Ωρες ευθύνης για τη Δημοκρατική Παράταξη!

Η εμπλοκή αυτές τις μέρες στις διεργασίες για τη συγκρότηση της Ενιαίας Δημοκρατικής Παράταξης οδηγεί και πάλι σε βαθιά απογοήτευση τους δημοκρατικούς πολίτες. Η ανταλλαγή διαφόρων επιστολών, ανακοινώσεων, δηκτικών σχολίων, τοποθετήσεων και «διαρροών» ανάμεσα στο ΠαΣοΚ και το Ποτάμι είναι εικόνα μιας άκομψης και ανεπίτρεπτης δημόσιας δήθεν διαπραγμάτευσης, χωρίς φυσικά τον ξενοδόχο.

Ωσάν να πρόκειται περί προκαταρκτικής άσκησης για επίρριψη ευθυνών εν όψει ορατής αποτυχίας και οριστικού ναυαγίου.

Βλάπτουν όμως όλα αυτά σοβαρά την υπόθεση ενθαρρύνοντας φυγόκεντρες τάσεις. Υπονομεύουν την απαραίτητη εμπιστοσύνη. Δημιουργούν αναπόφευκτα την εντύπωση ότι το όλο εγχείρημα συμπυκνώνεται, για μην πω εκφυλίζεται, στην εκλογή «αρχηγού», που υποτίθεται ότι θα λύσει τα πάντα διά της μαγικής ράβδου.

Παρέχεται η εντύπωση ότι αναζητούνται προσχήματα και υπεκφυγές με επικοινωνιακά τεχνάσματα εν όψει των δύσκολων αλλά απολύτως αναγκαίων αποφάσεων που πρέπει όλοι να πάρουν.

Φαίνεται να λησμονείται ότι ο κύκλος των υποψηφιοτήτων δεν είναι κλειστός και ότι ουδείς μπορεί να γνωρίζει μετά βεβαιότητος την ετυμηγορία και τα καπρίτσια της «αρχηγικής» κάλπης.

Την ίδια στιγμή ορισμένοι παραμένουν σιωπηλοί, άλλοι προσπαθούν να εκμαιεύσουν εύνοιες και στήριξη ιστορικών, σεβαστών προσωπικοτήτων του χώρου, ενώ άλλοι, αμέτοχοι στις διαδικασίες που προηγήθηκαν, σπεύδουν «εκ των υστέρων» και εκ του ασφαλούς να λάβουν θέσεις για κάθε ενδεχόμενο.

Εάν η κατάσταση αυτή δεν είναι τραγελαφική, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

Στις αρχές Ιουλίου η Επιτροπή Διαλόγου και Θέσεων για τις Προοδευτικές Μεταρρυθμίσεις έδωσε στη δημοσιότητα το Κοινό Πόρισμά της. Θα έπρεπε κανονικά να αποτελέσει το πολιτικό εφαλτήριο για τις περαιτέρω αναγκαίες κινήσεις. Κι όμως αγνοήθηκε!

Εχω διατυπώσει δημόσια (5 Ιουλίου, www.protagon.gr) και με σαφήνεια τις απόψεις μου. Εχω προτείνει τον Οδικό Χάρτη που μπορεί κατά τη γνώμη μου να μας οδηγήσει σε αποτέλεσμα, με πνεύμα συνεργασίας και ενότητας, όχι αντιπαράθεσης και σύγκρουσης.

Προέταξα την ανάγκη κάποιας λογικής περιόδου ώσμωσης, συνεργασίας εντός και εκτός Βουλής, δέσμη μέτρων οικοδόμησης αμοιβαίας εμπιστοσύνης τρόπον τινά, πριν από την εκλογή της ηγεσίας από τη βάση.

Δυστυχώς η διαδικασία που ακολουθείται περιορίζει το θέμα σε «αρχηγική» διαμάχη ενώ υπάρχουν και άλλα σοβαρά ζητούμενα. Γι’ αυτό πρότεινα και προτείνω ξανά:

1. Δήλωση σαφούς πολιτικής βούλησης για τον Τελικό Στόχο. Θα πρόσθετα και κοινής εκλογικής καθόδου σε περίπτωση εκλογικού αιφνιδιασμού.

2. Συγκρότηση ΤΩΡΑ με συμφωνία αντιπροσωπευτικού Πολιτικού Συμβουλίου στελεχών του χώρου, συμπεριλαμβανομένων των επικεφαλής των κομμάτων, κινήσεων κ.τ.λ., που δεν θα λειτουργεί στη βάση συσχετισμών ή πλειοψηφιών και μειοψηφιών αλλά στη βάση συναίνεσης. Η συγκρότηση του συλλογικού πολιτικού αυτού οργάνου είναι συμβολική μεν, πλην μεγάλης σημασίας πολιτική κίνηση που εμπεριέχει τη δέσμευση όλων να υπηρετήσουν τον κοινό σκοπό.

3. Κοινή δράση των Κοινοβουλευτικών Ομάδων και των δύο χώρων εντός και εκτός Βουλής.

4. Μεγάλη πανελλαδική εξόρμηση με ενωτικές ανοιχτές συγκεντρώσεις.

5. Εκλογή ηγεσίας από τη βάση.

6. Ιδρυτικό συνέδριο.

Θεωρώ τα πολιτικά αυτά βήματα απαραίτητα για να δοθεί ένα σαφές, ισχυρό, ενωτικό και δεσμευτικό μήνυμα.

Τα θέματα στα οποία υπάρχουν κάποιες διαφορές σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αποτελούν ανυπέρβλητο ή προσχηματικό εμπόδιο.

Πρέπει να συμβάλουμε όλοι στην εκτόνωση της κατάστασης και στην εξεύρεση κοινά αποδεκτών λύσεων, έστω και ενδιάμεσων αν χρειαστεί, έστω και μεταβατικών. Διότι δεν έχουμε την πολυτέλεια της χρονοτριβής, της αναβολής και κυρίως της αποτυχίας.

Ελπίζω όλες οι πλευρές να αντιλαμβάνονται ότι παραμένοντας καθεμιά στον δικό της πολιτικό μικρόκοσμο, εμμένοντας σε υπερφίαλες επιδιώξεις ή καιροσκοπικούς υπολογισμούς, αργά ή γρήγορα θα γίνουν εύκολη λεία του διπολισμού.

Η χώρα έχει κατεπείγουσα ανάγκη από τη συγκρότηση της μεγάλης παράταξης. Ως άξονα ισορροπίας, πολιτικής σταθερότητας και εγγύησης καλής και προοδευτικής διακυβέρνησης. Εχει ανάγκη από έναν νέο και ανανεωμένο πολιτικό φορέα που θα ξαναφέρει την ελπίδα και τη ρεαλιστική προοπτική στον τόπο. Τη στιγμή μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει δημοσκοπικά, η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει στάσιμη και οι πολίτες, βιώνοντας την παταγώδη διάψευση της εθνολαϊκιστικής κίβδηλης επαγγελίας, απέχουν, αποστασιοποιούνται, απαξιώνουν και λοιδορούν ακόμα περισσότερο το πολιτικό σύστημα.

Χρειάζεται να δώσουμε σκληρές πολιτικές μάχες όχι για να περισώσουμε πενιχρά οφίκια αλλά για να δημιουργήσουμε ένα λαϊκό και μεταρρυθμιστικό πολιτικό κίνημα για την ανόρθωση της χώρας. Να απαγκιστρώσουμε τους πολίτες από τον λαϊκισμό.

Εχουμε μπροστά μας έναν μαραθώνιο, όχι έναν ανέμελο περίπατο.

Είναι ώρες ευθύνης και ορθών αποφάσεων για όλους. Η υπομονή των πολιτών του χώρου εξαντλείται. Η ετυμηγορία τους θα είναι αδυσώπητη για όσους λιποτακτήσουν από τις ευθύνες τους.

Ο πολιτικός χρόνος τελειώνει. Το παράθυρο ευκαιρίας κλείνει ερμητικά.