. Τσίπρας δεν υπολόγισε τρεις θεμελιώδεις παραμέτρους:
Πρώτον, ότι δεν γίνεται συστηματικά να οδηγείς μία ολόκληρη χώρα και μία κοινωνία στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη στην οποία τελικά θα την στρέψεις. Μάλιστα, ο κ. Τσίπρας έφτασε αυτή την «τέχνη» σε ακραία, πρωτοφανή επίπεδα, αφού αυτό δεν το έπραξε μόνον ως ηγέτης της αντιπολίτευσης αλλά και ως πρωθυπουργός ο οποίος ενέπλεξε και τον ίδιο τον λαό σε όλη αυτή την κοροιδία – αυτό ήταν και το δημοψήφισμα και οι εκλογές στις οποίες, υποτίθεται, ότι ο λαός «ενέκρινε» το μνημόνιο που έφερε με τον εταίρο του κ. Καμένο. Όλη αυτή η φούσκα του ψέματος ήταν αδύνατον να μην σκάσει, ειδικά κάτω από συνθήκες τέτοιας ακραίας οικονομικής και κοινωνικής πίεσης.
Δεύτερον, και πολύ πιο σημαντικό για τις εξελίξεις, ότι όταν μιλάς με τους δανειστές και υπογράφεις μαζί τους, έχεις πλέον αναλάβει τις δεσμεύσεις που υπέγραψες, από τις οποίες δεν μπορείς να ξεφύγεις βγάζοντας δεκάρικους στα τηλεοπτικά μπαλκόνια – γιατί στα άλλα μπαλκόνια είναι πλέον λίαν αμφίβολο αν τολμά να εμφανιστεί πια ο κ. Τσίπρας.
Και, τρίτον, ότι οι πολιτικές αντιπερισπασμού στο εσωτερικό και η διολίσθηση προς φασιστικού τύπου αποφάσεις και παρεμβάσεις, όπως αυτή στα ζητήματα της ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα, δεν δίνουν σανίδα σωτηρίας. Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί αυτές οι εποχές που οι κυβερνήτες μπορούσαν να λειτουργούν με τέτοιου είδους μεθόδους και να ελπίζουν ότι κάτι θα τους αποδώσουν. Άλλωστε, πέρα από αυτό, ουδόλως όλα αυτά τα πρωτοφανή θεσμικά ατοπήματα πρόκειται να τον βοηθήσουν να γλιτώσει και την πίεση των έξω, η οποία φτάνει τώρα στο απροχώρητο.
Στριμωγμένος για τα καλά πια στη γωνία στην οποία μόνος του βρέθηκε με όλα αυτά τα ψέματα, ο κ. Τσίπρας λέει τώρα ότι «ο λαός δικαιούται μείωση χρέους». Βάζει δηλαδή πάλι μπροστά τον λαό για να κρυφτεί από τις ευθύνες του, καθώς και στο ζήτημα του χρέους ήξερε πολύ καλά από την πρώτη ημέρα ότι δεν επρόκειτο να πετύχει τίποτα με τα ευχολόγια που είχε λάβει και τα παρουσίαζε ως δήθεν δεσμεύσεις των δανειστών.
Ας πάει λοιπόν να ρωτήσει τον λαό. Να δούμε, τι θα του πει…
