11 ερωτήσεις στον Αντώνη Καφετζόπουλο

Πρωταγωνιστείτε στην «Αριστοφανιάδα», μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, βασισμένη σε πρόταση της ομάδας «Ιδέα». «Πρόκειται για µια παραλλαγή στο θέµα των «Bατράχων». Στο δικό µας έργο, ο Αριστοφάνης είναι αυτός που κατεβαίνει στον κάτω κόσµο. Πεθαίνει πάνω στην πρόβα και ο Αδης τού θέτει όρους για το πώς θα παίξει τα έργα του αν θέλει να επιστρέψει και να ολοκληρώσει την κωµωδία του. Τελικοί κριτές του, όµως, θα είναι επιφανείς ρόλοι από όλη την ιστορία του θεάµατος».

Αγαπάτε τον Αριστοφάνη; «Αγαπώ τον σουρεαλισµό του. Στην «Ειρήνη», ένα σκαθάρι ταΐζεται µε σκατόµπαλες προκειµένου να πετάξει µέχρι τον Ολυµπο. Ασκεί χειρουργική κριτική στην ανθρώπινη κατάσταση. Υπήρξε, βέβαια, και άδικος. Στις «Nεφέλες» αποδίδει στον Σωκράτη τις ίδιες κατηγορίες µε τις οποίες καταδικάστηκε πέντε χρόνια αργότερα».

Η κωμωδία ή το δράμα είναι πιο δύσκολο; «Στην κωµωδία πληρώνεις επιτόπου. Δεν µπορείς να απαιτήσεις από το κοινό να πάει σπίτι του και να σκεφθεί τι καλά που έπαιξες τον Ριχάρδο. Αν το κερδίσεις, θα το κερδίσεις εκείνη την ώρα».

Εχετε πει ότι δεν θα έπρεπε να γίνονται παραστάσεις στην Επίδαυρο. «Είναι χώρος αρχαιολογικός. Γιατί δεν κάνουµε συναυλίες στον Παρθενώνα; Το ίδιο λέω και για άλλους χώρους. Στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων πήγαµε και στη δεκαετία του 1970 ρίξαµε κονίαµα για να κάθονται οι θεατές».

Υπάρχει, όμως, και η μαγεία αυτών των χώρων… «Φέτος έπαιξα στο Θέατρο της Αρχαίας Μεσσήνης. Πριν αρχίσουµε επί τρία τέταρτα χάζευα τον χώρο. Αυτό δεν σήµαινε ότι µετά έπρεπε να παίξω θέατρο. Μπορούσα να µαγευτώ ως επισκέπτης».

Στην Ελλάδα λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας; «Θυµάµαι όταν δήλωσα ότι πρέπει να κάνουµε πάρτι που οι γείτονές µας θέλουν να λέγονται Μακεδόνες, έπεσαν να µε φάνε. Εχω αποφύγει να πω πράγµατα που πίστευα όχι γιατί φοβόµουν, αλλά επειδή σκεφτόµουν ότι θα αναγκαζόµουν να συνοµιλώ επάνω σε παρεξήγηση. Παλαιότερα, κάποιοι στο θέατρο δεν έλεγαν καν τι οµάδα είναι µήπως χάσουν µέρος του κοινού».

Η διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών πώς σας φάνηκε; «Παρωδία: τύποι να µπαίνουν µε στρώµατα, λες και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να εξασφαλίσεις το αδιάβλητο, παρά κρατώντας ανθρώπους άυπνους. Επί της ουσίας, κανένας δεν οφείλει να ζητήσει από κανέναν άδεια για να ανοίξει κανάλι. Αυτό που πουλά η ελληνική κυβέρνηση είναι συχνότητες. Αυθαιρέτως όρισε να πουλήσει τέσσερις. Πρόκειται για την πιο ολιγαρχική πράξη του ΣΥΡΙΖΑ».

Παραιτηθήκατε από αντιδήμαρχος Αθηνών. Μετανιώσατε που ασχοληθήκατε με την πολιτική; «Οχι. Απλώς δεν τα βρήκαµε µε τον Γιώργο Καµίνη. Εγώ αισθανόµουν ότι θα µπορούσε κάτι να γίνει. Εκείνος σκέφτεται πολύ πιο συντηρητικά, όχι µε την έννοια της ιδεολογίας, αλλά µε την έννοια του πρακτέου. Θα έπρεπε να είχε αφήσει το στίγµα του ύστερα από µιάµιση θητεία. Δεν συµβαίνει κάτι τέτοιο».

Είχατε υποστηρίξει θερμά και το Ποτάμι… «Δεν ήµουν ποτέ αυτό που ονοµάζει ο Σταύρος Θεοδωράκης «εθελοντής». Απλώς ήµουν µέλος της Επιτροπής Διαλόγου και θεωρητικά ακόµη είµαι. Αναγνωρίζω ότι στο Ποτάµι υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι».

Γιατί ωστόσο τα ποσοστά του έπεσαν; «Το εγχείρηµα πέτυχε στην αρχή, καθώς κατάφερε να δηµιουργήσει την προσδοκία ενός τρίτου πόλου. Απέτυχε, όµως, παταγωδώς οργανωτικά».

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει για το θέατρο; «Μια φορά, συζητώντας µε τη Λαµπέτη, µου λέει «Αυτές τις λέξεις του κειµένου θα τις κόψω αύριο, δεν θα τις πω. Στη σκηνή δεν µπορούµε να λέµε όπως στη ζωή πράγµατα περιττά. Καθετί πρέπει να έχει το νόηµά του. Και σε αυτές δεν βρίσκω κανένα νόηµα». Ηταν η καλύτερη έµµεση συµβουλή που έχω ακούσει». l