Ο φόβος που τείνει να κυριαρχήσει στην ελληνική κοινωνία δεν περιορίζεται μόνο στα αδύναμα και ανήμπορα μέλη της, όπως περιγράψαμε την προηγούμενη Κυριακή. Ηδη διαβρώνει και τα ισχυρότερα. Η μεσαία τάξη, άλλοτε ενθουσιώδης, ξέγνοιαστη, σπάταλη, προεξοφλώντας καλύτερες μέρες, έχασε σχεδόν απότομα το έδαφος κάτω από τα πόδια της και έφθασε αμήχανα και άγαρμπα να εκφράζει την αγωνία της για το κακό που τη βρήκε, ακόμα και με δημόσιες αλλά άσφαιρες διαμαρτυρίες, καθώς ανεπαισθήτως βρέθηκε εκτός των τειχών, με ένα αύριο σκότους και ερέβους.
Οι προνοητικότεροι φορείς του κεφαλαίου, που πρωτοπορούσαν άλλοτε στις αναπτυξιακές δραστηριότητες, φρόντισαν εγκαιρότερα να τεθούν μακράν του εχθρού. Απέσυραν καταθέσεις για ασφαλέστερα καταφύγια, μετέθεσαν τις οικονομικές έδρες τους ή ακόμα και τις παραγωγικές δραστηριότητές τους εκτός των ελληνικών συνόρων. Οι αφελέστεροι, που έφθασαν να στηρίξουν την για πρώτη φορά στην εξουσία Αριστερά, θρηνούν τώρα επί των ερειπίων στα οποία κατέληξαν αδόξως οι προσδοκίες τους, όπως π.χ. ο κ. Κοντομηνάς και ο αριστερός ινστρούχτοράς του Λαζόπουλος.
Ο ίδιος φόβος ξαφνικά άρχισε να διακατέχει ακόμα και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, που στήριξε φρούδες ελπίδες στο γελαστό παιδί της νέας εξουσίας, το οποίο προσέτρεχε στην ευλογία του μολονότι δήλωνε άθεο! Εκδηλος είναι ο φόβος και στην αίθουσα του Κοινοβουλίου. Παραλύει την προσωπικότητα και τη συνείδηση των βουλευτών των κυβερνώντων κομμάτων που ψηφίζουν «Ναι σε όλα», αναλογιζόμενοι πανικόβλητοι τον πολιτικό αφανισμό και κυρίως τη διαπόμπευση που τους αναμένει από την επερχόμενη κατάρρευση της εξουσίας τους. Ενώ ένας διαφορετικός φόβος έχει αρχίσει να εμφωλεύει στο υποσυνείδητο των βουλευτών της αντιπολίτευσης από το δέος της σχεδόν αδύνατης διαχείρισης ενός καταρρέοντος κράτους και ενός πια γενικευμένης απειθαρχίας λαού που θυμωμένος, σαστισμένος και απελπισμένος ολισθαίνει προς την άρνηση και το γκρέμισμα όσων έχουν απομείνει.
Ο φόβος είναι έκδηλος και στην κορυφή της εξουσίας και των θεσμών, που δεν αφήνει πια έξω ούτε τους ανεξάρτητους ισόβιους δικαστές, καθώς πιέζονται να αγνοούν ακόμα και το Σύνταγμα προκειμένου να αφεθεί ανεξέλεγκτη η εκτελεστική εξουσία στην απεγνωσμένη προσπάθειά της να γίνει καθεστώς Μαδούρο. Η ασυνήθιστη συμπεριφορά της ανώτατης ηγεσίας τους είναι έκδηλη και προκαλεί βαθιά ανησυχία και σε εκείνους που ακόμα δεν έχει παραλύσει ο φόβος. Ενας φόβος διάχυτος στις τάξεις διανοουμένων, καλλιτεχνών και των περισσότερων δημοσιογράφων, που διακατέχονται μάλιστα και από αφόρητη αγωνία για τα καταρρέοντα ασφαλιστικά τους ταμεία, πέρα από την καλπάζουσα ανεργία τους που θα επαυξήσει η ηροστράτεια πολιτική του κ. Τσίπρα στον τηλεοπτικό χώρο. Αποτέλεσμα: υποβαθμίζονται οι κραυγές αγωνίας ακόμα και των πιο προβεβλημένων και αξιοσέβαστων αγωνιστών-συμβόλων της Αριστεράς Μίκη Θεοδωράκη και Μανώλη Γλέζου.
Εις επίρρωσιν αναδύεται ο κίνδυνος να προκύψει από τις τάξεις των εξαθλιωμένων και παγιδευμένων στα σύνορα της χώρας μας προσφύγων και το εκδικητικό Ισλάμ. Ενας κίνδυνος που θα υποδαυλίσει και η αναβίωση των οθωμανικών ονείρων του φανερά πια απειλούντος τα νησιά μας υποψήφιου χαλίφη Ερντογάν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
