Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας και νυν δήμαρχος του Μπορντό Αλέν Ζιπέ ξεκίνησε και επίσημα την προεκλογική του εκστρατεία για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2017 με έναν και βασικό στόχο: να αποστασιοποιηθεί από τον κυριότερο αντίπαλό του και πρώην πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί παρουσιάζοντας ένα πιο μετριοπαθές και ταυτόχρονα σοβαρό πρόσωπο. Υποσχόμενος «βαθιές μεταρρυθμίσεις χωρίς να εκμεταλλευτεί τους φόβους των πολιτών», ο Ζιπέ θεωρείται στα 71 του πια χρόνια η ελπίδα της γαλλικής πολιτικής και ο άνθρωπος που πιθανώς θα βάλει τέλος στην πολιτική καριέρα του Σαρκοζί.
Μαζί με τον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος την περασμένη εβδομάδα παραιτήθηκε από το αξίωμα του υπουργού Οικονομίας έχοντας το βλέμμα στραμμένο στις προεδρικές εκλογές, ο Ζιπέ είναι ένας από τους πιο αγαπητούς πολιτικούς στη Γαλλία. «Η δημοτικότητα του Ζιπέ οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Πρώτον, η συγκυρία. Η κοινή γνώμη στη Γαλλία είναι πολύ επηρεασμένη από τις τρομοκρατικές επιθέσεις και τα προβλήματα της οικονομίας, με την ανεργία να είναι ακόμη υψηλή και την ανάπτυξη αναιμική. Σε αυτό το πλαίσιο δείχνουν ενδιαφέρον για κάποιον που έχει εμπειρία, ήπιο χαρακτήρα, ωστόσο έχει και το προφίλ ενός αρχηγού κράτους. Δεύτερον, η αντιδημοτικότητα των δύο κυριότερων αντιπάλων του, του Σαρκοζί και του Ολάντ, κάνει πολλούς ψηφοφόρους να αποζητούν κάτι καινούργιο» είπε μιλώντας στο «Βήμα» ο Μπρουνό Κοτρές, ερευνητής στο Κέντρο Πολιτικών Ερευνών (CEVIPOF) στο Sciences Po στο Παρίσι. «Αυτό είναι και το παράδοξο. Ο Ζιπέ μόνο «καινούργιος» δεν είναι. Αλλά ως δήμαρχος του Μπορντό έχτισε μια πολύ καλή φήμη, θεωρείται πραγματιστής και συναινετικός» προσέθεσε ο κ. Κοτρές.
Οι προκριματικές εκλογές των Ρεπουμπλικανών, στις οποίες θα εκλεγεί ο υποψήφιος που θα διεκδικήσει την προεδρία τον Απρίλιο του 2017, θα διεξαχθούν τον ερχόμενο Νοέμβριο. Δεδομένης της κακής κατάστασης στην οποία βρίσκεται το Σοσιαλιστικό Κόμμα, είναι πολύ πιθανόν ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος να είναι και ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. «Οι Γάλλοι έχουν βραχυπρόθεσμη μνήμη. Σε άλλες χώρες η καριέρα του Ζιπέ θα είχε τελειώσει. Αλλά αυτό είναι κάτι γνώριμο στη γαλλική πολιτική: να εγκαταλείπει κάποιος το πολιτικό του αξίωμα ως «τελειωμένος», να απομακρύνεται για κάποιο διάστημα και μετά να επιστρέφει ως ένας σοφός πολιτικός του οποίου ήρθε η ώρα να λάμψει. Το είδαμε με τον Ντε Γκωλ, τον Μιτεράν και τον Σιράκ, επομένως ο Ζιπέ ελπίζει να ακολουθήσει το παράδειγμά τους. Το ίδιο και ο Σαρκοζί, ο οποίος το 2012 εγκατέλειψε την προεδρία ως ο λιγότερο δημοφιλής πρόεδρος στην Ιστορία ως τότε» είπε στο «Βήμα» ο Τζιμ Σιλντς, καθηγητής Γαλλικής Πολιτικής και Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Αστον στη Βρετανία.
«Η απειλή που συνιστά ο Ζιπέ για τον Σαρκοζί είναι βάναυσα απλή: αν κερδίσει στις προκριματικές τον Νοέμβριο, βάζει τέλος στις ελπίδες του Σαρκοζί να διεκδικήσει και πάλι την προεδρία. Η απειλή προς τον Ολάντ, εφόσον θέσει και πάλι υποψηφιότητα, είναι διαφορετική. Ο Ζιπέ παρουσιάζεται ως ένας μετριοπαθής πολιτικός που στοχεύει στο κεντρώο εκλογικό σώμα. Για τους ίδιους ψηφοφόρους θα αγωνιζόταν και ο Ολάντ, που δεν έχει απήχηση στους αριστερούς. Σε αυτή την περίπτωση ο Ζιπέ θα καταδίκαζε σε ήττα τον Ολάντ από τον πρώτο κιόλας γύρο, προτού βρεθεί στον δεύτερο με τη Μαρίν Λεπέν. Και τότε χωρίς αμφιβολία την προεδρία θα κέρδιζε ο Ζιπέ» κατέληξε ο καθηγητής Σιλντς.
Τζόσλιν Εβανς: «Οι Γάλλοι προτιμούν τον Ζιπέ από μία ακόμη πενταετία Σαρκοζί»
«Οι Γάλλοι προτιμούν τον Ζιπέ από μία ακόμη πενταετία Σαρκοζί ή ακόμη και Ολάντ» είπε στο «Βήμα» ο Τζόσλιν Εβανς, καθηγητής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Λιντς στη Βρετανία και ειδικός στη γαλλική πολιτική συμπεριφορά.
Επειτα από μισό σχεδόν αιώνα που ο Αλέν Ζιπέ βρίσκεται στην πολιτική, γιατί οι Γάλλοι αποφάσισαν τώρα να του δώσουν την ευκαιρία να γίνει πρόεδρος;
«Το δημόσιο προφίλ του Ζιπέ έχει εξελιχθεί σημαντικά. Για πολλά χρόνια εθεωρείτο υπασπιστής του Ζακ Σιράκ, είτε ως πρωθυπουργός είτε ως πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών –τότε Ενωση για ένα Λαϊκό Κίνημα (UMP). Οι διάφορες υπουργικές θέσεις του ήταν χαρακτηριστικές της φήμης που είχε ως ένας εξαιρετικά έξυπνος και ικανός πολιτικός, όμως περισσότερο ως ένας «ψυχρός» τεχνοκράτης παρά ως ένας παθιασμένος πολιτικός που θα μπορούσε να γίνει πρόεδρος. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 ήταν ένας καθόλου αρεστός πρωθυπουργός καθώς είχε αναλάβει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό και στο Συνταξιοδοτικό οι οποίες συνάντησαν τη σφοδρή αντίσταση των δημοσίων υπαλλήλων που απάντησαν με ένα μεγάλο κύμα απεργιών. Επειτα από την καταδίκη του για κατάχρηση δημοσίου χρήματος στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και τη στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων επέστρεψε στη γαλλική πολιτική ζωή αναλαμβάνοντας τον ρόλο του σοφού ηγέτη, πρώτα κερδίζοντας τη δημαρχία του Μπορντό και αντιπαραβάλλοντας την τεχνική και πολιτική του εμπειρία με το πιο επιθετικό και επιδεικτικό στυλ του Νικολά Σαρκοζί. Εχοντας βοηθήσει το UMP να ξεπεράσει τον αντίκτυπο της ηγεσίας των Ζαν-Φρανσουά Κοπέ και Φρανσουά Φιγιόν, πλέον θεωρείται ένας μετριοπαθής κοινωνικά συντηρητικός πολιτικός που έχει μεγάλες πιθανότητες να συνεργαστεί με τα κεντρώα κόμματα –ενδεχομένως και με κάποια στοιχεία αριστερών. Για την πλειοψηφία των Γάλλων συνιστά καλύτερη επιλογή από ακόμη πέντε χρόνια Σαρκοζί ή και Ολάντ. Ωστόσο, πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που προτείνει στο πρόγραμμά του, όπως η αύξηση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας πέραν του 35ώρου, αναμένεται για ακόμη μία φορά να ξεσηκώσουν την Αριστερά και τον δημόσιο τομέα. Οπως και το 1995, η υψηλή δημοτικότητά του μπορεί να εξαφανιστεί πολύ γρήγορα μετά τη νίκη του».
Ποια είναι τα ζητήματα που θα βαρύνουν περισσότερο στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές;
«Τρία είναι τα βασικά ζητήματα που θα δώσουν κατεύθυνση στην προεκλογική εκστρατεία για την προεδρία. Το πρώτο είναι η οικονομία και η οικονομική μεταρρύθμιση –η προεδρία Ολάντ δεν χαρακτηρίστηκε από την ανάκαμψη της οικονομίας που εκείνος είχε υποσχεθεί το 2012 και ακόμη και ο διάσημος πρώην υπουργός Οικονομίας Εμμανουέλ Μακρόν δεν κατάφερε να μειώσει το έλλειμμα, να σταθεροποιήσει την ανάπτυξη ή να βελτιώσει πολύ την ανεργία. Με την άνοδο των Σοσιαλιστών frondeurs (σ.σ.: που κριτικάρουν την οικονομική πολιτική του Ολάντ από τα «αριστερά»)υπάρχει πλέον ένα εύρος απόψεων για το πώς μπορούν αυτά να διευθετηθούν, παρότι οι διαφορές μεταξύ της κυβερνώσας Αριστεράς και της μετριοπαθούς πτέρυγας των Ρεπουμπλικανών είναι σχετικά λίγες. Δεύτερον, το θέμα της εθνικής ασφάλειας θα διαδραματίσει πρωταρχικό ρόλο –το πώς, δηλαδή, θα προστατευθεί η Γαλλία από την ισλαμιστική απειλή, το πώς θα προστατευθούν τα σύνορα και το πώς θα υπάρξει μια ισορροπία μεταξύ του κράτους δικαίου και των στρατιωτικών και των κοινωνικών λύσεων. Τρίτον, είναι το θέμα των θρησκευτικών και πολιτισμικών διαφορών στη γαλλική κοινωνία –και αυτό αφορά κυρίως τα κόμματα της Δεξιάς. Δηλαδή, αν οι διαφορές θα προστατευθούν και οι πληθυσμοί θα ενσωματωθούν, όπως προτείνει η Αριστερά, ή αν θα γίνει προσπάθεια ομογενοποίησης ή και εξάλειψης αυτών των διαφορών, όπως προτείνει η Δεξιά. Επιπροσθέτως, η Ακρα Αριστερά και η Ακρα Δεξιά θα θέσουν και τη διάσταση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά, αλλά θα υπάρξει αλληλεπικάλυψη με τις ανησυχίες για την οικονομία και την ασφάλεια».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
