Ο 4χρονος Αχμαντ ανεβαίνει τρέχοντας τις σκάλες και, έχοντας συνηθίσει να βρίσκει την πόρτα του διαμερίσματος ανοιχτή, τρέχει μέσα. Η οικοδέσποινα από την κουζίνα χαμογελάει βλέποντάς τον και τον χαιρετάει μιλώντας ελληνικά. Οι παιδικές εκπομπές τον καθηλώνουν για λίγο στον καναπέ, όμως ως παιδί προτιμά το παιχνίδι και αφού περιεργάζεται λίγο τους επισκέπτες που κάθονται στο σαλόνι, χωρίς να ενοχλείται από την παρουσία τους, ξεκινά να τρέχει γύρω-γύρω γελώντας πονηρά.
Το σπιτικό του ζεύγους Μαρίας και Βασίλη Πατσικού στον Πειραιά, συνταξιούχων εκπαιδευτικών, άνοιξε διάπλατα πριν από σχεδόν πέντε μήνες για την οικογένεια του Καρίμ και της Χάνα από τη Συρία. Η πρώτη συνάντηση έγινε στην πύλη Ε1 του λιμανιού, όπου η πενταμελής οικογένεια προσφύγων έφτασε στα τέλη Μαΐου, μετά από δύο χρόνια περιπλάνησης στην Τουρκία. Ως μέλος της Παμπειραϊκής Πρωτοβουλίας, η κυρία Μαρία ήταν καθημερινά στον ιδιότυπο εκείνο καταυλισμό.
Οταν η κατάσταση έγινε ασφυκτική, πήρε την απόφαση να φιλοξενήσει μια οικογένεια σε ένα αυτόνομο διαμέρισμα που ως τότε παρέμενε κενό, μέσω του προγράμματος «Home for Hope» του Solidarity Now. Αυτό αφορά την παροχή στέγης σε αιτούντες άσυλο και άτομα που πληρούν τις προϋποθέσεις συμμετοχής στη διαδικασία μετεγκατάστασης. Υποστηρίζεται από την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
«Ο άνθρωπος παίζει ρόλο»
«Στην αρχή ήμασταν όλοι λίγο επιφυλακτικοί. Εγώ δεν ήθελα να τους χτυπάω συνέχεια την πόρτα για να μην αισθάνονται ότι θέλω να τους ελέγξω, αλλά και η Χάνα δεν έβγαζε τη μαντίλα της ούτε μπροστά μου, αν και είμαι γυναίκα» θυμάται η κυρία Μαρία τις πρώτες ημέρες της συμβίωσης. Πολύ γρήγορα, ο πάγος έσπασε. Εν μέρει αυτό οφείλεται στα τρία παιδιά της οικογένειας, που μόλις βλέπουν την κυρία Μαρία, μητέρα κι εκείνη τριών παιδιών, ενηλίκων πλέον, τρέχουν καταπάνω της όλο χαρά.
Στην αρχή, ο πατέρας ήταν σκεπτικός, προτίμησε όμως να πάνε από το να μένουν η γυναίκα και τα παιδιά του στις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο στο λιμάνι. «Δεν σκέφτηκα ποτέ το θέμα της θρησκείας, μόνο ήθελα να αισθάνεται άνετα η γυναίκα μου. Στην πατρίδα, δούλευα μαζί με έναν χριστιανό, κάναμε παρέα, πηγαίναμε επισκέψεις ο ένας στο σπίτι του άλλου. Ο άνθρωπος παίζει ρόλο» λέει μιλώντας στο «Βήμα». Εκείνος πια καθημερινά βγαίνει για τα ψώνια του σπιτιού, ενώ η Χάνα μαγειρεύει συριακά φαγητά για την οικογένεια, συν ένα πιάτο για τους οικοδεσπότες τους.
Από τα μέσα Σεπτεμβρίου, η κυρία Μαρία έγραψε την 6χρονη Τζάνα, τη μεγαλύτερη κόρη, στο σχολείο. «Δυσκολεύεται λίγο με τη γλώσσα και δεν έκανε αμέσως παρέες. Μαθαίνει όμως πολύ γρήγορα και προχθές πήγε με την τάξη της εκδρομή. Αν κι ο πατέρας της ήταν επιφυλακτικός, εκείνη τον έπεισε να την αφήσει» λέει η γυναίκα στο «Βήμα». Θυμάται το ταλαιπωρημένο κοριτσάκι που έφτασε στο σπίτι της πολύ άρρωστο τον Ιούνιο, λόγω της υγρασίας και της έλλειψης υγιεινής στο λιμάνι.
Η Οδύσσεια του Καρίμ
Δεν ήταν όμως αυτές οι δυσκολότερες στιγμές που πέρασε η οικογένεια του Καρίμ, ζαχαροπλάστη στη Λαττάκεια, τα δυο χρόνια που περιπλανήθηκε μέχρι να φτάσει στο σπιτικό των δυο συνταξιούχων. «Αποφασίσαμε να αφήσουμε την πατρίδα γιατί το όνομά μου ήταν στη λίστα επιστράτευσης. Στη Συρία, κανένας άνδρας 18-40 ετών δεν γλιτώνει τον πόλεμο» περιγράφει. «Δεν σκόπευα να περάσουμε στην Ευρώπη, σκεφτόμουν να βρω δουλειά στην Τουρκία, ώστε μόλις τελειώσει ο πόλεμος να γυρίσουμε πίσω».
Τα βήματά τους έφτασαν στη Μερσίνη, όπου ο Καρίμ έκανε όποια δουλειά βρισκόταν μπροστά του, όμως με 10 ευρώ την ημέρα για 12 ώρες δουλειάς δεν έβγαζε τα απαραίτητα. Δοκίμασε την τύχη του σε άλλη πόλη και τελικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου γεννήθηκε και η μικρή Λίνα, 2 ετών σήμερα. «Αν έχεις οικογένεια στην Τουρκία δεν μπορείς να ζήσεις. Ετσι αποφασίσαμε να περάσουμε απέναντι. Μαθαίναμε ότι τα σύνορα ήταν μια κλειστά – μια ανοιχτά, μέχρι που καταλάβαμε ότι όλες οι πληροφορίες ήταν παραπλανητικές» σχολιάζει μιλώντας στο «Βήμα».
Δανείστηκαν από τον αδελφό του που ζει στην Πόλη 250 ευρώ για κάθε μέλος της οικογένειας κι επιβιβάστηκαν με ακόμη 70 άτομα σε μια βάρκα στη Σμύρνη. «Είχαμε δει εικόνες παιδιών που πνίγηκαν, όπως ο Αϊλάν, και φοβόμασταν μη συμβεί το ίδιο και στα δικά μας παιδιά. Ηταν δύσκολη η διαδρομή, βράδυ και χειμώνας. Είδαμε ένα πλοίο να έρχεται καταπάνω μας, ευτυχώς είδε τη βάρκα εγκαίρως και άλλαξε ρότα» αναφέρει. «Εχουμε μεγάλη ευγνωμοσύνη για την οικογένεια της κυρίας Μαρίας, αγαπούν εμάς και τα παιδιά μας. Θα θέλαμε να μείνουμε στην Ελλάδα, όμως όσο ζούμε εδώ είδα πόσο δύσκολο είναι να βρεις δουλειά λόγω της κρίσης» επισημαίνει ο πατέρας. Ενα νέο κεφάλαιο ανοίγει σε περίπου 10 ημέρες για την οικογένειά του στη Ρουμανία, όπου θα μετεγκατασταθούν. Για το πρώτο διάστημα θα μένουν σε camp, όμως ο Καρίμ θα έχει σίγουρη δουλειά.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΕΣ
ΚΑΡΙΜ – ΧΑΝΑ:
«Μόλις φτιάξουμε το δικό μας σπιτικό στη Ρουμανία, θέλουμε κι εμείς να τους ανταποδώσουμε τη φιλοξενία».ΚΑΡΙΜ:
«Δεν σκέφτηκα ποτέ το θέμα της θρησκείας. Στην πατρίδα, δούλευα μαζί με έναν χριστιανό, κάναμε παρέα, πηγαίναμε επισκέψεις ο ένας στο σπίτι του άλλου. Ο άνθρωπος παίζει ρόλο».ΜΑΡΙΑ: «Η μεγάλη ξέρει πια τι ώρα μπαίνουμε και τι ώρα βγαίνουμε, ο μικρός είναι μέσα σε όλα. Μακάρι να τολμήσουν περισσότεροι συνάνθρωποί μας να φιλοξενήσουν οικογένειες προσφύγων».
Προσμονή και αγωνία
«Μακάρι να τολμήσουν και άλλοι»
Επικοινωνώντας με συγγενείς που έχουν διασκορπιστεί σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, ενημερώνονται για τις συνθήκες που επικρατούν. Μάλιστα, οι δυο ενήλικοι νιώθουν ανακουφισμένοι που δεν θα πάνε τελικά στη Γερμανία –ήταν ο αρχικός τους στόχος –γιατί ο εξάδελφος του Καρίμ που βρέθηκε εκεί, αν και έμενε σε camp, λαμβάνοντας ένα μηνιαίο επίδομα, δεν είχε δουλειά, με αποτέλεσμα να γυρίσει απογοητευμένος παράνομα πίσω στην Κωνσταντινούπολη. Ονειρό τους είναι να προσφέρουν στα παιδιά τους μόρφωση και ελπίδα τους να σταματήσει ο πόλεμος για να γυρίσουν πίσω στη Συρία. «Για κάθε άνθρωπο, σαν την πατρίδα δεν υπάρχει άλλος τόπος» σχολιάζει ο Καρίμ. Οσο για τη Χάνα, που μεγαλώνει τα τρία παιδιά τους, θέλει να δουλέψει και πάλι μια μέρα ως μοδίστρα, δουλειά που έκανε προτού παντρευτεί.
Η καινούργια τους οικογένεια στην Ελλάδα, όπως λένε, θα τους λείψει πολύ, μαζί με την πρωινή «Καλημέρα» της οικοδέσποινας, από τη μικρή αυλή έξω από την πόρτα τους, όπου παίζουν τα τρία παιδιά. «Μόλις φτιάξουμε το δικό μας σπιτικό στη Ρουμανία, θέλουμε κι εμείς να τους ανταποδώσουμε τη φιλοξενία» λένε, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον με προσμονή, αλλά και μια μικρή αγωνία να διακρίνεται στο βλέμμα τους.
Ως τότε, τα δυο μικρότερα παιδιά της οικογένειας θα ανεβοκατεβαίνουν τα μεσημέρια στο διαμέρισμα της κυρίας Μαρίας για γέλια και παιχνίδια, μέχρι να κουραστούν κι εκείνη να τους σερβίρει από το δικό της ελληνικό φαγητό για να φάνε. «Η μεγάλη ξέρει πια τι ώρα μπαίνουμε και τι ώρα βγαίνουμε, ο μικρός είναι μέσα σε όλα, αλλά και με το μωρό που στην αρχή δυσκολεύτηκε έχουμε γίνει κολλητές, την πηγαίνω βόλτα με το καροτσάκι της. Θα μου λείψουν πολύ. Μακάρι να τολμήσουν περισσότεροι συνάνθρωποί μας να φιλοξενήσουν οικογένειες προσφύγων» εύχεται η κυρία Μαρία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
