Μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του για τις συνθήκες των Σεβρών και της Λωζάννης, ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν ξαναχτύπησε χθες ξεπερνώντας ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.
Ανεξάρτητα από την πρωτοφανή και αδιανόητη, ανεπίτρεπτη γκάφα του ΑΠΕ σχετικά με δήθεν αναφορά του Ερντογάν σε δημοψήφισμα για τη Θράκη, η ουσία είναι ότι ο Τούρκος πρόεδρος σκιαγραφεί πλέον κατά σύστημα μία Τουρκία με ξεκάθαρο όραμά του γεωγραφικά χαρακτηριστικά τα οποία ίσως και να υπερβαίνουν, σε ορισμένα σημεία, εκείνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και που πάντως σίγουρα περιλαμβάνουν και ουκ ολίγα ελληνικά και κυπριακά εδάφη.
Εκ πρώτης όψεως όλα αυτά ακούγονται τόσο εξωπραγματικά ώστε μπορεί άνετα να δικαιολογήσουν την αντίδραση που δικαίως είχαν πολλοί όταν είπαν ότι «ο σουλτάνος τρελάθηκε».
Υπό την ίδια λογική μπορούν να δικαιολογήσουν και την επίσημη ελληνική απάντηση, η οποία υπήρξε μεν άμεση, πλην όμως είναι σαφώς φανερό ότι και αυτή αντιμετωπίζει το νέο περιστατικό με πολύ λιγότερη ανησυχία από εκείνη που του αρμόζει.
Βέβαια, είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός ότι το ελληνικό ΥΠΕΞ την πάτησε κι αυτό με το ΑΠΕ: δείχνει ότι βρίσκεται χωρίς επαρκή πρωτογενή ύλη, έρμαιο του καθενός, σε κάποιο είδος τρομακτικής διάλυσης…
Πέρα από αυτά όμως, το να μην παίρνει η Ελλάδα πάρα πολύ σοβαρά υπόψη της τα οράματα του Ερντογάν που πυκνώνουν συνεχώς, συνιστά ολέθριο σφάλμα.
Η Ελλάδα οφείλει να τεθεί σε συναγερμό από αυτά τα διαρκώς κλιμακούμενα ξεσπάσματα μεγαλείου του Τούρκου προέδρου και να μην επαναπαύεται ούτε στις ενδείξεις παράνοιας τις οποίες περιέχουν, ούτε σε εκτιμήσεις και αντιδράσεις ρουτίνας σα να πρόκειται απλώς για λόγια χωρίς ουσία και περιεχόμενο, ή προοριζόμενα για τουρκική εσωτερική κατανάλωση.
Οι δημόσιες συνεχείς απειλές του Τούρκου προέδρου εις βάρος της Ελλάδας δημιουργούν μία νέα πραγματικότητα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις η οποία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμηθεί.
Στοιχειώδης ρεαλισμός επιβάλλει να κατανοήσουμε ότι ο Ερντογάν είναι ένας πολιτικός που έχει πολλάκις αποδείξει ότι μπορεί να καταφέρει πάρα πολλά και ότι είναι ικανός για ακόμα περισσότερα.
Δεν είναι μόνον το πώς επεβίωσε του αμφιλεγόμενου πρόσφατου πραξικοπήματος και το τι έκανε μέσα στη χώρα του μετά από αυτό, όπου έχει εγκαθιδρύσει πλέον μία νέας μορφής αφανή δικτατορία με έντονο ισλαμικό υπόβαθρο και προσανατολισμό, σχεδόν εξαφανίζοντας από το χάρτη τα χαρακτηριστικά του κεμαλικού κράτους ενώ, ταυτόχρονα, έχει καταστήσει την Τουρκία μία στρατιωτική και οικονομική δύναμη την οποία είχε παραλάβει εδώ και πάνω από μία δεκαετία να παραπαίει με χρέη στο ΔΝΤ. Είναι κυρίως ότι ασκεί έναν πολύ έντονο διπλωματικό ρόλο παίζοντας ευθέως και ενίοτε, για σειρά από λόγους, από πλεονεκτική θέση, με όλους τους μεγάλους: τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Ε.Ε., το Ισραήλ…
Όλα αυτά, αργά ή γρήγορα, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα του βγουν τελικά σε καλό. Όμως, μέχρι τότε, είναι μεγάλο λάθος να πιστέψει κανείς ότι δεν θα προχωρήσει σε ακραίες επιθετικές κινήσεις, ειδικά εις βάρος της Ελλάδας, την κατάσταση της οποίας φυσικά και πολύ καλά γνωρίζει.
Μιλάμε για τον άνθρωπο ο οποίος διέταξε να χτυπηθεί ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος το οποίο και έπεσε, ενώ μετά από λίγο καιρό είχε καταφέρει να πετύχει συμμαχία με τη Μόσχα, η οποία περιλαμβάνει πλήθος τομείς στρατηγικής σημασίας!
Μιλάμε επίσης για τον άνθρωπο ο οποίος πέτυχε να βάλει το Ισραήλ να του πληρώσει αποζημιώσεις για το Μαβί Μαρμαρά, αλλά και την Ε.Ε.να τρέμει στο άκουσμά του με τη συμφωνία για το μεταναστευτικό.
Αυτός ο άνθρωπος είναι αναμφίβολα ικανός για όλα.
Οφείλουμε να το κατανοήσουμε τάχιστα και να προετοιμαζόμαστε τόσο διπλωματικά όσο και στρατιωτικά. Η Ελλάδα πρέπει σύσσωμη να αντιληφθεί τον κίνδυνο και, χωρίς αυταπάτες, να ετοιμάζεται για τα χειρότερα.
