«Από τη σιωπή στην άνοιξη»: αυτό είναι το τρίτο έργο του Λεωνίδα Προυσαλίδη που θα ανέβει στη σκηνή. Για τον 40χρονο Θεσσαλονικιό, που ξεκίνησε με ένα πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό του ΚΘΒΕ («Εφτά λογικές απαντήσεις», 2004), η θεατρική γραφή είναι μονόδρομος. Ακολούθησε το «Βαγόνι στα νερά» (2006). Και τα δύο παίχθηκαν στην Αθήνα, στο Απλό Θέατρο του Αντώνη Αντύπα. Τώρα, στο Χορν, η Λίλλυ Μελεμέ ανέλαβε τη σκηνοθεσία, ενώ η σκηνογραφία είναι του Γιώργου Πάτσα.
«Μόνο θέατρο ήθελα να γράψω, χωρίς να αποκλείω άλλες μορφές γραφής. Είχα μια μεγάλη αγάπη για το θέατρο και ο μόνος τρόπος που είχα ήταν να γράψω.
Δεν έχω ποτέ θέμα. Συλλαμβάνω κατευθείαν τους ήρωες. Ξεκινάω και δεν ξέρω πού θα με πάει. Δεν υπάρχει πρόθεση να καταλήξω κάπου. Γράφω ορμώμενος από τη ζωή των ηρώων. Η ζωή τους με οδηγεί –κι ας ακούγεται τόσο φλου… Σίγουρα κλέβω τις ζωές των άλλων αλλά όχι κάποιου συνειδητά και συγκεκριμένα.
Γράφω εν θερμώ. Συλλαμβάνω τους ήρωες κάτω από ορισμένες συνθήκες και με παρασύρει απόλυτα το θέμα. Τότε απολαμβάνω το γράψιμο, μου φαίνεται ενδιαφέρον και γράφω πολύ γρήγορα, με μια βιασύνη να το τελειώσω γιατί δεν μπορώ να ηρεμήσω αλλιώς. Μετά το κρατάω πάρα πολύ καιρό στο συρτάρι. Μπορεί και μια πενταετία. Η δουλειά που γίνεται σ’ αυτό το διάστημα είναι αργή, πολύχρονη. Κυρίως σβήνω, αφαιρώ. Δεν αλλάζει τίποτα στη δομή ή στην τροπή αλλά αφαιρώ.
Εχω γράψει δύο έργα που έχουν παιχτεί και το τρίτο είναι αυτό εδώ. Δεν υπάρχουν άλλα έργα. Υπάρχει μόνον ένα επόμενο.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα ελληνικά θεατρικά έργα ανεβαίνουν. Νομίζω ότι έχει αδικηθεί πολύ το ελληνικό έργο, ότι έχει απαξιωθεί. Δεν του έχουμε φερθεί όπως θα έπρεπε. Και γι’ αυτό φταίνε και οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί. Θεωρούν ανώτερους τους ξένους σύγχρονους. Πιθανόν όμως να φταίμε και εμείς οι συγγραφείς που δεν είμαστε όσο αυστηροί θα έπρεπε να είμαστε με τα έργα μας. Μπορεί να τα παραδίδουμε αβασάνιστα.
Ούτε οι παλιότεροι και σήμερα αναγνωρισμένοι συγγραφείς πέρασαν καλύτερα. Απλώς τότε υπήρχε ο Κουν. Τον δρόμο είχαν ανοίξει κυρίως ο Καμπανέλλης και λίγο πριν ο Σεβαστίκογλου.
Δεν γίνεται το ελληνικό έργο να είναι είδος έργου, να αντιμετωπίζεται σαν να έχει ανάγκη στήριξης. Ανήκει στη σύγχρονη ευρωπαϊκή δραματουργία.
Προσωπικά πιστεύω στη συνεργασία συγγραφέα και σκηνοθέτη, κυρίως δε στο πρώτο ανέβασμα. Και με τους ηθοποιούς. Προσωπικά βιώνω μια ιδανική συγκυρία στο θέατρο Χορν.
Στο «Από τη σιωπή στην άνοιξη» κεντρικοί ήρωες είναι δίδυμα αδέλφια που αγαπούν το θέατρο, την όπερα και ζουν έγκλειστοι σε ένα διώροφο νεοκλασικό με κήπο. Ολα αλλάζουν όταν εισβάλλει μια γυναίκα στη ζωή τους. Αν και είναι απόλυτα ρεαλιστικό στη δομή του, είναι το λιγότερο ρεαλιστικό έργο που έχω γράψει. Μιλάει όμως πάντα για την πραγματικότητα.
Το έργο το διάβασε ο Γιάννης Φέρτης και ήθελε να το κάνει –πάνε τρία χρόνια. Επρεπε ωστόσο να βρεθεί ένα αντίπαλο δέος, ένας ηθοποιός αντίστοιχου βεληνεκούς και υποκριτικής δύναμης. Και ευτυχώς βρέθηκε στο πρόσωπο του Νικήτα Τσακίρογλου. Ηταν τρομερή τύχη αυτό, όπως και η σύμπραξη της Κατερίνας Λέχου. Γιατί είναι ένα έργο ηθοποιών και οι ηθοποιοί μπορούν να το απογειώσουν.
Η σιωπή στο θέατρο είναι ένα τεράστιο θέμα. Είναι ένα δεύτερο κείμενο. Και το δικό μου έργο έχει άπειρες. Ο ήρωας πάνω στη σκηνή υπάρχει κυρίως όταν ακούει».
info:
Πρεμιέρα την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου (21.00) στο θέατρο Δημήτρης Χορν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
