Υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο

Ο κυνισμός με τον οποίο αντιμετωπίζει η «παρέα του Μαξίμου» την υπόθεση με τις τηλεοπτικές άδειες και όσα συνέβησαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας ξέρετε τι θυμίζει; Τον μυλωνά και τον βασιλιά Φρειδερίκο με τη μνημειώδη φράση του «υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο». Μου την υπενθύμισε ο πρώην υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος και ιδού πώς έχει η ιστορία για να διαπιστώσετε και εσείς τις ομοιότητες.

Στην Πρωσία του 18ου αιώνα ο βασιλιάς Φρειδερίκος περνούσε τα καλοκαίρια του στα θερινά ανάκτορα του Sans Souci («χωρίς σκοτούρες») κοντά στο Πότσδαμ. Εκεί ο τοπικός ανεμόμυλος έκανε θόρυβο που ενοχλούσε τον Φρειδερίκο διαταράσσοντας την ηρεμία και την ησυχία του. Απαίτησε λοιπόν την εξαγορά του ανεμόμυλου. Ο μυλωνάς αρνήθηκε να τον πουλήσει στον βασιλιά και εκείνος τον απείλησε ότι θα τον πάρει με τη βία. Τότε ο μυλωνάς εκστόμισε την παροιμιώδη φράση που έμεινε στην Ιστορία: «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο».

Πρωτοφανή πράγματα, όπως μάθατε, συνέβησαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ). Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανωτάτου αυτού δικαστηρίου ο πρόεδρος του Σώματος αναγκάστηκε να διακόψει τη διάσκεψη (που αφορούσε την αντισυνταγματικότητα ή μη του διαγωνισμού για τη χορήγηση τηλεοπτικών αδειών) επικαλούμενος αδυναμία ολοκλήρωσης της συνεδρίασης. Και ξέρετε με ποια δικαιολογία; Λόγω εξωγενών επηρεασμών του Σώματος. Και βεβαίως, όπως επισημαίνει και ο τομεάρχης Δικαιοσύνης της ΝΔ Κ. Τζαβάρας, γεννάται το ερώτημα: Αραγε οι δικαστές θα έπρεπε να ζουν σε μια γυάλα απομονωμένοι από τον δημόσιο βίο; Χωρίς επαφή με τα προβλήματα και τα μείζονα θεσμικά ζητήματα που γεννά η λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, για να είναι σε θέση, κατά την άποψη του κ. προέδρου, να ολοκληρώσουν μια τόσο σοβαρή διάσκεψη;

Τόσο σοβαρή ήταν η νομική διάσταση που θα έδινε το ΣτΕ που την περίμενε πώς και πώς όχι μόνο ο νομικός και πολιτικός κόσμος αλλά κυρίως οι επενδυτές που είτε έχουν προσφέρει τα χρήματά τους είτε σκέφτονται να συμμετάσχουν σε διαδικασίες παραχώρησης δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες. Αραγε η χώρα επί των ημερών της αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται σε θεσμική αποσύνθεση;

Στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία ουδείς πολιτικός αρχηγός θα ήθελε να βρισκόταν στη θέση του Αλ. Τσίπρα. Παρά το γεγονός ότι τα περίφημα επικοινωνιακά του Μεγάρου Μαξίμου που έρχονταν με τη γνωστή μορφή των e-mail εμφάνιζαν τον Πρωθυπουργό έτοιμο να «στήσει στον τοίχο τον Κυριάκο Μητσοτάκη», ο κ. Τσίπρας, ειδικά στην τριτολογία του, φάνηκε «αποσυντονισμένος». Αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι η ομιλία Μητσοτάκη ήταν καθαρή και ευθεία. Και το σημαντικότερο, παραδέχθηκε επίσης ότι αποτελεί βάση διαλόγου. Ορισμένοι μάλιστα διέκριναν ότι είναι η πρώτη φορά που αναγνώρισε τον κ. Μητσοτάκη ως βασικό αντίπαλο και με τα λόγια θέλησε να στηρίξει την οικοδόμηση του νέου διπολισμού ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία.

Θυμάστε έναν κύριο που κυκλοφορούσε στο Κοινοβούλιο με σαγιονάρες, φορώντας μαζί και τις κάλτσες του; Μας τον είχε κουβαλήσει στην Ελλάδα η Ζωή Κωνσταντοπούλου όταν ήταν Πρόεδρος της Βουλής για να μας διαγράψει το χρέος. Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ ότι ο εν λόγω κύριος ονόματι Ερικ Τουσέν κυκλοφορεί σήμερα ανά την Ευρώπη και βάζει όρους στον Αλ. Τσίπρα, τον οποίο χαρακτηρίζει «συνθηκολόγο», λέγοντάς του τι πρέπει να πράξει αν θέλει να ονομάζεται η κυβέρνησή του «κυβέρνηση της Αριστεράς». Δείτε τώρα τι γλιτώσαμε αν επικρατούσαν οι προτάσεις αυτού του κυρίου, τις οποίες, να θυμίσω, είχε παρουσιάσει δόξη και τιμή και στο Κοινοβούλιο παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλου, σύσσωμης της κοινοβουλευτικής ομάδας της πρώτη φορά Αριστεράς και βεβαίως παρουσία του ανεκδιήγητου Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος και τον χειροκρότησε θερμά. Τότε κανείς δεν σηκώθηκε να του πει «τι ανοησίες λες, κύριέ μου, πήγαινε από εκεί που ήρθες» αλλά τον άφησαν να περιφέρει τις προτάσεις του σε διάφορα ευρωπαϊκά φόρα. Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα βρέθηκε στο Μπιλμπάο, εν μέσω ευήκοου ακροατηρίου. Από εκεί λοιπόν κάλεσε τον κ. Τσίπρα…

…να πάψει να υπακούει στην Ευρωπαϊκή Ενωση, να αρνηθεί την ισοσκέλιση του προϋπολογισμού, να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, να ελέγξει τις κινήσεις κεφαλαίων, να κοινωνικοποιήσει όλες τις τράπεζες και να στείλει φυλακή τους τραπεζίτες, τους οποίους, όπως απεφάνθη, θεωρεί μοναδικούς υπευθύνους για την τραπεζική κρίση. Ακόμη, να δημιουργήσει ένα συμπληρωματικό νόμισμα, είτε μείνει είτε βγει από την ευρωζώνη, και να καλέσει σε λαϊκή κινητοποίηση όλες τις χώρες της Ευρώπης (κάτι σαν επανάσταση, δηλαδή, αλλά δεν λέει το πώς, αν και του κ. Τσίπρα του άρεσε αυτή η ιδέα, αφού λέει συχνά ότι θα σώσει και την Ευρώπη). Επιπλέον του ζητεί να μεταρρυθμίσει τη φορολογία και να πάρει πίσω τη δημόσια περιουσία από τους ιδιώτες αγοράζοντάς την συμβολικά με ένα ευρώ (ή 300 δραχμές). Να μειώσει τον χρόνο εργασίας χωρίς μείωση μισθών, να καταργήσει συλλήβδην τους αντικοινωνικούς νόμους, να ρυθμίσει τα ιδιωτικά χρέη και κυρίως τα χρέη των ενυπόθηκων δανείων και πολλά άλλα. Τώρα, θα πείτε, με πόσα από τα ανωτέρω δεν φλέρταρε η παρούσα κυβέρνηση; Επεσε όμως πάνω στις απαιτήσεις των δανειστών, προσγειώθηκε στη σκληρή πραγματικότητα και μας φόρτωσε και τρίτο, σκληρότερο Μνημόνιο.

Κινήσεις πολιτικές δεν κάνουν μόνο τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Κάνουν, μαθαίνω, και οι νοσταλγοί του ναζισμού και φασισμού, το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Ο Νίκος Μιχαλολιάκος αισθάνεται ότι μπορεί να διευρύνει το ακροατήριο του κόμματός του και αναζητεί ανά την Ελλάδα πανεπιστημιακούς του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου με σκοπό να τους πείσει να ενταχθούν στα ψηφοδέλτιά του. Κύριος στόχος του είναι να αντλήσει νέους ψηφοφόρους αλλά και να φέρει στις τάξεις της Χρυσής Αυγής πιο μετριοπαθείς εθνικιστές. Τον συντονισμό τον έχει αναλάβει ο δικηγόρος, αδελφός του «αρχηγού» Τάκης Μιχαλόλιας. Ισως έτσι να πετύχει και το κόμμα την άρση της χρηματοδότησης. Θέμα που καίει ιδιαιτέρως τον κ. Μιχαλολιάκο. Τώρα αν θα τα καταφέρει είναι άλλη ιστορία. Προς το παρόν όλοι αυτοί στους οποίους απευθύνεται του λένε «να δούμε πρώτα πώς θα καταλήξει η δίκη της Χρυσής Αυγής», που κατηγορείται ως εγκληματική οργάνωση.

Αξέχαστο θα μείνει το ακροατήριο που παρακολούθησε την ομιλία του προχθές στο Ιδρυμα Καραμανλή στον γάλλο διανοούμενο Ζιλ Κεπέλ, ειδικό σε θέματα ισλαμισμού. Και ξέρετε γιατί; Οι ακροατές τον χειροκροτούσαν θερμά (σε μια επιστημονική ομιλία, ενδιαφέρουσα μεν, πλην όμως κάπως βαρετή) μόνο όταν άκουγαν να προφέρει το όνομα του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Δεν ήξερε ο ίδιος τι συνέβαινε. Και συνέχιζε να λέει Μητσοτάκης και έπεφτε χειροκρότημα. Απορημένος τους κοίταζε, αλλά δεν ρωτούσε κιόλας o άνθρωπος να μάθει το γιατί. Οταν τελείωσε την ομιλία του ρώτησε. Και τότε κατάλαβε. Δεν έλεγε σκέτο «Μητσοτάκης» αλλά… «Le premier ministre Grec Kyriakos Mitsotsakis».