Αν το καθήκον των δικαστών είναι να πιάνουν το σφυγμό της κοινωνίας, όπως είπε ο Πρόεδρος του ΣτΕ Ν. Σακελαρίου μετά την – ανορθόδοξη και άκρως παρεξηγήσιμη από κάθε άποψη – χθεσινή συνάντηση της ηγεσίας της Δικαιοσύνης με τον Πρωθυπουργό, τότε το σύμβολο της Δικαιοσύνης δεν θα ήταν η ζυγαριά αλλά το στηθοσκόπιο ή ο μετρητής καρδιακών παλμών.
Ο κόσμος θεωρεί ότι δουλειά των δικαστών είναι να απονέμουν δικαιοσύνη με βάση το σύνταγμα και τους νόμους της χώρας όπου ασκούν το λειτούργημά τους. Ιδιαίτερα δε σε περιόδους κρίσεων και αναταραχής -σαν τη σημερινή- κατά τις οποίες ο κόσμος άγεται και φέρεται από το συναίσθημα της στιγμής Και σε κάποιες περιπτώσεις μειονοτήτων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων συγκεκριμένων κατηγοριών πολιτών μάλιστα, να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους στο λαϊκό αίσθημα ή τον σφυγμό της κοινωνίας .
Αν η κύρια έγνοια των δικαστών ήταν ο σφυγμός του κόσμου , δεν θα τοποθετούνταν στα δικαστήρια σχολαστικοί και νηφάλιοι άνθρωποι με βαθιά γνώση και κατανόηση των νόμων αλλά επαγγελματίες της στατιστικής και των πολιτικών δημοσκοπήσεων σαν τον Νικολακόπουλο, ή τον Ρουτζούνη.
Και βέβαια ο νόμος Παππά θα είχε ήδη καταπέσει αφού δεν υπάρχει ούτε μία δημοσκόπηση που να συμφωνεί στον περιορισμό της πολυφωνίας και στη μείωση του αριθμού των τηλεοπτικών αδειών σε τέσσερις -ακόμη και στη δημοσκόπηση της «Αυγής» μόνο το 7 % των ερωτηθέντων ήθελε τέσσερα κανάλια ενώ περίπου το 65% ζητούσε πάνω από 5 και έως 20 κανάλια!
Προφανώς κάτι άλλο ήθελε να πει ο ανώτατος δικαστής ο οποίος όμως ανέβαλε την συνεδρίαση του ΣτΕ της προηγούμενης Δευτέρας για την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών χρησιμοποιώντας πάνω- κάτω μια ανάλογη επιχειρηματολογία .Είπε ουσιαστικά ότι το κλίμα το οποίο επιχειρείται να διαμορφωθεί από δημόσιες τοποθετήσεις και εκδηλώσεις για την υπόθεση των καναλιών δεν επιτρέπει μια νηφάλια διάσκεψη της Ολομέλειας του ΣτΕ , προκαλώντας την έντονη αντίδραση συναδέλφων του και τις παραιτήσεις δυο αντιπροέδρων της Ένωσης Δικαστών.
Ωστόσο το ΣτΕ καλείται να αποφασίσει κατά πόσο είναι συνταγματική η όχι απόφαση της κυβέρνησης να παρακάμψει το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών όταν μάλιστα το Σύνταγμα προβλέπει ότι μόνο το ΕΣΡ είναι αρμόδιο για τον έλεγχο της τηλεόρασης.
Πάνω στο συγκεκριμένο ειδικό συνταγματικό θέμα – ποιες ακριβώς μπορεί να είναι ο σφυγμός της κοινωνίας που πρέπει να αφουγκραστεί ο δικαστής πριν καταλήξει στην απόφασή του;
Είναι φανερό ότι κάποιοι που δεν θέλουν να ζυμώσουν , δέκα μέρες κοσκινίζουν…
