Καθώς ήδη έχει κληθεί από τους δανειστές μας η κυβέρνηση να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις στα Εργασιακά, είναι επίκαιρο να υπενθυμίσω μερικές προ 20ετίας σχετικές διαπιστώσεις μου. Εγραφα: «Οι διάφορες κινητοποιήσεις που οργανώνουν οι συνδικαλιστές έχουν και κάποια επτασφράγιστα μυστικά. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των αγροτών. Ανεξάρτητα από τα υπαρκτά προβλήματά τους και την αγροτική κρίση, που συνεχώς θα επιδεινώνεται αν δεν αντιμετωπιστούν με δομικές αλλαγές τα σημερινά αδιέξοδα, οι αστέρες που ηγούντο της πανθεσσαλικής επιτροπής είχαν στο μυαλό τους και τις επικείμενες εκλογές στις αγροτικές οργανώσεις. Ετσι και η Νέα Δημοκρατία αλλά κυρίως το ΚΚΕ θεώρησαν την αγροτική δυσφορία ως μοναδική ευκαιρία να ωθήσουν σε κινητοποιήσεις, ώστε προβαλλόμενοι αυτοί ως οι ηγέτες των αγροτών να εξασφαλίσουν στις προσεχείς αρχαιρεσίες το πλεονέκτημα της δημοσιότητας. Συνεπώς μπορεί οι αγρότες να κέρδισαν ελάχιστα ή και τίποτε και να υποχώρησαν ταπεινωμένοι. Ομως οι κ.κ. Πατάκης, Μπούτας, κ.λπ. σίγουρα θα διεκδικήσουν με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας την ηγεσία του αγροτικού κινήματος ολόκληρης της Ελλάδας. (Η πρόβλεψή μου επαληθεύτηκε πανηγυρικά με την εκλογή του Πατάκη ως ευρωβουλευτή και του Μπούτα ως βουλευτή του ΚΚΕ. Ο τελευταίος μάλιστα ήδη ηγείται και σήμερα του αγροτικού κινήματος.) Αυτή η πολύ λογική και απλή διαπίστωση δεν επισημάνθηκε σχεδόν καθόλου από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα αλλά ούτε και από τον Τύπο.
Για τα πρώτα μάλιστα γνωρίζω και τον λόγο. Αν κάποιος τηλεοπτικός σταθμός δεν προέβαλλε μόνο τις εικόνες και τις απόψεις που διατύπωναν οι ηγούμενοι των κινητοποιήσεων ή έδειχνε εικόνες που διέψευδαν τη μαζικότητα ή υπογράμμιζε τις βιαιότητες που διέπρατταν κάποιοι εξεγερμένοι αγρότες, επικρεμόταν η ποινή του αποκλεισμού από την τηλεοπτική απεικόνιση των κινητοποιήσεων.
Συχνά ακούγεται και φαίνεται εύλογη η απορία:
–Αφού τελικά η κυβέρνηση υποχωρεί στα αιτήματα της όποιας εξεγερμένης τάξεως, γιατί δεν έδινε εκ των προτέρων αυτά που τελικά έδωσε, ώστε τουλάχιστον να αποφευχθεί η καμιά φορά μεγαλύτερη ζημιά από την απεργία, τα μπλόκα ή τις καταλήψεις; Ομως οι συνδικαλιστές ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα ζουν και καπηλεύονται το σλόγκαν «τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς αγώνες». Αφού δεν αγωνίζονται για τις αιτούμενες παροχές πώς θα αποδείξουν ότι αυτές είναι προϊόν αγώνα;
Και εις απόδειξη επικαλούμαι την ακόλουθη ιστορία. Οταν ήταν υπουργός Πολιτισμού η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη μια κατηγορία εργαζομένων πίεζε με στάσεις εργασίας και απεργίες για την ικανοποίηση ενός όντως δίκαιου αιτήματός τους. Η Μελίνα πείστηκε από τον διευθυντή του σχετικού οργανισμού να επιλύσει και άλλα εκκρεμούντα προβλήματα. Ενθουσιασμένος ο διευθυντής ανακοίνωσε το ευχάριστο γεγονός στους συνδικαλιστές. «Και ποιος σου είπε, κύριε διευθυντά, να διαπραγματευτείς τη λύση και για τα προβλήματα αυτά χωρίς μάλιστα να μας ρωτήσεις;
Εμείς θα πρέπει προηγουμένως να κάνουμε αγώνα σκληρό για να αναγκασθεί έτσι η κυβέρνηση να μας τα δώσει. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς αγώνες»! Αποτέλεσμα: Η Μελίνα οργισμένη πήρε πίσω όλες τις λύσεις που είχε αποδεχθεί και χρειάστηκε να περάσουν χρόνια με αγώνες για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των συνδικαλιστών. («Το Βήμα», 23/7/1997)
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
