Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, ξαφνικά προέκυψε, 63 χρόνια μετά την υπογραφή της, θέμα αμφισβήτησης της Συνθήκης της Λωζάννης από τον νέο «σουλτάνο» της νεοοθωμανικής Τουρκίας. Οχι βέβαια ότι όλα αυτά τα χρόνια –και κυρίως από το 1973 και μετά –όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δεν έχαναν την ευκαιρία να υπονομεύουν το νομικό καθεστώς του Αιγαίου, οδηγώντας έτσι ακόμη και στα πρόθυρα του πολέμου τις σχέσεις τους με την Ελλάδα. Είναι όμως η πρώτη φορά που αρχηγός τουρκικού κράτους αμφισβητεί ευθέως τη σημασία της Λωζάννης για τη χώρα του. Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με τη Συνθήκη αυτή η Τουρκία κατοχύρωσε την ανεξαρτησία της και την εδαφική της ακεραιότητα, που είχε προηγουμένως υπονομεύσει η Συνθήκη των Σεβρών. Και είναι ο ίδιος ο αλλοπρόσαλλος Ταγίπ Ερντογάν που είχε αναγνωρίσει το γεγονός αυτό μόλις τον περασμένο Ιούλιο, στην επέτειο για την υπογραφή της Συνθήκης.
Τι συνέβη λοιπόν και άλλαξε τώρα στάση; Οτι συνεχίζει να αμφισβητεί την ελληνικότητα των ελληνικών νησιών δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Το ίδιο έκαναν και όλοι οι προηγούμενοι τούρκοι ηγέτες, αρκετοί μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη ένταση. Διότι θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι επί Ερντογάν –και παρά τις συνεχιζόμενες αμφισβητήσεις –οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν έφθασαν ποτέ σε επικίνδυνο σημείο, όπως συνέβη αρκετές φορές από το 1973 και μετά, επί κεμαλικών μάλιστα κυβερνήσεων. Και είναι αυτούς τους κεμαλικούς που θέλει τώρα να υπονομεύσει ο νέος «σουλτάνος», για να ολοκληρώσει τα νεοοθωμανικά του οράματα. Ποιος άλλος, λοιπόν, καλύτερος στόχος από το να πλήξει ευθέως τον θεμέλιο λίθο της κεμαλικής Τουρκίας που αποτελεί η Συνθήκη της Λωζάννης; Γι’ αυτό και ξεσηκώθηκε εναντίον του σύσσωμη η κεμαλική αντιπολίτευση, η οποία όμως στερείται σήμερα ηγεσίας ικανής να αντισταθεί στα σχέδια Ερντογάν.
Σχέδια τα οποία εδώ και χρόνια με μεγάλη υπομονή και μεθοδικότητα καταστρώνει για να εξαφανίσει το κεμαλικό κράτος και να επαναφέρει τις οθωμανικές αντιλήψεις, προσαρμοσμένες βέβαια στη σημερινή εποχή. Πολύτιμος σύμμαχος στην πορεία αυτή υπήρξε ο περιώνυμος ιεροκήρυκας Φετουλάχ Γκιουλέν (με τον οποίο προφανώς δεν τα βρήκαν στη νομή της εξουσίας) και τώρα κατηγορείται ως υποκινητής του πραξικοπήματος που έδωσε τη χρυσή ευκαιρία στον Ερντογάν να απαλλαγεί από τους αντιπάλους του με μαζικές συλλήψεις και απολύσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Ολα αυτά δεν αναιρούν φυσικά τις μόνιμες τουρκικές βλέψεις στο Αιγαίο, αλλά δεν θα πρέπει να ερμηνευθούν μόνον κάτω από αυτό το πρίσμα. Γι’ αυτό και η Ελλάδα θα πρέπει να αντιδράσει με ιδιαίτερη προσοχή και υπευθυνότητα, ώστε να αποφευχθεί μια ακόμη επικίνδυνη κρίση, στη σημερινή μάλιστα συγκυρία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
