Η Ιστορία δεν συγχωρεί. Και, εν προκειμένω, η Ιστορία είναι ξεκάθαρη: το τέρας που δημιούργησε η επιπολαία, βαθιά αντιευρωπαική ψευδεπίγραφη ηγεμονική πολιτική του Βερολίνου όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης με κύριο θύμα την Ελλάδα – αλλά όχι μόνον αυτήν – τώρα πλέον μεγάλωσε, δυνάμωσε, διεκδικεί και στρέφεται κατά των ίδιων των δημιουργών του. Και απειλεί να τους καταβροχθίσει μαζί με ότι απέμεινε από την καρικατούρα ενωμένης Ευρώπης που οι ίδιοι επί χρόνια κατασκεύασαν, αντί να προσπαθούν να οικοδομήσουν μια αληθινή και τίμια ένωση σαν αυτή που παρέλαβαν από τους προκατόχους τους και που λειτουργούσε μέχρι και τα πρώτα χρόνια μετά τη Γερμανική ενοποίηση, η οποία, δυστυχώς, τους πήρε τα μυαλά…
Τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών στη Γερμανία συνιστούν κολοσσιαία νίκη των ακροδεξιών δυνάμεων της χώρας, οι οποίες εκτινάχθηκαν μεν με το προσφυγικό, αλλά, πριν από αυτό, γεννήθηκαν μέσα από την επιθετική ρητορική και, κυρίως, από τη βαθύτερη αντίληψη την οποία η ίδια η γερμανική κυβέρνηση επί χρόνια σιωπηρά αλλά συστηματικά υπηρετεί.
Από τη στιγμή που το Βερολίνο έβαλε στην επίσημη πολιτική γλώσσα την έννοια του Grexit, στην ουσία αναίρεσε την έννοια της κοινότητας. Η Ελλάδα πτώχευσε και φταίει η ίδια γι αυτό, δεν της φταίνε άλλοι. Όμως, στο ίδιο διάστημα, λ.χ. και το πάλαι ποτέ κραταιό Ντιτρόιτ πτώχευσε, μαζί με άλλα μέρη στις ΗΠΑ: τους είπε ποτέ κανείς να εγκαταλείψουν το δολάριο; Ούτε καν το διανοήθηκε κανείς.
Επί τόσα χρόνια, η Ελλάδα φταίει για όλα. Τώρα, για τη γερμανική κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό Ντε Μεζιέρ, πάλι φταίει και για τους πρόσφυγες, γιατί, λέει, τους άφησε να φύγουν από το έδαφός της, στο οποίο και θέλει τώρα να τους στείλει πίσω.
Φυσικά, αυτές οι προκλητικές βλακείες δεν διέσωσαν την κυβέρνηση του από τον κόλαφο της Κυριακής. Δείχνουν όμως ξεκάθαρα ότι οι άνθρωποι όχι μόνον δεν βάζουν μυαλό, αλλά γίνονται ακόμα χειρότεροι, ακόμα πιο λίγοι απέναντι στις δυσκολίες και τις προκλήσεις.
Όταν το Φόκους και η Μπιλτ ύψωναν δάχτυλα στα αρχαία αγάλματα ή πρόσβαλλαν με τον πιο άθλιο τρόπο έναν ολόκληρο λαό και η γερμανική κυβέρνηση κρυφογελούσε απειλώντας με έξωση από το ευρώ, όλοι μαζί έσπερναν την πολιτική κουλτούρα που τώρα θα θερίσουν.
Ετσι, η καγκελάριος Μέρκελ, που τόσο υμνήθηκε από πολλούς, έχασε την μεγάλη ιστορική ευκαιρία να βαθύνει και να κάνει ουσιαστική την ένωση της Ευρώπης, αντί να επιχειρεί να χτίσει την ηγεμονία του Βερολίνου.
Γιατί αν, λ.χ., αντί όλων αυτών που έγιναν τα τελευταία χρόνια είχε φροντίσει να συμβάλλει σε μια πραγματική οργάνωση κοινών ευρωπαικών εξωτερικών συνόρων, ούτε τη Βρετανία θα είχε χάσει, ούτε η ακροδεξιά θα θέριευε τώρα μέσα στην ίδια της τη χώρα. Αν είχε φροντίσει να ενισχύσει το αληθινά κοινό ευρωπαικό πνεύμα και πλαίσιο αντί να οικοδομήσει μία πολιτική ηγεμονία επί της κρίσης, σήμερα οι αντιλήψεις που καλπάζουν στη Γερμανία δεν θα είχαν βρει έδαφος να γεννηθούν και να αναπτυχθούν.
Το τέρας που εξέθρεψαν, είναι τώρα έτοιμο να τους κατασπαράξει – ελπίζει κανείς μόνον αυτούς. Και, από προχθές, η κοινή Ευρώπη είναι, ουσιαστικά, ήδη παρελθόν.
