Στα δύο «υπαρξιακά» ερωτήματα για την Αριστερά που έθεσε τις προάλλες ο Αντώνης Λιάκος («Εφημερίδα των Συντακτών», 29.8.2016), αν δηλαδή η Αριστερά «έχει ρόλο με αξιώσεις διακυβέρνησης» και αν «αναστοχάζεται το δικό της ιστορικό συμβιβασμό σε ένα κόμμα γκραμσιανού τύπου», ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμη απαντήσει, αφήνοντας προφανώς για τον ιστορικό το αγώνισμα της εξιστόρησης –το οποίο για τον ιστορικό Λιάκο προμηνύεται ιδιαιτέρως δύσκολο λόγω της διπλής ιδιότητάς του: «πολίτης» αυτής της χώρας και συγχρόνως «οπλίτης» του υπουργείου Παιδείας.
Ως προς τα ερωτήματα του Λιάκου, κρατώ τον «υπαρξιακό» τους χαρακτήρα, συμπεριλαμβανομένης όμως και μιας ψυχαναλυτικής παραμέτρου την οποία αποφεύγουν συνήθως οι αριστεροί. Μιας δηλαδή σαδομαζοχιστικής συνιστώσας, ξένης στους αγωνιστές της Αριστεράς, αλλά οικείας στους εναπομείναντες διανοούμενούς της, που τους ενδιαφέρει το «Οικονομικό ζήτημα του μαζοχισμού», κυρίως τώρα που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η Αριστερά, αλλά οι αριστεροί. Ο Λιάκος αποφεύγει να τους κατονομάσει, παρότι την «ηγεμονία» τους τη συναρτά με «ενέργειες εν ονόματι του συνόλου, της καθολικότητας των δικαιωμάτων και της ισότητας». Διότι, χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, η «ηγεμονία» σημαίνει δυστυχώς προώθηση και εν συνεχεία απόρριψη του Καλογρίτσα. Αλλως: συγκυβέρνηση με τον Καμμένο.
Και προφανώς η ασυγχρονία του ΣΥΡΙΖΑ με τον εαυτό του, ή η αναντιστοιχία της κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ –ακόμη και αν τις δικαιολογεί ο Μπαλτάς ως ήττα -, δύσκολα (συν)καλύπτει ένα υπαρξιακό ερώτημα περί του παρόντος που η βιωτική μέριμνα όλων μας δεν επιτρέπει να το υπερβούμε με τον μεσσιανικό τρόπο που προτείνει ο Μπαντιού (από το Παρίσι).
Και τούτο διότι η Αριστερά ως κυβέρνηση υπόκειται, όπως κάθε διακυβέρνηση, σε ό,τι ο Μπένγιαμιν αποκαλεί «θεϊκή βία», για την οποία δεν θα μάθουμε ποτέ αν την υπογράφει ο Θεός ή ο διάβολος.
Αυτή η «θεϊκή βία» είναι ένα «φυσικό προϊόν», εάν ο Θεός είναι η Φύση. Φύση δηλαδή, μιας libido dominandi, ενός ενστίκτου για κατίσχυση της οποίας η νομιμότητα τις περισσότερες φορές εμφανίζεται ως δικαιολογία.
Να τι αναγνωρίζω ως το κατεξοχήν υπαρξιακό πρόβλημα της κυβερνώσας Αριστεράς: ό,τι τη θεμελιώνει μέλλει να έλθει μέσω της (νόμιμης) βίας του Κράτους. Και επιπλέον, της διαπλοκής στην περίπτωση του καπιταλιστικού Κράτους.
Αλλά τι άλλο από ένα θεολογικό λογοπαίγνιο μπορεί να δείξει καθαρά τι ακριβώς συμβαίνει εδώ: Deus sive Natura.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
